„Dziewczyny” wg scen. Weroniki Murek i w reż. Gosi Wdowik w Komunie Warszawa. Pisze Marta Żelazowska na swoim instagramowym koncie.
fot. Filip Preis/ mat. teatru
„Dziewczyny” Gosi Wdowik (sequel „Dziewczynek” zrealizowanych w 2016 roku w Teatrze Studio) to niezwykle interesująca opowieść o procesie dorastania. W tamtym spektaklu reżyserkę interesował moment przejścia — doświadczenie i sposób postrzegania ciała, które nie jest już ciałem dziecka, ale jeszcze nie stało się ciałem kobiety, a które podlega presji kultury i wpływom wychowania.
Nowe przedstawienie, zrealizowane w Komunie/Warszawa, opowiada o życiu tych samych pięciu bohaterek: Mileny Klimczak, Wiktorii Kobiałki, Poli Pańczyk, Stefanii Sural i Jagody Szymkiewicz. Przez kilka lat dziewczyny bardzo się zmieniły. Spektakl jest więc z jednej strony próbą uchwycenia upływającego czasu poprzez obleczenie go teatralną formę, z drugiej – eksploracją nastoletniej dziewczyńskości.
U Wdowik aktor-amator staje się medium — ucieleśnieniem idei postaci. To dostarczyciel materiału dokumentalnego — jego historia, doświadczenia i opowieści zostają przefiltrowane i skondensowane przez Weronikę Murek. W efekcie powstaje intrygujące a zarazem intymne studium dojrzewania — podążania ku kolejnym, coraz doskonalszym wersjom siebie.
Bohaterki — wczołgujące się na scenę w miękkich siedzisko-trumnach i zajadające cukierki — eksplorują własne jestestwo. Szukają swojego miejsca w świecie. Mówią o zagubieniu, niepewności, potrzebie bliskości. Kreują przyszłość w oparciu o uwewnętrznione wzorce kobiecości (znakomita scena snucia wizji swojego życia za dziesięć lat). Ich jeszcze dziecięcy idealizm i naiwność są ujmujące. Ale dziewczyny powoli podążają ku dorosłości. Konfrontują się z tym, co w niej najtrudniejsze — chorobą, stratą, śmiercią. Chciałoby się, żeby te doświadczenia spotkały je jak najpóźniej.
