Piotr Skrzynecki miał swój ulubiony skwer. Teraz to miejsce nosi jego imię

„- Był ostatnim przedstawicielem cyganerii artystycznej drugiej połowy XX wieku. Związany z Krakowem z własnego wyboru szybko stał się legendą tego miasta. Przechadzał się po rynku w kapeluszu z piórku oraz w pelerynie młodopolskiej sceny - wspominał współtwórcę, szefa artystycznego i konferansjera Piwnicy jej obecny dyrektor Bogdan Micek.”

Szymanowski według Gwizdalanki

„Pierwszego sylwestra po stanie wojennym postanowiłem spędzić w Skolimowie. Ponieważ moja nie tylko solistka, lecz również przyjaciółka Delfina Ambroziak miała wolny wieczór, chętnie zgodziła się mi towarzyszyć. Gdy przechodziła korytarzem pierwszego piętra Domu Artysty Weterana, niespodziewanie zaskoczył ją widok staruszki, która, otworzywszy drzwi pokoju, zadarła nocną koszulę i... przedstawiła się: Jestem Leonia Gradstein”

Jerzego Koleckiego świat pełen dziwów

„„Jerzy Kolecki. W krainie dziwów" - to tytuł wystawy, która przypomni bogatą działalność artystyczną legendarnego już dyrektora Teatru Rabcio”

Jak mnie wychowano. Juliusz Chrząstowski

„Najwcześniejsze wspomnienia mam z domu dziadków w Kamiennej Górze, miasteczka na Dolnym Śląsku. Stamtąd pochodzi moja mama Halina i tam przyszedłem na świat. Gdy się okazało, że jestem chorowity, zamiast pójść do przedszkola, trafiłem pod opiekę babci Józi i dziadka Franka. Ona pracowała w zakładach konfekcyjnych, on był już na emeryturze, więc to z nim spędzałem czas. Często zabierał mnie do lasu i uczył rozpoznawać gatunki drzew, ptaków, grzybów”

Andrzej Seweryn o „Królowej”: Gdy pierwszy raz ujrzałem się „in drag”, poczułem radość i wdzięczność

„Mnie cieszy istnienie indywidualności. To, że widzę na ulicy kogoś, kto nie jest ubrany tak jak my wszyscy, albo gdy ktoś mówi czy gestykuluje w sposób szczególny. Uważam to za wartość”

Okiem Obserwatora: Jubileusz Stanisława Brudnego

„To jest laurka! I nie dotyczy spektaklu, tylko jednego CZŁOWIEKA - AKTORA Stanisława Brudnego – Staszka, a jeszcze częściej Stasia”

Uchodźczynie z Ukrainy zrobiły spektakl. „Co wam śpiewały matki nad kołyską, Polacy, że jesteście tak dobrymi ludźmi?"

„- Ze sceny pada pytanie: "Gdybyście wy przyjechali do nas, czy potrafilibyśmy pomóc wam w taki sam sposób?" I zapada cisza. To bardzo przejmujące momenty. Widzowie przyjęli je ze łzami ”

„Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję”. Trudne rozmowy o umieraniu i eutanazji

„Książka „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” Mateusza Pakuły znalazła się w finale Nagrody im. Gombrowicza oraz Nagrody Gdynia.”