EN

6.05.2023, 07:49 Wersja do druku

Zdziwieni za późno

O „Zesłaniu, czyli anty-tragedii syberyjskiej”, premierze Teatru Ateneum w reżyserii Mikołaja Grabowskiego, rozmawiają Jakub Moroz i Przemysław Skrzydelski.

Moroz: Przy okazji każdego nowego przedstawienia Mikołaja Grabowskiego wypada chyba zauważyć: najbardziej lubimy ten teatr, który dobrze znamy.

Skrzydelski: Bardzo przepraszam, ale po pierwsze, nie byłbym pewien, czy to w ogóle prawda w przypadku tejże jakże szlachetnej dziedziny sztuki, po drugie zaś, zastosuj, redaktorze, liczbę pojedynczą. Albowiem jak zawsze lub niemal zawsze jestem mniej tolerancyjny. Choć niekoniecznie chodzi o to, że nie cenię teatru Mikołaja Grabowskiego. Cenię. Ale jak długo mam jeszcze cenić, jeśli znam go już tak dobrze? I właśnie przez to zapewne mniej lubię. Inaczej powiem: Grabowski – niech będzie, lecz od czasu do czasu, i to raczej od dłuższego do dłuższego czasu.

Moroz: Jednak są tacy widzowie – a ich grupa zdaje się niemała – którzy w teatrze uwielbiają powracać do dawnych konwencji i podobnych wątków. A Grabowski dokładnie to zapewnia. Polskie wady od lat opisuje praktycznie tak samo. Nadto to wciąż te samy wady czy prawie te same. Jest w tym konsekwencja. No i własny styl. Pamiętamy „Opis obyczajów” wg księdza Kitowicza (Teatr STU, 1990), który zresztą później miał swoje kontynuacje.

Skrzydelski: A nie tak dawno, pięć lat temu dokładnie, niedaleko stołecznego Ateneum, o którym dziś rozmawiamy, a dokładniej mówiąc: w Teatrze Polskim, wystawił Grabowski spektakl pt. „Miny polskie”. I te nadwiślańskie wady oraz przywary zostały w nim ukazane, by tak rzec, już bardzo na grubo, jak to się czasem powiada, a dokładniej: za pomocą grubo ciosanego żartu ukazane. Niby zabawnie było, lecz jakoś tak za dużo wszystkiego tam było.

Moroz: Tytuł coś mi podpowiada, jednak nie widziałem. Żałuję.

Skrzydelski: Widzieć raczej nie mogłeś, bo zagrano to bodaj kilka razy. Szczęśliwie. Jak rzekłem: za dużo wszystkiego Grabowski zechciał tam pomieścić: Bogusławskiego, Gombrowicza, znów Kitowicza, Rzewuskiego, chyba nawet Wyspiańskiego. Wyszło barokowo. Nawet gościnnie Jan Peszek grał w tych „Minach”, ale i to nie pomogło. Jako ciekawostkę warto jednak przypomnieć, że tamten projekt w planie pierwotnym miał zaistnieć w repertuarze Ateneum.

Moroz: Za to w roku 2022 zrealizował Grabowski na tej scenie „Don Juana” Moliera. Pamiętam, jak o tym rozmawialiśmy. To był taki Don w polskich warunkach, na polskiej plaży. I nasza dyskusja nosiła tytuł „Polska plaża”.

Skrzydelski: Cały Grabowski. Na polską modłę cały świat przerobić musi.

Moroz: Już bez przesady.

Skrzydelski: No właśnie w tym jest przesada. Reżysera. Ostatnio Grabowski w krakowskiej Bagateli był popełnił „Rewizora” Gogola, lecz ciekaw jestem, w jakim kontekście ulokował mieszkańców guberni. Mam podejrzenia.

