Wielcy artyści przyzwyczajają swoich miłośników, że wszystko zawsze udaje im się doskonale. Niekiedy zdarza się jednak, że przynajmniej jeden ich utwór wzbudza pewne wątpliwości i kontrowersje - tak wśród wielbicieli, jak i krytyków. Zarówno jedni, jak i drudzy bywają czasami kapryśni.

"Panią Zofję Nałkowską znamy jako utalentowaną autorkę wielu bardzo ciekawie ujętych, współczesnych powieści. Jej «Kobiety», «Książę», «Koteczka czyli białe tulipany», «Rówieśnicy», «Narcyza», «Lustra», «Węże i Róże», «Tajemnica krwi», «Hrabia Emil», «Charaktery», «Noc podniebna», «Małżeństwo», «Niedobra miłość» i inne, znane, a chciwie czytane, powieściowe utwory wyrobiły autorce poważne we współczesnej literaturze polskiej stanowisko i postawiły ją w rzędzie nieprzeciętnych talentów. Narratorstwo, dłuższe lub krótsze opowiadanie, jednem słowem, epika jest jednak wyłącznym i jedynym terenem, na którym wypowiada się z powodzeniem pióro p. Zofji Nałkowskiej. Obcą zupełnie dla jej talentu jest dziedzina dramatu"* - pisał "J. K." w recenzji Domu Kobiet, premiery Teatru Polskiego ("Nowy Kurier", nr 103/1930), wskazując od razu, że jego opinia na temat wspomnianego spektaklu z pewnością nie zachęci publiczności do zakupu biletu na to przedstawienie. Potwierdzają to jego dalsze słowa: "Jak dalece talent p. Zofji Nałkowskiej nie ma nic do powiedzenia ze sceny, najlepszym tego dowodem jest wystawiony obecnie w Teatrze Polskim, bezpodstawnie przez bardzo stronniczą w tym wypadku krytykę literacką rozreklamowany «Dom Kobiet»".