Wiesław Kowalski wybiera najlepsze – jego zdaniem – spektakle 43. Warszawskich Spotkań Teatralnych.
fot. mat. organizatora
NAJLEPSZY REŻYSER:
Katarzyna Szyngiera – “1989” – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski
Marcin Liber – “Ale z naszymi umarłymi” – Teatr Żeromskiego w Kielcach
***
NAJLEPSZY SPEKTAKL:
“1989” – reż. Katarzyna Szyngiera – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski
Pozytywny mit, pozytywny bit, pozytywny hit, taki co łączy, a nie dzieli. I w takim pozytywnym nastroju wychodzimy z przedstawienia „1989”, które serwuje nam pojemny zastrzyk pozytywnej energii. Nie mamy tu do czynienia ze spektaklem roszczącym sobie prawo do bycia dokumentalno-archiwalnym zapisem wydarzeń czy najważniejszych dat, które doprowadziły do obrad Okrągłego Stołu, ale z próbą zinterpretowania tego, co aktywni uczestnicy tamtych dni i transformacyjni obserwatorzy wciąż jeszcze pamiętają, a co dla dorastających teraz Polaków może być już odległą historią. Jest to raczej mocno zmodyfikowana i niepozbawiona wieloznaczności wizja spojrzenia będącego próbą podjęcia dyskursu z przeszłością, przywoływania z pamięci nie tylko samych faktów związanych z ulicznymi strajkami, stanem wojennym, atakami zomowców czy późniejszymi internowaniami, ale i wyobrażeń, różnych punktów widzenia czy zależności. Nie należy jednak zapominać, że mamy do czynienia z poetyką musicalu, który jest gatunkiem scenicznym opierającym się z reguły na pewnych symplifikacjach, czego realizatorom udaje się w krakowsko-gdańskim spektaklu z powodzeniem uniknąć. Ponadto humor i dowcip, elementy komiksowych przerysowań, a także czuła na sceniczne nastroje muzyka, będąca mieszanką głównie rapu, soulu i R&B, nie pozwalają na jakąkolwiek afektację czy koturnowość.
„Niewolnica Isaura” – reż. Martyna Majewska – Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu
Wydawać by się mogło, że dla kogoś kto nie oglądał brazylijskiego serialu w polskiej telewizji w roku 1985, spektakl nim inspirowany będzie rodzajem zmodyfikowanej wariacji dla dzisiejszego widza mało czytelnej. Tymczasem Martyna Majewska wraca do tego potwornie sentymentalno-cukierkowatego utworu po to, by podjąć dialog z tym, jak może tego typu telenowela funkcjonować we współczesnej popkulturze i w kulturowych lejtmotywach, zwłaszcza w odniesieniu do konfiguracji, które dotyczą traktowania kobiet i osób o innym kolorze skóry. I choć spektakl jest niezwykle zabawny, śmieszny, w swej nieoczywistości mocno zaskakujący, wiele jest w nim rzeczy poruszających, zwłaszcza jeśli chodzi o problemy związane z ciemiężeniem kobiet na wielu płaszczyznach życia społeczno-obyczajowego. Scenariusz Agnieszki Wolny-Hamkało i Martyny Majewskiej jest znakomity w oddaniu tego, jak kulturowe działania mogą pozbawiać człowieka suwerenności i czynić z niego przedmiot handlu. Próby rekonstruowania scen z serialu nie są jednak tylko obśmiewaniem czy karykaturalnym przejaskrawianiem bohaterów, ale przede wszystkim mają na celu postawić protagonistów w zwierciadle współczesnej popkultury. Ten silenie artykułowany naddatek znaczeniowy w poszukiwaniu społecznego komentarza jest ogromnym walorem tego porywającego spektaklu.