Moroz: No dobrze, ale tak podajesz w wątpliwość niedawne dokonania Grabowskiego, a przyznasz przecież, że jest wielu reżyserów, którzy nadzwyczaj nowocześnie pracując, sami siebie kopiują niemiłosiernie, zarówno jeśli chodzi i formę, jak i treść. To nierzadko bardzo, oj bardzo duże nazwiska naszego teatru.

Skrzydelski: Co racja, to racja, jednak proponowałbym nie zamienić naszej rozmowy w z minuty na minutę rozszerzające się rozważania o strategiach reżyserów. Za to proponowałbym już przeskoczyć do sprawy zasadniczej, czyli premiery w Ateneum.

fot. Krzysztof Bieliński

Moroz: Ale to ty brniesz w dygresje, a potem narzekasz, że już ich za wiele. Zatem Grabowski wystawił wspomnienia Konstantego Wolickiego z czasu jego zesłania na Sybir. Wolicki, postać mało znana, acz w Wikipedii do odnalezienia, do tej mało przyjemnej krainy musiał się udać z racji swojego udziału w powstaniu listopadowym. Jego opublikowane w 1876 r. zapiski są dokumentem co najmniej interesującym. Nie tylko historycznym, ale też społecznym albo nawet antropologicznym. Szczególnie że historia Wolickiego wyróżnia się zasadniczym szczegółem, bo nasz narrator na łasce rosyjskiego caratu wcale nie trafił w najgorsze na Sybirze miejsce i nie najgorsze czynności musiał tam na co dzień wykonywać; jako muzyk został w Tobolsku szefem obozowej orkiestry. Dlatego miał możliwość spisania obserwacji dotyczących rosyjskiej specyfiki traktowania ludzi i rosyjskiej mentalności. Oczywiście domyślamy się, że do dziś niewiele w tej sprawie się zmieniło, i dlatego rozumiemy powód, dla którego Grabowski sięgnął po ten tekst, choć jego gatunek nie należy do teatralnie pociągających.

Skrzydelski: Ale Grabowski taką literaturę kocha. Pozwala mu ona na swobodną formę wypowiedzi, jej rozpisanie na aktorów. To forma o względy widza zabiegająca, konstruowana z dystansem i z ironią zarówno wobec niej samej, jak i wobec opowieści oraz jej bohaterów. Scenariusze Grabowskiego to zręcznie połączone etiudy na zadany temat. I dla aktorów, i dla odbiorców atrakcyjne. Jednak czy dzisiejszy widz, np. ten, który w ogóle nie zna teatru Grabowskiego, taką konwencję kupuje? Wątpię. To wymaga przećwiczenia w teatrze, którego czas już minął. Myślę o teatrze spotkania, teatrze studenckim, który posługiwał się kodem komunikacji wynikającym z kultury słowa, i o teatrze, który miał pewną wewnętrzną dynamikę, to znaczy: istniał sam dla siebie, bezinteresownie, jako oczywisty element intelektualnej dyskusji, prowadzonej w dość ograniczonych kręgach. Przyznam, że dziwi mnie wiara w to, że teraz taki teatr da się odtworzyć. Dziwi mnie tym bardziej, że nawet jeśli teatr Grabowskiego był i jest kierowany do szerszego widza, to na pewno od lat nie odkrywa niczego specjalnie nowego – ani jako teatr, ani jako interpretacja społecznych zachowań. Również dziś w Ateneum niczego nowego nie odkryto. Groteskowo, w umownej scenografii zagrane zderzenia z rosyjską mentalnością tamtych czasów? Historię o tym, że tortury są czymś zwyczajowym, a głupota i korupcja wszechobecne? Tak, to nie do pojęcia dla kogoś, kto w wieku XIX mógł patrzeć na to z bliska, wcześniej zaś czegoś innego się spodziewał. Europa w wieku XXI też czegoś innego się spodziewała, a rok temu wyszło na jaw, że jest inaczej. To kwestia perspektywy i tego, ile w niej naiwności. Bo my ciągle gadamy o cywilizacji, a Rosja to pojęcie oddzielne, pojęcie, na które trudno znaleźć słownikowy termin. O tym jest ten spektakl, ale nie wiem, czy Grabowski uważa, że to nie zostało już obgadane? I czy sądzi, że to temat dla jego scenicznych rozważań? Wolę Grabowskiego bawiącego się w teatr, badającego jego uroki i pułapki, czyli Grabowskiego, kiedy wystawia Bogusława Schaeffera (z sympatią wspominam „Próby” z Teatru Polonia, 2019), którego zna jak nikt. Przepraszam, rozgadałem się. Ale teraz ty się rozgadaj.

