„Kulawa kaczka i ślepa kura” w reż. Tomasza Maśląkowskiego we Wrocławskim Teatrze Lalek. Pisze Ewa Mecner na blogu Artystyczne Spojrzenie. 

fot. Natalia Kabanow, mat. teatru

Premierowy spektakl oparty na książeczce dla dzieci niemieckiego pisarza Ulricha Huba (w przekładzie Elizy Pieciul-Karmińskiej) we Wrocławskim Teatrze Lalek to jedno z pierwszych w Polsce przedstawień z audiodeskrypcją na żywo. Opowieść o dwóch niepełnosprawnych przyjaciółkach, które ruszają w podróż, podczas której kłócą się i godzą, złoszczą i pomagają sobie, obrażają się i wyznają swoje marzenia to bardzo oszczędnie zagrana, niemalże filozoficzna  historia o tym, jak ruszyć się ze swego małego świata i pokonując przeciwności losu, nie zważając na własne ułomności spełniać swoje marzenia.

"Kulawa kaczka i ślepa kura" to opowiastka dla dzieci powyżej 5 roku życia i to nie tylko dla tych zdrowych, które mogą chłonąć spektakl wzrokiem, ale też dla niewidzących i słabowidzących. Spektakl ma bardzo ważne przesłanie, które mówi o przyjaźni, ale i o ruszeniu się ze swojej strefy komfortu, na podbój świata, który może okazać się niebezpieczny i pełen groźnych sytuacji. Tytułowe bohaterki ubrane w brązowe kombinezony poruszają się na scenie tak dynamicznie, że w pewnym momencie widzowie mogą sobie wyobrazić, że wędrują po gęstym ciemnym lesie, napotykają wielką górę i stają przed wyborem - zawrócić czy ruszyć w nieznane, co może się źle dla nich skończyć. 

Obie aktorki - zarówno Marta Kwiek jako Kulawa Kaczka jak i Anna Makowska-Kowalczyk jako Ślepa Kura - stwarzają na niemal pustej scenie (jest tu jedynie jedno nagie bezlistne drzewo oświetlane zmieniającymi się kolorystycznie reflektorami) dynamiczny zmienny krajobraz wyobraźni. Aktorki poruszają się w rytm podawanego przez narratora (Sławomir Przepiórka) "bum bum", kwacząc i gdacząc, i przekomarzają się żartobliwie albo na poważnie spierając się o to, czy warto się tak wysilać, aby dotrzeć do miejsca, gdzie spełniają się marzenia, przy czym Ślepa Kura co rusz to zapomina, jakie jest jej największe marzenie. 

Kulawa Kaczka nie za bardzo chętna do wędrówki, wynajduje wiele powodów, by zostać na swym szarym pustawym podwórku. Obie opowiadają o tym jak doszło do tego, że jedna jest kulawa, a druga ślepa. Dzieci mogą wyczuć, że żadna z nich nie jest pozbawiona możliwości realizacji swoich  marzeń i tak naprawdę ich kalectwo za bardzo im nie przeszkadza. Taka postawa pokazuje też małym odbiorcom, którzy przyszli na spektakl, że wcale nie muszą rezygnować z wizyty w teatrzyku, bo choć mają problemy ze wzrokiem (jak Ślepa Kura) to innymi zmysłami (słuchem, wyobraźnią) także mogą korzystać  ze spektaklu i zagłębić się w opowieści odwołującej się do znanego im ludzkiego świata. 

Ten spektakl łączy dzieci pełnosprawne i niepełnosprawne - każdy z małych widzów może pomyśleć i zastanowić się nad tym jak żyją inni, choć ani nie gorsi, ani nie pozbawieni wrażliwości, bo to właśnie wrażliwości i empatii uczy ten spektakl. Na premierze dzieci bardzo żywiołowo reagowały na to co działo się na scenie - dzięki głosowi narratora, który mówił że na scenie jest kotek i ptaszek śpiewa na drzewie wydając różne odgłosy, młodzi widzowie głośno dziwili się, jak siedząca w moim rzędzie dziewczynka mówiąca :"Nie ma kota!" albo " Gdzie ten ptaszek?" Dzieci mogły uświadamiać sobie  jak postrzegają rzeczywistość ci którzy nie widzą, a jedynie słyszą. 

Dodatkowym walorem spektaklu jest humor - zabawnie gderliwa Kulawa Kaczka nie pali się do ruszenia w drogę, bo nie wie, co może ją tam spotkać i podejrzewa, że nic dobrego. W końcu jednak pod wpływem optymistycznie nastawionej do świata i żądnej przygód Ślepej Kury uświadamia sobie, że do odważnych świat należy. Jednak jak się ostatecznie okazuje, a tego nie zdradzę, i ona ma swój sekretny plan, o którym dowiadujemy się na końcu. Piękna muzyka (Grzegorz Mazoń) niemal niedostrzegalnie prowadzi nas do finału. To bardzo mądry spektakl. Jego częścią jest opowieść o otwarciu się na przyjaźń i na inność, która może wzbogacić i zmienić postrzeganie świata,  uwzględniając jego różnorodność i niedoskonałości, z którymi można się spotkać i zaprzyjaźnić.