I dlatego kiedy zobaczyłem po wielu latach panią Barbarę w „Listach do M 4”, byłem tym zdziwiony. I zachwycony. Nie tylko ja - pisze Łukasz Maciejewski w AICT Polska.
Inne aktualności
- Łódź. Latające Talerze „Wolność, kocham i rozumiem” – protest songi na deskach Teatru Komedii 01.04.2025 18:47
- Lublin. Premiera „Niewiarygodnej historii Małej S.” w Teatrze Osterwy – w sobotę 01.04.2025 16:35
-
Warszawa. Nabór na rezydencję V4@Theatre Critics Nitra 2025 01.04.2025 16:31
- Łódź. Has – kroniki wyobraźni. Muzeum Kinematografii zaprasza 01.04.2025 15:48
- Kraków. Adam Budak wskazany na dyrektora Muzeum MOCAK 01.04.2025 15:37
- Lublin. Teatr jest wpisany w DNA Lublina 01.04.2025 15:20
-
Lublin. Złota Maska dla Wojciecha Rusina 01.04.2025 15:03
- Warszawa. W Teatrze Dramatycznym spotkanie z Agnieszką Wosińską 01.04.2025 14:13
- Kielce. Wkrótce XXIII Festiwal Tańca w KTT 01.04.2025 13:58
- Gorzów Wlkp. „Last Christmas” na Wielkanoc w Teatrze Mostów 01.04.2025 13:47
- MKiDN. Medale „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” dla artystów Sekcji Estrady ZASP 01.04.2025 12:54
- Elbląg. W Teatrze Sewruka wręczono Aleksandry 01.04.2025 12:28
-
Warszawa. Niech żyją czarownice! Premiera w Teatrze Roma 01.04.2025 12:03
-
Toruń. Wystawa „Tu były lalki. 80 lat Teatru Baj Pomorski (1945-2025)” w BCS-ie 01.04.2025 11:53
„Listy do M. 4” to nie jest pozycja, którą chciałbym bronić albo chwalić. Szczerze? Jest mi wszystko jedno. Produkt niekonieczny, chociaż może komuś to się jednak podoba.
A jednak piszę o „Listach do M. 4”, z pewnym, niewielkim co prawda, wzruszeniem, ponieważ pojawiła się w tym filmie nieoczekiwanie Barbara Wrzesińska, w całkiem dużej, a na pewno szlachetnie zagranej roli starszej pani, opiekującej się mężem (Stanisław Brudny). I był tam zalążek dramatu i niesentymentalnej czułości, który oczywiście jak to w takich produkcjach nie wybrzmiał należycie, w każdym razie został zarysowany.
Barbara Wrzesińska. To jednak najważniejsze. Że właśnie ona, że znowu, że jest, gra. I że Piotr Bartuszek, reżyser castingu, o Barbarze Wrzesińskiej sobie i nam przypomniał. Może po to tylko było warto ten film nakręcić?
Są aktorzy, którzy przemawiają do nas właściwościami charakterologicznymi, prywatnymi cechami, które z czasem stają się zbiorowym obrazem, zwłaszcza jeżeli aktorzy ci zyskują dużą popularność.
Nie wiem jaki charakter ma pani Barbara Wrzesińska – nie znamy się prywatnie, nigdy nie rozmawialiśmy, ale przecież nie muszę tego wiedzieć, to nie jest najważniejsze. Dobrze znam panią Wrzesińską, wszyscy ją znamy. No, prawie wszyscy. Panna Basieńka z „Kabaretu Olgi Lipińskiej”. Zdaje się, że to Olga Lipińska, w którymś z wywiadów, powiedziała, że zaangażowała Wrzesińską, ponieważ, podobnie jak bohaterka „Kabareciku”, była naiwna w najlepszym tego słowa znaczeniu. Nie wierzyła nigdy, że świat może być zły, może ukłuć. I dlatego wolała się śmiać.
Ten trzpiot z telewizyjnej serii był z jakiegoś innego rozdania, nie z kartek na mięso, nie z polonezów Caro i z papierosów Carmen. Trzpiot był nie z tego świata. Zdziwiony absurdem i absurdalnie nim zachwycony.
W „Kabarecie Olgi Lipińskiej” potrzebny był wigor komediowy Wrzesińskiej, ale „Basieńka” ma i miała wiele twarzy, tylko być może akurat w jej przypadku, siła i popularność „Kabaretu”, trochę za dużo jej zabrała. Ktoś czegoś nie zobaczył, nie dopilnował, komuś umknęła. W kinie zwłaszcza. Niemniej lista osiągnięć aktorskich Wrzesińskiej i tak jest ogromna. W teatrze występuje do dzisiaj, a tam zdarzały się wspaniałe nazwiska (Kreczmar, Axer) i wielkie role – Gladys w „Aloesie” w reżyserii Waldemara Matuszewskiego. W kinie obsadzał ją czasami Zanussi – w „Strukturze kryształu”, tym najmniejszym arcydziele świata, zagrała introwertycznie, z głową schowaną i ze słowami schowanymi, cała była schowana, grywała też u Wajdy („Wesele”, „Popioły”), u Holland (główna rola w „Coś za coś”), Bera (Wąsowska w „Lalce”) czy Wosiewicza („Wiglia ’81”), za to w „Trzeba zabić tę miłość” Morgensterna zagrała wstrząsającą, ekshibicjonistyczną rolę starzejącej się kocicy z rozmazanym makijażem. Tak wtedy w kinie grała wyłącznie Gena Rowlands.
I dlatego kiedy zobaczyłem po wielu latach panią Barbarę w „Listach do M 4”, byłem tym zdziwiony. I zachwycony. Nie tylko ja. Moja siostra, Madzia, zadzwoniła do mnie: „Widziałeś to? Pani Barbara Wrzesińska. Tak ją lubiłam w dzieciństwie”.
Najpiękniejszy prezent obsadowy sezonu.
Zapraszajcie, proszę, na plan takie aktorki, piszcie dla nich role.
Chcemy więcej prezentów.