„Wymazywanie” wg Thomasa Bernharda w reż. Klaudii Hartung-Wójciak w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie. Pisze Michał Centkowski w Newsweeku.
fot.Ryszard Kornecki
Na afisz Narodowego Starego Teatru w Krakowie wraca - 20 lat po wybitnej inscenizacji Krystiana Lupy - „Wymazywanie" według powieści Thomasa Bernharda w reżyserii Klaudii Hartung-Wójciak. Przedstawienie rozpisane na chór stale obecnych na scenie postaci, wyjętych z narodowo--rodzinncgo piekiełka głównego bohatera Franza-Josefa Muraua (Filip Perkowski), za sprawą scenografii oraz oprawy dźwiękowej przypomina koszmar senny.
Rodzinna posiadłość, gdzieś w Górnej Austrii, jest tu jedynie mrocznym wspomnieniem. Główny element dekoracji stanowi truchło gigantycznego jelenia. Namiętnie piętnowanemu przez Bernharda bezguściu rodaków znakomicie odpowiadają kostiumy Hanny Podrazy, dowcipnie ogrywające motywy ludowe.
W kolejnych scenach, jak w kalejdoskopie, ożywają prześladujące głównego bohatera widma przeszłości. Kostyczna Matka, która nigdy nie chciała mieć dzieci (świetna Ewa Kolasińska), starszy, lepszy brat Johann (Alicja Wojnowska), a przede wszystkim obdarzone złośliwym spojrzeniem, wiecznie pokasłujące siostry Amalia i Cecylia, w brawurowym wykonaniu Anny Paruszyńskiej i Małgorzaty Bieli. W choreografii Oskara Malinowskiego bohaterowie przypominają postaci ze starych, rodzinnych fotografii. Twórcom krakowskiego spektaklu dzięki zręcznej adaptacji udaje się w zwięzłej formie oddać na scenie to, co u Bernharda najlepsze: zjadliwą satyrę oraz duszną atmosferę rodzinnego domu skrywającego mroczne sekrety.
WYMAZYWANIE
THOMAS BERNHARD.
REŻ. KLAUDIA HARTUNG-WÓJCIAK
NARODOWY STARY TEATR w KRAKOWIE