W Lecie Muminków Tove Jansson wielka powódź zmusza Muminki do opuszczenia tonącego domu i szukania ratunku w unoszącej się na wodzie obłej konstrukcji, która okazuje się fragmentem ocalonego teatru. Nie mają czasu do stracenia, bo za chwilę porwie ich wielki wir. Jednym susem przeskakują więc do pływającego, otwartego z jednej strony pudełka. Początkowo bohaterowie nie wiedzą, gdzie się znajdują − zdumiewa ich obrotowa scena, kurtyna i różne przedmioty. W końcu dzięki Emmie, jedynemu żywemu stworzeniu, udaje im się oswoić z tajnikami teatru. Przecież Emma to nie byle kto − to stary szczur teatralny!

Teatr ratujący życie to marzenie nas wszystkich. Kto nie chciałby w sytuacji zagrożenia życia znaleźć się w bezpiecznym miejscu, w którym choć na chwilę mógłby poczuć się bezpiecznie?

I nam dzisiaj przydałaby się taka Emma, która potrafiłaby przekonać, że teatr to „najważniejsza rzecz na świecie, gdyż tam pokazuje się ludziom, jakimi mogliby być, jakimi pragnęliby być, choć nie mają na to odwagi, i jakimi są.”

Dzisiaj szczególnie brakuje nam wspólnotowych przeżyć artystycznych. Wysyłamy sygnały SOS, tonąc w pandemicznej depresji. Jeszcze nigdy iluzja teatralna nie była tak luksusową szczepionką, uodparniającą na różne życiowe kryzysy, poszerzającą wyobraźnię i leczącą duszę. Nie do przecenienia jest oczyszczająca siła emocji, myśli, doświadczenia w ciemnej sali, gdzie publiczność wstrzymuje oddech lub wybucha jednocześnie śmiechem.

Z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru życzymy wszystkim, aby sztuki teatralne dodawały nam odwagi do bycia sobą, dostarczały refleksji, emocji i prowadziły do „oczyszczenia’. Życzymy również, by nie traktować sztuki (i siebie) zbyt serio. Trudno jest żyć bez witaminy H − czyli humoru.