Internet, a zwłaszcza media społecznościowe są w stanie zrobić papkę ze wszystkiego. Łatwość dostępu do klawiatury sprawia, że zrównywane są tam sprawy wielkie i małe. Zamiast refleksji mamy chaos. Zamiast faktów - emocjonalny szantaż. W efekcie każde zjawisko ulega inflacji.

Nie żebym chciał tu powiedzieć, że kiedyś było lepiej. To akurat jest kwestia dyskusyjna. Globalna sieć dała glos tym, którzy go nie mieli. Są wśród nich prawdziwi skrzywdzeni i poniżeni. Ale są też ludzie pełni złych intencji albo zwyczajnie niedojrzali.

Tak się składa, że ostatnie dni spędziłem daleko od Polski, mogłem więc śledzić wydarzenia z pewnego dystansu. Z ciekawością przyglądałem się, jak nasze „teatralne #MeToo" (biorę to określenie w cudzysłów, bo jest dalece nieprecyzyjne) nieubłaganie zmienia się we własną karykaturę.

Dokładnie tak, jak amerykański oryginał. Tam wszystko zaczęło się od publikacji „The New York Times" na temat Harveya Weinsteina, który miał na sumieniu poważne przestępstwa i w końcu wylądował w więzieniu. U nas od poruszającego wyznania aktorki Anny Paligi.