„Fortissimo” Małgorzaty Czerwień w reż. Marcina Libera w Teatrze AST w Krakowie na XVII Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Boska Komedia. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.

fot. Marcin Liber / mat. teatru

Zmagania uczestników konkursu chopinowskiego, zmagania z Chopinem, z instrumentem, z rywalami, ze sobą wreszcie – wydały mi się opowieścią wcale nie o muzyce, ale – o teatrze, o tym miejscu i tym czasie, w którym wchodzący w zawodowe życie aktorzy właśnie teraz się znajdują. Zawody aktora i muzyka (oraz sportowca – do czego nie zabraknie błyskotliwych odniesień) są podobne, jedni i drudzy zostają po studiach magistrami sztuki; aktorzy przed premierą również dają z siebie wszystko, a może i więcej; różnica może taka, że w teatrze nie ma takiej imprezy jak konkurs chopinowski, który „ustawia” zwycięzcę do końca życia. Emocje jednak – choć na inną skalę – te same, radość z docenienia z gry, z dobrych recenzji, gorycz z powodu tych gorszych czy – przemilczenia. Nawet zdanie, które padło w odniesieniu do konkursu – o tym, że jednym z elementów przygotowania doń powinno być przygotowanie gruntu w sobie na przegraną, odnosi się i do aktorów, z których gwiazdami – rozpoznawalnymi, dobrze opłacanymi, podziwianymi (a także mającymi etaty) zostaną tylko nieliczni. Czy reszta to faktycznie „przegrywy”?

W jednej z najlepszych scen tego przedstawienia nasi bohaterowie uczestniczą w seansie spirytystycznym, wywołują ducha Chopina. I klapa fortepianu z napisem „Chopin is not dead” się otworzy i Fryderyk z rozwianym oczywiście włosem się pojawi. Cóż ciekawego będzie miał im do powiedzenia?

Oglądamy świetny dyplom i znakomite (o kwadrans krótsze byłoby znakomitsze), choć gorzkie przedstawienie, w sumie najbardziej o tym, że dar talentu może być również przekleństwem. Przy czym na scenie jest sztuka, a wszystko pozostałe – już za kulisami. Dzięki temu spektaklowi zaglądamy właśnie tam.