Nowy Teatr zaprasza w lipcu na wydarzenia online oraz pokazy w ramach programu Poszerzanie pola.

14 czerwca – 4 lipca | VOD

Warany z Komodo

Debiut filmowy reżysera

Scenariusz i reżyseria: Michał Borczuch

Film oparty na dwóch równoległych historiach. Pierwsza koncentruje się na dokumentalnej obserwacji grupy autystycznych dorosłych mieszkających na Farmie Życia, podczas gdy druga to opowieść o młodych rodzicach Agacie i Franku, którzy chcą złożyć swojego syna w ofierze. Bohaterów poznajemy poprzez zwyczajne codzienne życie, pracę jaką wykonują i codzienne zachowani, podczas gdy w tym samym czasie teatralizowana historia Agaty i Franka prowadzi nas do biura prawniczki, gdzie zadajemy sobie pytanie, czym jest ofiara we świeckim świecie. Film podąża za tym zderzeniem intymnego portretu osób niepełnosprawnych z niewygodną ludzką fantazją, celowo nie szukając wyjścia z paradoksów, które się pojawiają.

Bilety: 10 zł

21 czerwca – 4 lipca | VOD

Masakra

Koncepcja, choreografia: Paweł Sakowicz

W 1937 roku polski rząd wysłał na Madagaskar ekspedycję, mającą zbadać możliwość kolonizacji wyspy. Uczestniczyli w niej major Mieczysław Lepecki, współpracownik Józefa Piłsudskiego, oraz pisarz i podróżnik Arkady Fiedler. Wyprawę wspierała Liga Morska i Kolonialna, popularyzująca hasło: jak każdemu wolnemu narodowi, Polsce należą się kolonie. Polską kolonią Madagaskar nigdy jednak nie został.

W 1920 roku w Londynie nieformalna konferencja nauczycieli tańca powołała nowy styl: modern ballroom dance. Tańce zniewolonych społeczności z obszarów Brazylii, Haiti i Kuby zostały skodyfikowane i stały się popularną rozrywką dla wyższej klasy średniej. Z czasem samba, cha-cha, rumba, paso doble i jive stworzyły grupę latynoamerykańskich tańców towarzyskich, do dziś wykonywanych na turniejach tańca sportowego.

Podziękowania dla: Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski

Poszerzanie pola - choreograficzny program Nowego Teatru i Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk, kuratorka: Joanna Leśnierowska

Bilety: 10 zł

1-31 lipca | VOD

Spróbujmy skoczyć do studni

Piotr Stasik, Dorota Wędraszkiewicz

To film drogi odbywanej w miejscu – na scenie. Drogi do porażki lub sukcesu, to nieistotne. Jesteśmy świadkami prób do „Procesu” w reżyserii Krystiana Lupy, procesu twórczego, który sami musimy osądzić.

Bilety: 10 zł

1 lipca | 17.00

Wykład Joanny Leśnierowskiej

POSZERZENIE POLA

Punktem wyjścia dla choreograficznego programu produkcyjnego POSZERZANIE POLA jest  pragnienie nakreślenia mapy różnorodnych praktyk i twórczych strategii współczesnej polskiej choreografii i przeniesienia jej z dosłownych i metaforycznych peryferii w samo centrum uwagi – prosto do teatru, który zresztą od blisko dekady  domaga się głośno obecności (i umiejętności) choreografów – no właśnie, ale czy także obecności samej CHOREOGRAFII?

Wstęp wolny

1-2 lipca | 20.00 POSZERZANIE POLA

Expiria

Koncepcja, choreografia, wykonanie: Agnieszka Kryst

Expiria to studium kobiecego ciała. Inspiracja do spektaklu została zaczerpnięta ze sztuk wizualnych oraz z tańca ekspresjonistycznego z pierwszej połowy XX wieku. Poruszające się ciało tworzy intymny krajobraz, ukazuje się jako niewyczerpane źródło energii, siły i pożądania. Jest w ciągłym ruchu, nieustannie przemienia się i transformuje. Tańcząc ustanawia i kwestionuje granice pomiędzy swoją abstrakcyjnością a materialnością. Subtelnie uwydatnia swój potencjał fizyczny i emocjonalny. Bawi się formą i ciągle się jej wymyka, tym samym odzyskuje swoją autonomię i siłę sprawczą. Uwalnia się relacja, która łączy je z naturą. Ta energia bezustannie przepływa otwierając kolejne przestrzenie cielesnej wolności.

