Okazjonalny chuligan Andrzej Grabowski

„Zawsze podejrzewałem, że z wiekiem będzie coraz ciekawszym aktorem. Doświadczenie widać na twarzy. Wszystkie dobre rzeczy, sukcesy, zachwyty, ale również i to, co zachwytem nie było. W Grabowskim widać to wyraźnie”

Wszystkie krzesła

„Był to luty roku 2005. Pierwsza próba stolikowa, a później jeszcze trzy. Po którejś z nich wszedł do uroczej knajpki Vis-a-Vis i zamówił to, co nieuchronne. Jerzy Grzegorzewski, okutany legendarnym, wielkim płaszczem rdzawej barwy, w którym, jak mówią, podążał przez życie całe. Ubóstwiał go oraz inne sędziwe przedmioty. Jakby fascynowała go ich przepastna pamięć, ich bajki o czasie przeszłym dokonanym, których nigdy nikomu nie opowiedzą”

Część ciała do zrobienia kariery

„Kiedy poznałem Bogusława Kaczyńskiego - jeszcze w latach sześćdziesiątych - był na etapie przemyśleń, którą część ciała zaangażować, aby zrobić karierę. Naukę muzyki zaczął wcześniej od nas, a skończył dużo później, co skrupulatnie obliczyła niewiele od nas młodsza Maria Sartova. W perspektywie przyszłej kariery Boguś najpierw wyeliminował ręce, choć był już zaawansowanym pianistą, któremu przepowiadano wirtuozowską karierę. Codzienne wielogodzinne ślęczenie przy klawiaturze to było zajęcie nie dla mnie - zwierzał mi się nieraz”

Anna Dymna o ostatnim spektaklu Jerzego Treli. „Był w szpitalu, powiedział, że nagra głos. I grałam, z jego głosem”

„Był taki prosty, normalny, niezakłamany, szczery do bólu. Nie potrafiłam grać z nim i fałszować”

Drobne przyjemności na ciężki czas

„Jasiński powinien być proszony przez ministra kultury, dowolnej opcji politycznej, o doradztwo. I powinien dostać wsparcie od tegoż ministra dowolnej opcji. Tak zresztą jak i setki artystów, którzy dziś budują inną, wrażliwą Polskę”

Teatr dla lokalnych społeczności jest lustrem

„Ten sposób robienia teatru, czyli praca nad lokalnym dziedzictwem i teatralna aktywizacja lokalnej społeczności, na długie lata stały się naszym wyznacznikiem. Takie spektakle miały większą moc rażenia”

Jerzy Trela nie żyje

„Strach przed napisaniem pierwszego zdania. Strach, bo cokolwiek napisze się o Jerzym Treli, i tak będzie za mało. Cokolwiek się napisze, będzie temu towarzyszyło poczucie, że dla samego Jerzego Treli to akurat za dużo. Już widzę, jak aktor czyta teraz te wykrzykniki o sobie, jak się wstydzi, stara się umniejszać zachwyty, zmienić temat. Tym razem zmian nie będzie. On jest tematem. I wszystko się zgadza: sceniczny wigor Treli i ludzki cień. Wigor w cieniu. Aktor stoi w cieniu, tam jest widoczny. Tak wyrazisty, że przesłania wszystko inne, i centrum, i tło.”

Brecht: Uciekłem rekinom. Pokonałem tygrysy. Pożarły mnie pluskwy

„Istnieją książki, które wiodą żywot legendarny, zanim odnajdziemy je na zakurzonych półkach w dawno nieuczęszczanych bibliotekach, tam gdzie pewne reprezentacje świata pokrywa patyna zapomnienia. Jedną z takich książek są właśnie opublikowane w możliwie pełnym kształcie Elegie bukowskie Bertolta Brechta”