NAJCIEKAWSZE WYDARZENIE SPOZA NURTU GŁÓWNEGO
„Dotyk za dotyk. Dansing” – koncepcja i choreografia Katarzyna Sikora – Teatr Współczesny w Szczecinie
***
NAJLEPSZA SCENOGRAFIA:
Daniel Rycharski – „Spartakus. Miłość w czasach zarazy” – reż. Jakub Skrzywanek – Teatr Współczesny w Szczecinie
Mirek Kaczmarek – „Ale z naszymi umarłymi” – reż. Marcin Liber – Teatr Żeromskiego w Kielcach
***
NAJLEPSZA MUZYKA:
Andrzej Webber Mikosz – „1989” – reż. Katarzyna Szyngiera – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski
NAGROBKI – „Ale z naszymi umarłymi” – reż. Marcin Liber – Teatr Żeromskiego w Kielcach
***
NAJLEPSZY ZESPÓŁ AKTORSKI:
Teatr Współczesny w Szczecinie – “Spartakus. Miłość w czasach zarazy” – reż. Jakub Skrzywanek
Teatr Żeromskiego w Kielcach – „Ale z naszymi umarłymi” – reż. Marcin Liber
Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu – „Niewolnica Isaura” – reż. Martyna Majewska
Teatr im. Słowackiego w Krakowie – „1989” – reż. Katarzyna Szyngiera
***
NAJLEPSZA AKTORKA:
Magdalena Osińska – „1989” – reż. Katarzyna Szyngiera – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski
Milena Gauer – „Czas porzucenia” – reż. Weronika Szczawińska – Teatr Jaracza w Olsztynie
Angelika Cegielska – „Niewolnica Isaura” – reż. Martyna Majewska – Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu
***
NAJLEPSZY AKTOR:
Michał Kaleta – „Śmierć Jana Pawła II” – reż. Jakub Skrzywanek – Teatr Polski w Poznaniu
Ireneusz Mosio – „Niewolnica Isaura” – reż. Martyna Majewska – Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu
Mateusz Bieryt – „1989” – reż. Katarzyna Szyngiera – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski
***
NAJLEPSZA MĘSKA ROLA DRUGOPLANOWA:
Andrzej Plata – „Ale z naszymi umarłymi” – reż. Marcin Liber – Teatr Żeromskiego w Kielcach
Wojciech Dolatowski, Antoni Sztaba – „1989” – reż. Katarzyna Szyngiera – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski
***
NAJLEPSZA ŻEŃSKA ROLA DRUGOPLANOWA:
Anna Januszewska – „Spartakus. Miłość w czasach zarazy” – reż. Jakub Skrzywanek – Teatr Współczesny w Szczecinie
Dominika Feiglewicz, Małgorzata Majerska, Julia Latosińska – „1989” – reż. Katarzyna Szyngiera – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski
***
NAJLEPSZE KOSTIUMY:
Arek Ślesiński – „1989” – reż. Katarzyna Szyngiera – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski
Grupa Mixer – „Ale z naszymi umarłymi” – reż. Marcin Liber – Teatr Żeromskiego w Kielcach
Natalia Mleczak – „Spartakus. Miłość w czasach zarazy” – reż. Jakub Skrzywanek – Teatr Współczesny w Szczecinie
***
NAJLEPSZA DRAMATURGIA/ADAPTACJA/SCENARIUSZ
Marcin Napiórkowski, Katarzyna Szyngiera, Mirosław Wlekły – „1989” – reż. Katarzyna Szyngiera – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski
Michał Kmiecik – „Ale z naszymi umarłymi” – reż. Marcin Liber – Teatr Żeromskiego w Kielcach
Agnieszka Wolny-Hamkało, Martyna Majewska – „Niewolnica Isaura” – reż. Martyna Majewska – Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu
***
NAJLEPSZA CHOREOGRAFIA:
Barbara Olech – „1989” – reż. Katarzyna Szyngiera – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski
***
NAJLEPSZE ŚWIATŁO:
Paulina Góral – “1989” – reż. Katarzyna Szyngiera – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski
Mirek Kaczmarek – „Ale z naszymi umarłymi” – reż. Marcin Liber – Teatr Żeromskiego w Kielcach
***
NAJWIĘKSZA NADZIEJA:
Mikołaj Krzeszowiec, Mateusz Flis, Wojciech Świeściak – “Niewolnica Isaura” – reż. Martyna Majewska – Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu
***
NAJWIĘKSZE ROZCZAROWANIE:
„Łatwe rzeczy” – reż. Anna Karasińska – Teatr Jaracza w Olsztynie (rozstrzygnięcie takie stawiam, przy całym dostrzeżeniu wartości przedstawienia, jedynie w kontekście wszystkich dotychczasowych nagród, które spektakl otrzymał, a zwłaszcza Grand Prix na Festiwalu Sztuki Aktorskiej w Kaliszu)
***
NAJWIĘKSZY ZNAK ZAPYTANIA:
„Miła robótka” – reż. Agnieszka Jakimiak – Teatr Fredry w Gnieźnie