Moroz: W połowie się z tobą zgadzam – gdy mówisz o samej narracji Wolickiego przetwarzanej przez Grabowskiego – lecz jestem bardziej tolerancyjny, jeśli chodzi o formę. Ale tak, to trochę ryzykowne przedsięwzięcie w dobie wojny, gdy na Ukrainie giną tysiące ludzi.

fot. Krzysztof Bieliński

Rzecz jest w Ateneum pomyślana jako prześmiewczo-tragiczna podróż do jądra ciemności. Jednak w pierwszych minutach widzimy zabawny przykład polskich konspiracji, żałosnych i źle zorganizowanych – to w naszej kulturze taki motyw wspólny endekom, pewnym nurtom komunistów oraz tzw. realistom i współczesnej liberalnej inteligencji, ale wydaje mi się, że to motyw zwietrzały i powtarzany mechanicznie, Grabowski zaś się na nim zatrzymał. A spojrzenie na Rosję? Znów ta ironia nieco mi przeszkadza, jawi mi się jako grymas przyklejony do twarzy, od którego reżyser nie potrafi się uwolnić, tylko na nowo nam go serwuje.

Niemniej sama realizacja się broni, jest pomysłowa. Aktorzy uruchamiają wyobraźnię widzów zaledwie drobnym gestem, budują sytuacje, które mogą się obyć i bez scenografii; wymaga to gry inteligentnej, podążającej od taktyki wczuwania się w postać do taktyki chłodnego dystansu, wymaga to też siły wyrazu, intensywnej obecności scenicznej. Znać tu również grę zespołową. Ale mamy tu także minimalistyczną muzykę – ważną, bo przecież bohater jest kompozytorem i dyrygentem – która ustala rytm przedstawienia i podbija jego dramaturgię.

Jednak wyciągając wnioski generalne, chętniej polecam „Listy z Rosji” na podstawie markiza de Custine’a, przede wszystkim w wersji wyreżyserowanej przez Wawrzyńca Kostrzewskiego dla Teatru Telewizji (2017); co istotne, to dzieło też relacjonujące pobyt w Rosji w podobnym okresie, podobnie pamiętnikarskie. Tonacja nadana przez Kostrzewskiego i nawet przywołana groteska mimo wszystko odróżniają się wobec „Zesłania” większym ciężarem gatunkowym.

Skrzydelski: À propos wymagań, które stawia przed aktorami Grabowski, to trzeba docenić całą ekipę „Zesłania”. Dorota Nowakowska ma swój świetny monolog, gdy opowiada o sposobach na unicestwianie rosyjskich karaluchów. Swoje miejsce u Grabowskiego, lecz i w Ateneum od razu odnalazł Łukasz Lewandowski – warto zauważyć w jego wydaniu popis dyrygentury Wolickiego. Znakomici są w swoich epizodach Katarzyna Ucherska, Janusz Łagodziński i debiutujący na profesjonalnej scenie Jakub Pruski. To siła tej konwencji, niewątpliwie siła, bo zasadza się na nieustannym balansowaniu na granicy prezentowania postaw i sytuacji oraz metateatralności.

Moroz: Kłopot pewnie w tym, że teatr prezentowania postaw i sytuacji to za mało na tego rodzaju temat.