„Ciało w Expirii to ciało, które eksponuje siebie w ruchu, ciało, które ten ruch kocha, które się w tym ruchu smakuje, które przez ten ruch się emancypuje. Jego nagość, eksponując się w swej delikatności i intymności, emanuje siłą. To ciało, które poprzez taniec jest w świecie i ten świat afirmuje” Agata Siniarska, dramaturgia.

Bilety: 35/25 zł

5-18 lipca | VOD

This is the real thing

Pomysł i realizacja: Anna Nowicka

Zagniatam krajobraz skóry. Zwijam, nakładam, upuszczam, przesuwam, odsłaniam, chowam, odsyłam. Szukam, gubię i znajduję, w absolutnym tu i teraz, przed jest!. Przekształcam, powoli, nieustannie formuję, niespodziewanie niszczę, supłam, rozrywam i skrzętnie odkręcam. Niekończący się proces stawania, zaklęty w widzialny obraz /obiekt. Składam poetycki mięsisty album na wycinki z gazet, uporczywe wspomnienia, zasłyszane rodzinne tajemnice i skrzętnie ukryte sny.

this is the real thing, czyli to jest to / to jest prawdziwa rzecz to spektakl, w którego centrum znajduje się ciało. Pojedyncza tancerka tworzy i dekonstruuje swoje środowisko, bawiąc się krajobrazem wizualnych znaczeń i możliwych odniesień. Jej własne ciało migocze i przemienia się, pozostając w procesie ciągłego stawania się. Ucieleśnione zostają różnorodne jakości, faktury, fragmenty emocji, skojarzeń, sytuacji, intencji, postaci, działań, lecz żadna z nich nie osadza się w formie wizualnego obiektu. Fizyczne ciało funkcjonuje raczej jako nieskończony hipertekst, odsyłający widza do coraz to nowych skojarzeń. Z dialogu realnego ciała z jego wizualnymi reprezentacjami wyłania się pytanie o to, czym faktycznie jest ciało, jak je postrzegamy oraz na ile możemy je świadomie konstruować.

Bilety: 10 zł

6-7 lipca | 20.00 POSZERZANIE POLA

Dance Mom

Koncepcja, choreografia: Wojciech Grudziński

Tytuł spektaklu jest parafrazą nazwy amerykańskiego reality show Dance Moms, którego fabuła koncentruje się na tańczących dzieciach i zachowaniach matek obserwujących konkurujące pociechy. Związek matki i dziecka jest chyba najbardziej intymną formą więzi – jednocześnie uniwersalną i trwałą. Dlatego próbujemy odtworzyć ją w innych relacjach: patchworkowych rodzinach, queerowych domach czy grupach plemiennych. Każda odwołuje się do figury strażniczki domowego ogniska, z którą nie sposób się rozstać.

W relacji matka-dziecko dominuje fenomen cielesnego pokrewieństwa wykraczającego poza sferę prywatną i stającego się politycznym manifestem. Polityczna jest nie tylko kobiecość postrzegana przez pryzmat macierzyństwa, ale także figura kobiety w wieku po-reprodukcyjnym, która jest permanentnie wymazywana z kultury patriarchalnej. Pragnienie i ciało matki stają się niewidoczne, ustępując miejsca życiu dziecka.

