„Nasze miasto” Thorntona Wildera w reż. Adama Sajnuka z Teatru WARSawy w Instytucie Teatralnym w Warszawie. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.

fot. Rafał Meszka

Adam Sajnuk sięgnął po klasyczny (1938) – i na pierwszy rzut oka mało dziś pasjonujący tekst – o codziennym życiu leżącego na prowincji amerykańskiego miasteczka Grover’s Corner. Mamy oto pierwszą dekadę poprzedniego wieku i mieszkające obok siebie rodziny lekarza Gibbsa i wydawcy gazety – Webba. Ich dzieci - George i Emily chodzą ze sobą, zakochują się, a – następnie zakładają rodzinę. W tle – bliźniaki urodzone w polskiej dzielnicy, handlarz antykami zainteresowany pewnym meblem, chór, z którego żona Gibbsa wraca jak zawsze późno… I to tyle? Tak, właśnie tyle. I przez życie bohaterów prowadzi nas niczym wszystkowiedzący chorus – reżyser, a to przywołujący, a to - odsyłający postaci na drugi plan, a to - zdradzający ich losy, słowem - kreujący ten maleńki świat, któremu przez godzinę z okładem się przyglądamy. I nie można odeń oderwać wzroku.

Jest bowiem w tej pozornie pokrytej patyną historii coś bardzo współczesnego i coś wzruszającego. To opowieść o czymś, na co nie zwracamy uwagi, mianowicie – o… codzienności, tej mieszającej ze sobą najskrajniejsze uczucia; i tej najzwyklejszej - pasjom, którym się oddajemy, śniadaniom, które co rano jadamy z najbliższymi, śmietanie którą kupujemy w sklepie za rogiem, zadaniom z matematyki, z którymi sobie nie radzimy. Czasem tylko ktoś umrze, a niekiedy komuś się urodzą bliźnięta... I tak to się toczy, tak sobie mija, świat wokół nas się codziennie zmienia nie do poznania i jednocześnie – nie zmienia się na nim zupełnie nic.

Nasze Miasto jest najlepszym od lat spektaklem Teatru Warsawy z fantastycznymi rolami wszystkich dziewięciorga aktorów, prawem krytyka zwrócę jednak uwagę na parę naszych głównych bohaterów – Miłosza Broniszewskiego (George) i Monikę Markowską (Emily).

Koniecznie.