Skrzydelski: A kto go uniesie?

Moroz: Życie dziś toczy się poza teatrem. Trzeba szukać gdzie indziej.

 

Ocena: Moroz: 3 + / 6; Skrzydelski: 3 - / 6

„Zesłanie, czyli anty-tragedia syberyjska”

wg Konstantego Wolickiego

adaptacja, reżyseria, ruch sceniczny: Mikołaj Grabowski

scenografia i kostiumy: Zuzanna Markiewicz

muzyka: Olga Mysłowska

Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza (Scena główna)

premiera: 22 kwietnia 2023 r.

Poprzednie rozmowy Skrzydelskiego i Moroza:

„Gdy chcesz coś powiedzieć, mów”. Rozmowa o „Chłopaki płaczą”, reż. Michał Buszewicz, Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy (Mała scena)

„Między ziemią a niebem”. Rozmowa o „Matce Joannie od Aniołów”, reż. Wojciech Faruga, Teatr Narodowy

„Gombro na oparach”. Rozmowa o „Ślubie”, reż. Radosław Rychcik, Teatr Zagłębia

„Bandaż na krwawiące serce”. Rozmowa o „Lazarusie”, reż. Jan Klata, Teatr Capitol we Wrocławiu

„Wszystko, czego dziś chcesz”. Rozmowa o „Oszustach”, reż. Jan Englert, Och-Teatr

„Ćwiczenia z nienawiści”. Rozmowa o „Sonacie jesiennej”, reż. Grzegorz Wiśniewski, Teatr Narodowy

„Czas kochania, czas umierania”. Rozmowa o „Trzech wysokich kobietach”, reż. Maksymilian Rogacki, Teatr Polski w Warszawie

„Wuefiści kontra literaci”. Rozmowa o „Końcu z Eddym”, reż. Anna Smolar, Teatr Studio

„Walka postu z karnawałem”, rozmowa o „Czerwonych nosach”, reż. Jan Klata, Teatr Nowy w Poznaniu

„Czyja to właściwie kwestia?”, rozmowa o „M. G.”, reż. Monika Strzępka, Teatr Polski w Warszawie

„Rozpacz i zmierzch”, rozmowa o „Trzech siostrach”, reż. Jan Englert, Teatr Narodowy

„Ocalony?”. Rozmowa o „Powrocie do Reims”, reż. Katarzyna Kalwat, Nowy Teatr w Warszawie

„Wojna to ich największa rozkosz”, rozmowa o „Lilli Wenedzie”, reż. Grzegorz Wiśniewski, Teatr Wybrzeże

„Jarzyna 2020/2021 – zestaw do wyświetlania”, rozmowa o „2020: Burzy”, reż. Grzegorz Jarzyna, TR Warszawa

„Teatr wtrąca się w turystykę”, rozmowa o „Biegunach”, reż. Michał Zadara, Teatr Powszechny w Warszawie 

„Strefa zgniotu”, rozmowa o „Kraszu”, reż. Natalia Korczakowska, Teatr Studio

„Oldschool dla oldboyów”, rozmowa o „Fataliście”, reż. Wojciech Urbański, Teatr Dramatyczny w Warszawie

„Kilka ciepłych chwil”, rozmowa o „Minettim”, reż. Andrzej Domalik, Teatr Polonia

„Majestat na manowcach”, rozmowa o „Królu Learze”, reż. Wawrzyniec Kostrzewski, Teatr Dramatyczny w Warszawie

„Tuląc nieobecnych”, rozmowa o „Odysei. Historii dla Hollywoodu”, reż. Krzysztof Warlikowski, Nowy Teatr w Warszawie

„Eseje znad Styksu”, rozmowa o „3SIOSTRACH”, Reż. Luk Perceval, TR Warszawa, Narodowy Stary Teatr

