Kwas dla mas

„W teatrze miała być rewolucja, która polskie symbole zrówna z ziemią. Nic z tego. Zamiast niej mamy osobistą politykę, którą możemy uprawiać na własna odpowiedzialność, bez oglądania się na władzę. Oto jej najlepsze przykłady”

Jan Klata nowym dyrektorem Teatru Narodowego

„Po dwóch dekadach dyrekcji Jana Englerta czeka tę instytucję wielka zmiana, choć – moim zdaniem – nie aż tak radykalna, jak pewnie będzie się o tym mówić. Wbrew pozorom, teatry obu panów Janów całkiem sporo łączy”

Parada ról, czyli sceniczne autoportrety Jana Peszka

„Rzadko się zdarza, by aktorzy sami siebie portretowali na scenie. U malarzy to chleb powszedni, można przywołać setki, ba, tysiące autoportretów. Z aktorami rzecz inna - nader rzadko demaskują się na scenie. Raczej ukrywają się za maskami”

Młode aktorki związane z Pomorzem podbijają polskie i islandzkie kino

„Oliwa Drożdżyk, aktorka gdyńskiego Teatru Muzycznego przed kilkoma dniami miała premierę swojego filmowego debiutu na ekranie, który przeżyła w… Islandii. Z kolei urodzona w Gdyni, a mieszkająca potem na Kaszubach Martyna Byczkowska, gwiazda takich seriali jak 1670 czy Skazana, reżyseruje swój pierwszy fabularny film”

Przemysław Bluszcz: Bogdan Grzeszczak był wrocławską legendą, także dla nas, młodszych aktorów

„Bogdan Grzeszczak był bardzo ważną częścią zespołu legnickiego – starszyzną plemienną. Młodsi aktorzy zawsze chętnie korzystali z jego rad. Nigdy nikogo nie zostawił bez pomocy”

Drugie życie Aliny Kamińskiej

„Dziś, rok po koszmarze pęknięcia tętniaka mózgu Alina Kamińska gra jakby się nic nie stało. Wróciła na scenę, przed kamery, do dubbingu. Lekarze mówią, że to cud”

Jaskrawy szlafrok i wyzywające farmerki, czyli zuchwalstwo teatru z prowincji

„Gra tej czwórki powoduje, że pijacki dialog w trzech obrazach przykuwa widzów do krzeseł. O kultowym spektaklu Teatru Wybrzeże, Kto się boi Virginii Woolf, w 60. rocznicę premiery”

Splątane losy. Opera Wrocławska w sezonach 1995/96 – 2015/16

„Budowany z żelazną konsekwencją repertuar Opery Wrocławskiej w czasach dyrekcji Ewy Michnik należał do najbardziej bogatych i różnorodnych wśród polskich scen operowych”