Rękawiczka i dłoń. Pisma Petera Brooka

„W przypadku Petera Brooka sytuacja wydaje się nieprzyzwoicie wręcz komfortowa. Nie dość, że nagrania zostawił w dobrej jakości (ba, zostawił też filmy), to jeszcze żył i pracował na tyle długo, że jego teatr oglądało kilka pokoleń. Książki jednakowoż też zostawił i nie zaszkodzi zapytać – co z nimi?”

Katarzyna Michałkiewicz: TEATR DLA MNIE TO...

„przestrzeń doświadczania katharsis i piękna”

Jubileusz Nadbałtyckiego Centrum Kultury w Gdańsku. Pomorskie okno na Bałtyk kończy 30 lat

„Trzy dekady - niemal tyle co wolna Polska - ma już Nadbałtyckie Centrum Kultury w Gdańsku. Z tej okazji trwające od kilku miesięcy jubileuszowe obchody czeka finałowy akcent, który wieńczy, jak mówi dyrektor NCK, przyjemnie gorący rok - urodzinowa gala”

Milczenie bogów: Jerzy Grotowski i Peter Brook

„Śmierć Brooka ostatecznie zakończyła epokę dominacji teatru reżysersko-autorsko-mistrzowsko-antropologicznego. Zmierzch tego modelu rozpoczął się jednak na długo przed zgaśnięciem Petera Brooka. Już pod koniec lat 1960. Grotowski ogłosił, że dla niego formuła teatru się wyczerpała.”

Do Grzegorza Małeckiego w sprawie „szkoły Dejmka”

„Joanna Szczepkowska do Grzegorza Małeckiego: „Chcesz, czy nie, w wielu sprawach jesteś mentalnym spadkobiercą Dejmka”.”

Marcin Rogacewicz był gwiazdą seriali TVP i Polsatu. Dzisiaj prowadzi warzywniak

„Marcin Rogacewicz występował w takich serialach jak Na dobre i na złe czy Przyjaciółki, ale w czasie pandemii zdecydował się na przebranżowienie. Teraz prowadzi warzywniak w Warszawie, łącząc to zajęcie z pracą aktora”

Michał Chorosiński chce w Jaraczu wystawić „Dziady”. - Nie pcham się w politykę - mówi

„Prasa pisała, że zostałem dyrektorem artystycznym Jaracza, bo zagrałem w Smoleńsku. Na litość boską, to był tak mały epizod, że jeśli ktoś mrugnął, mógł mnie nawet nie zauważyć”

Pieczka

„Zmarł Franciszek Pieczka, człowiek-ostoja, aktor, który był z nami od zawsze. Od socrealistycznego w treści i romantycznego w formie opartego na powieści Czeszki Pokolenia Andrzeja Wajdy, gdzie w 1954 roku debiutował na ekranie, po Ziemię obiecaną Reymonta w adaptacji tego reżysera, w której stworzył postać niemieckiego milionera Müllera, po własnym pałacu przechadzającego się jak po muzeum, z obawy, by go nie zniszczyć. Obraz kogoś, kto nie potrafi korzystać z własnego bogactwa, choć nieustannie je pomnaża. Bo to on wygrywa na łódzkim rynku handlem bawełną, obsadzając w głównej roli własnego zięcia”