„Ziemio, przebacz”, rozmowa o „Pikniku pod Wiszącą Skałą”, reż. Lena Frankiewicz, Teatr Narodowy

„Rewolta w podrygach”, rozmowa o „Biesach”, reż. Paweł Miśkiewicz, Narodowy Stary Teatr

„Polska plaża". Rozmowa o „Don Juanie”, reż. Mikołaj Grabowski, Teatr Ateneum

„Babski stan”, rozmowa o „Uszedłem tylko ja sam”, reż. Agnieszka Glińska, Teatr Dramatyczny w Warszawie

„Falowanie i spadanie”. Rozmowa podsumowująca sezon 2020/2021

„Prawdziwe kłamstwa”, rozmowa o „Balkonie”, reż. Jan Klata, Teatr Wybrzeże

„Spokojnie, to tylko początek sezonu”, rozmowa o „Jak wam się podoba”, reż. Krzysztof Rekowski, Teatr Jaracza w Olsztynie

„Wirówka z toksynami”, rozmowa o „Tramwaju zwanym pożądaniem”, reż. Małgorzata Bogajewska, Teatr Ochoty

„Wtopa w ciemnościach”, rozmowa o „Życie jest snem”, reż. Paweł Świątek, Teatr Imka

„Rach-ciach”, rozmowa o „Inteligentach”, reż. Wojciech Malajkat, Scena Mała Warszawa

„Dzielenie przez zero”, rozmowa o „Krumie”, reż. Małgorzata Warsicka, Teatr Polski w Bielsku-Białej

„Ente piętro świadomości”, rozmowa o „Twarzą w twarz”, reż. Maja Kleczewska, Teatr Powszechny w Warszawie i Teatr Polski w Bydgoszczy

„Poszaleć bez okazji”, rozmowa o „Don Kichocie”, reż. Igor Gorzkowski, Teatr Soho

„Poczciwa norma”, rozmowa o „Wachlarzu”, reż. Maciej Englert, Teatr Współczesny w Warszawie

„Nie zaznasz spokoju”, rozmowa o „Śniegu”, reż. Bartosz Szydłowski, Teatr Łaźnia Nowa, Studio, Śląski, Szekspirowski

„Chichot zza winkla”, rozmowa o „Zamku”, reż. Paweł Miśkiewicz, Teatr Narodowy

„Dziecko z kąpielą”, rozmowa o „Pułapce”, reż. Wojciech Urbański, Teatr Dramatyczny w Warszawie

„Przecena dla bystrych”, rozmowa o „Dziadach”, reż. Maja Kleczewska, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie

„Świat jako kłębek nerwów”, rozmowa o „Wiśniowym sadzie”, reż. Krystyna Janda, Teatr Polski w Warszawie

„Ludzie, którzy jątrzą”, rozmowa o „Młodziku”, reż. Igor Gorzkowski, Teatr Ochoty

„Kisiel w miodzie cukrem doprawiony”, rozmowa o „Wieczorze Trzech Króli”, reż. Piotr Cieplak, Teatr Narodowy

„Spopieleni”, rozmowa o „Rewizorze”, reż. Jurij Murawicki, Teatr Dramatyczny w Warszawie

„Opowieści z meblościanki”, rozmowa o „Bowiem w Warszawie”, reż. Marcin Liber, Teatr Studio

„Ponad wszelką wątpliwość”, rozmowa o „Kto chce być Żydem?”, reż. Wojciech Malajkat, Teatr Współczesny w Warszawie

„Oświeć mnie, oświeć”, rozmowa o „Wyszedł z domu”, reż. Marek Fiedor, Wrocławski Teatr Współczesny

„Teatr jest tylko formą (miłości)”, rozmowa o „Przybyszu”, reż. Wojciech Kościelniak, Teatr Rampa

„Głos sponad”, rozmowa o „Don Juanie”, reż. Piotr Kurzawa, Teatr Polski w Warszawie

