"Młodzik" Fiodora Dostojewskiego w reż. Igora Gorzkowskiego w Teatrze Ochoty w Warszawie. Pisze Kama Pawlicka w Teatrze dla Wszystkich.

fot. Artur Wesołowski

Tytułowy Młodzik wypracował sobie i wymyślił swoją koncepcję na życie, na miłość i na relacje z innymi. Teraz próbuje je wcielać,  napotyka jednak na nieoczekiwane perturbacje w zetknięciu z codziennością. I uczy się, że często własny ogląd świata nie ma się nijak do tego, co za drzwiami.

Bohater powieści Fiodora Dostojewskiego dopiero wchodzi w życie, zaczyna je smakować. Jak każdy młody człowiek wierzy w to, że jego pomysł na życie i na świat wokół jest najlepszy, autorski, nie do przebicia.

Jednak na zewnątrz czyhają na Młodzika ludzie, którzy wbrew niemu wciągają go w gierki, przepychanki, manipulują nim. Ale napędzają też rozwój i przemianę głównego bohatera. Zarówno powieść Dostojewskiego, jak i spektakl w Teatrze Ochoty, wyreżyserowanym przez Igora Gorzkowskiego, traktują o dojrzewaniu głównego bohatera. Wraz z upływającym czasem  Arkadij Dołgoruki coraz bardziej poddaje się regułom rządzącym otaczającym go światem, traci naiwność, po trosze dziecięcość, tęsknotę do wielkich czynów, zapał i energię do „budowy” wszystkiego wokół od nowa, do zburzenia starego, a wykreowania swojego porządku, do przekonania innych, że moje pomysły są najlepsze i trzeba się do nich dostosować. Arkadij wchodzi w konflikt z tą zastaną rzeczywistością, czuje się bowiem wykorzystany przez osoby, które pojawiają się w jego życiu. Wreszcie mówi: „Przepraszam, ale skoro tak, to jak najnieuprzejmiej będę żył dla siebie, a potem choćby potop”. Potop może być zbliżającą się apokalipsą lub skrzecząca wokół rzeczywistością, od której nie ma ucieczki.

Znakomity, najnowszy przekład Adama Pomorskiego, dobitnie pokazuje, że dzieła Fiodora Dostojewskiego nic a nic się nie zestarzały. Że w każdym pokoleniu są tacy jak Arkadij, trwający przy swoich ideałach, ale po trosze też już próbujący dostosować się do innych.

Igor Gorzkowski po raz kolejny pokazał, że dobrze się czuje przenosząc dzieła rosyjskich twórców na scenę. Kreuje świat hermetyczny, duszny, przesiąknięty potem i frustracją bohaterów. Aranżuje całą scenę Teatru Ochoty, którą scenograf Honza Polivka oddziela od widowni pasem, wyłożonym drobnymi kamykami. Sugeruje to granicę między światem bohaterów a rzeczywistością i nami, widzami, którzy stanowimy osobny, niezbadany byt. Warto tu także wspomnieć o pięknych kostiumach Magdaleny Dąbrowskiej, jakby nie ukończonych, gdzieniegdzie z resztami nitek, ale kolorowych i strojnych.

Obsada jest młoda, tytułową rolę gra Krzysztof Oleksyn. U jego boku występują Irmina Liszkowska, Malwina Laska-Eichmann, Paweł Janyst, Michała Pawlik oraz gościnnie Janusz R. Nowicki jako Książę Sokolski.