Gorąca polemika karmi publicystykę. Krytyczne felietony, trafiające w czułe miejsca, prowokując do prasowej dyskusji, zawsze służą sprawom teatru, Repertuarowa rozmowa na temat płockiej sceny, sugerowana w poprzednim wydaniu przez Jakuba Moryca, o czym Kuba doskonale wie, nigdy w gronie miłośników Melpomeny nie ustaje. Nie jest też pokątna ani w gruncie rzeczy złośliwa personalnie, za to z pewnością jest wielogłosowa i nam nadzieję, kreatywna. Emocjonalna debata o wizji artystycznej przy Nowym Rynku 11 odbywa się przecież nie tylko na forum Płockiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru, łamach gazet i mediów społecznościowych, ale przede wszystkim w gabinecie dyrektora Mokrowieckiego. Od wielu lat wytykamy sobie z Markiem błędy serdecznym palcem, patrząc na jakość sztuki z perspektywy dwóch stron kurtyny i wiele projektów realizując razem. Od kilku lat systematycznie publikuję czerwcowe analizy kolejnych sezonów. Znam ich wartość na podstawie relacji uważnych czytelników. Skrupulatnie oglądam wszystkie spektakle, niektóre po kilka razy, wymieniam na ich temat poglądy, nie rezygnując z własnych odczuć. Najczęściej nie są to laurki, ale bardzo unikam w moich ocenach ataków na sumienną pracę kogokolwiek. Zamiarem krytyki jest refleksja i wyciąganie wniosków na przyszłość. Nie raz, nie dwa PTPT udowodniło, że nie stosuje żadnych schematów i nie kieruje się prywatnymi sympatiami. Każdy reżyser, aktor, scenograf, kompozytor jest zauważony z maksymalną dozą obiektywizmu przez kilkuosobową kapitułę „Srebrnej Maski". Nie różnicujemy zespołu na tych co lepsi i gorsi. Oni są nasi!