„Namiastka życia, przedsionek śmierci”, rozmowa o „Judaszu”, reż. Adam Sajnuk, Teatr WARSawy

„Żegnajcie, bogowie”, rozmowa o „Sztuce intonacji”, reż. Anna Wieczur, Teatr Dramatyczny w Warszawie

„Zagraj to jeszcze raz, wolniej”, rozmowa o „Don Juanie”, reż. Radosław Rychcik, Teatr Nowy w Łodzi

„Snuj się, snując”, rozmowa o „Mieszkaniu na Uranie”, reż. Michał Borczuch, Nowy Teatr w Warszawie

„Przeklęte rzemiosło”, rozmowa o „Baronie Münchhausenie dla dorosłych”, reż. Maciej Wojtyszko, Teatr Narodowy

„Na koniec i tak zostajemy sami”, rozmowa o „Filoktecie ex machina”, reż. Agata Koszulińska, Teatr Powszechny w Warszawie

„Siódmy stopień oddalenia”, rozmowa o „Wiśniowym sadzie”, reż. Małgorzata Warsicka, Teatr Jaracza w Łodzi

„Podług zasług”, rozmowa o „Byku”, reż. Robert Talarczyk, Szczepan Twardoch, Teatr Studio, Łaźnia Nowa, Śląski, Instytut Grotowskiego

Trud pokrzepiania”, rozmowa o „Historyji o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim”, reż. Jarosław Gajewski, Teatr Osterwy w Lublinie

„Koniec i początek”, rozmowa o „Mama zawsze wraca”, reż. Marek Kalita, Muzeum Polin

„Nagość króla”, rozmowa o „Imagine”, reż. Krystian Lupa, Teatr Powszechny w Warszawie i Teatr Powszechny w Łodzi

„Bezpieczny wirus”, rozmowa o „Ożenku”, reż. Janusz Gajos, Och-Teatr

„Przy okazji, do kolacji”, rozmowa o „Mężu i żonie”, reż. Krystyna Janda, Teatr Polonia

„Rękopis znaleziony w zgliszczach”, rozmowa o „Los Endemoniados/Biesach”, reż. Marcin Wierzchowski, Teatr Kochanowskiego w Opolu

„Nowe sytuacje”, rozmowa o „Marii Stuart”, reż. Grzegorz Wiśniewski, Teatr Narodowy

„Walczę, więc jestem”, rozmowa o „Zamku”, reż. Franciszek Szumiński, Teatr Dramatyczny w Warszawie

„Zdążyć powiedzieć wszystko”, rozmowa o „To wiem na pewno”, reż. Iwona Kempa, Teatr Ateneum

„Wszyscy jesteśmy Polskami”, rozmowa o „Dniu świra”, reż. Piotr Ratajczak, Teatr Ateneum

„Zaklęcia prowincjonalne”, rozmowa o „Tomie na wsi”, reż. Wojciech Rodak, TR Warszawa

„Warzenie”, rozmowa o „Ulissesie”, reż. Maja Kleczewska, Teatr Polski w Poznaniu

„Słodkie omnibusy”, rozmowa o „Odpowiedzialności”, reż. Michał Zadara, Teatr Powszechny w Warszawie

„Czekając na cud”. Rozmowa podsumowująca sezon 2021/2022

„Pani Ontologia Landrynka”, rozmowa o „A komórka dzwoni”, reż. Maciej Englert, Teatr Współczesny w Warszawie

„Złapani na ściemie”, rozmowa o „Fanatykach prawdy”, reż. Piotr Ratajczak, Teatr Ochoty

„Kierunek Amnezja”, rozmowa o „Życiu pani Pomsel”, reż. Grzegorz Małecki, Teatr Polonia

„Wzrastając”, rozmowa o „Olimpie”, reż. Wojciech Kościelniak, Teatr Collegium Nobilium