W DANCE MOM Wojciecha Grudzińskiego wychowana na warszawskim Mokotowie córka wojskowego i księgowej, skrupulatna i wrażliwa ekonomistka z czterdziestoletnim stażem pracy zatańczy z trójką artystów, w tym z własnym synem. Historie rodzinne i motywy autobiograficzne przywoływane w trakcie spektaklu posłużą za kanwę opowieści o fenomenie matki i syna, bogini i bożka, cząstki oddzielającej się od całości, początku i końca, tego co świadome i nieuświadomione, młode i stare. W spektaklu przywołamy żywioły, z których składa się życie, sięgniemy do źródeł płodności, by spojrzeć na umykający czas, z relacji matki i syna wysnujemy pierwszą opowieść – komiczną, trywialną i niesamowitą, cudowną i pożyteczną, mądrą i głupią.

W naszej „odmieńczej” rodzinie ciała nieodpowiednie i niedopasowane nie istnieją. Nie ma granic dla performatywnej wolności, nie ma wstydu, żenady, przegięcia; jest tylko udrożnianie kanałów – zupełnie jak w trakcie rodzenia. Pomyłka w tańcu stała się elementem choreografii, a kanon piękna został całkowicie uwolniony od społecznych rygorów i kulturowych konwencji. DANCE MOM to celebracja pokrewieństwa i taniec pochodnych ciał; taniec macierzyństwa bez dzieci i dzieci bez matek; mężczyzn, którzy chcą być matkami i matek, które chcą być dziećmi. Zanurzenie świata na powrót w baśni, w pieśni, canzonie i balladzie. Opera w warszawskim M4. To również pochwała dziedzictwa choreografek, które nazywamy matkami tańca i o których nie sposób zapomnieć.

Pamiętacie mit o sprośnej Baubo, która rozbawiła zrozpaczoną po stracie córki Demeter?

I was born to make you happy (Britney Spears).

W tekście użyto cytatów z filmów: Jak działa jamniczek (1971) w reżyserii J. Antonisza i Wredne dziewczyny (2004) w reżyserii Marka Watersa oraz: fragmentu tekstu piosenki Lecha Konopińskiego Wyćpiół mnie; rymowanek dla dzieci (czasdzieci.pl – znalazł Paweł Soszyński). Inspiracją do tekstu były także fragmenty zapisków prywatnych Leona Gąsiorowskiego, Marii Gąsiorowskiej, Ewy Grudzińskiej i Wojciecha Grudzińskiego [za zgodą spadkobierców – Ewy i Wojciecha Grudzińskiego].

Bilety: 35/25 zł

11-12 lipca | 20.00 POSZERZANIE POLA

Silenzio!

Choreografia: Ramona Nagabczyńska

Opera to oś spektaklu Ramony Nagabczyńskiej. Choreografka, aby opowiadać o kobiecych głosach, odwołuje się do opery – dziedziny sztuk performatywnych wystawianej w niemalże niezmienionej formie od wieków.

Głos kojarzony jest głównie ze sferą symboliczną; ze znaczeniami przypisywanymi dźwiękom. Zapominamy, że jest manifestacją skomplikowanych cielesnych predyspozycji. Te głosy, które wymykają się porządkowi symbolicznemu są przesuwane poza nawias: co nie oznacza, że nie istnieją - jedynie, że utraciliśmy zdolność ich słyszenia. Tradycyjne praktyki kobiecego śpiewu znalazły swój ujarzmiony przez kompozytorów operowych odpowiednik w postaci wirtuozerskich arii operowych. Tam pierwotna ekstaza głosu miesza się z wyrafinowaną propagandą krzywdzącego porządku. 

Starogrecka praktyka aischyrologii, polegająca na używaniu obscenicznego języka, wywodzi się z kobiecych rytuałów. Nie istnieje współczesny odpowiednik tej praktyki - wręcz przeciwnie: wulgaryzmy i odwołania do abiektalnej strony cielesności bulwersują, gdy wychodzą z ust kobiet. 

Polityczność głosu jest ustanawiana nie tylko przez znaczenia wypowiadanych słów, lecz w równej mierze dzięki zaznaczaniu cielesnej obecności partykularnych ciał.

Bilety: 35/25 zł

***

Nowy Teatr

Madalińskiego 10/16

Bilety: 22 379 33 33, [email protected]

Bilety online: bilety.nowyteatr.org

VOD: vod.nowyteatr.org