„Niezbadane wyroki”, rozmowa o „Kto chce być Żydem?”, reż. Jacek Braciak, Teatr Powszechny w Łodzi

„Po jedenaste”, rozmowa o „Dekalogu”, reż. Wojciech Faruga, Teatr Narodowy

„Miłość i jakość”, rozmowa o „żONie”, reż. Adam Sajnuk, Scena Mała Warszawa

„Pierwsza przymiarka do czarów”, rozmowa o „Pustostanach”, reż. Hanna Kłoszewska, Teatr Ochoty

„Noc karmi się twoim lękiem”, rozmowa o „Alicji w krainie snów”, reż. Wawrzyniec Kostrzewski, Teatr Ateneum

„Bzdety i sztankiety”, rozmowa o „Księgach Jakubowych”, reż. Michał Zadara, Teatr Narodowy

„Teatr wtrąca się w mykologię”, rozmowa o „Grzybach”, reż. Weronika Szczawińska i Piotr Wawer jr, Teatr Powszechny w Warszawie

„Bankruci za wszelką cenę”, rozmowa o „Wiśniowym sadzie”, reż. Łukasz Kos, Teatr Horzycy w Toruniu

„Zło, którym się karmię”, rozmowa o „Łaskawych”, reż. Maja Kleczewska, Teatr Śląski

„Pigułka na nowy rok”, rozmowa o „Moim roku relaksu i odpoczynku”, reż. Katarzyna Minkowska, Teatr Dramatyczny w Warszawie

„Splendor, morał i kapelusz”, rozmowa o „Mizantropie”, reż. Jan Englert, Teatr Narodowy

„Ukryte pod spodem”. Rok teatralny 2022 podsumowują Skrzydelski z Morozem

„Zabijaj w kolorze”, rozmowa o „The Act of Killing”, reż. Jan Klata, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie

Moralizm i grafomania. Rok teatralny 2022 podsumowują Skrzydelski z Morozem – suplement

„Fruwając z aniołami”, rozmowa o „Z ręką na gardle”, reż. Anna Sroka-Hryń, Teatr Współczesny w Warszawie

„Zwarcie na zadany temat”, rozmowa o „Kto się boi Virginii Woolf?”, reż. Anna Skuratowicz, Teatr Ochoty

„Ile procent normy?”, rozmowa o „Tangu”, reż. Wawrzyniec Kostrzewski, Teatr Polski w Warszawie

„Nie myśl o mnie źle”, rozmowa o „Grze”, reż. Norbert Rakowski, Teatr Garnizon Sztuki

„Być w kropce”, rozmowa o „Arce i ego”, reż. Lucy Sosnowska, Teatr Dramatyczny w Warszawie

„Skowyt w słoneczny dzień”, rozmowa o „Wzrusz moje serce”, reż. Artur Tyszkiewicz, Teatr Ateneum

„Teatr przestał się wtrącać”, rozmowa o „Przedwiośniu”, reż. Paweł Łysak, Teatr Powszechny w Warszawie

„Baśń o niezawinionym”, rozmowa o „Zanurzeniu”, reż. Marcin Wierzchowski, Teatr Śląski

„Daję słowo”, rozmowa o „Śnie srebrnym Salomei”, reż. Piotr Cieplak, Teatr Modrzejewskiej w Legnicy

„Książę z naszego podwórka”, rozmowa o „Śmierci komiwojażera”, reż. Małgorzata Bogajewska, Teatr Ludowy

„Pocieszyciele w spóźnioną godzinę”, rozmowa o „Czerwonych nosach”, reż. Anna Wieczur, Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu

„Wolność pod pewnymi warunkami”, rozmowa o „Kim jest pan Schmitt?”, reż. Jarosław Tumidajski, Teatr Współczesny w Warszawie

„Kłótnia na dzielni”, rozmowa o „Zemście”, reż. Paweł Świątek, Teatr Kochanowskiego w Radomiu

Źródło:

Materiał własny