29 czerwca przypada 94. rocznica urodzin Aliny Obidniak, patronki Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Ulicznych, która w świadomości jeleniogórzan na zawsze pozostanie jako wieloletnia dyrektorka Teatru im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze, reżyserka i inicjatorka działań ekologicznych.
fot. mat. Teatru im. Norwida w Jeleniej Górze
Urodziła się i wychowała w Krośnie. Jej lata dyrekcji w Jeleniej Górze (1973–1988 i 2000) oceniane są jako najlepszy okres Teatru im. Norwida. Przyczyniła się do tego, że zaczął odgrywać ważną rolę także w europejskim życiu teatralnym. W 1978 Teatr im. Norwida, jako jedna z nielicznych europejskich scen dramatycznych, został nagrodzony przez krytykę na Festiwalu Teatru Narodów (Théâtre des Nations) w Caracas i odbył miesięczne tournée po Ameryce Łacińskiej. Ponadto nawiązała współpracę z wybitnymi reżyserami, w tym z Adamem Hanuszkiewiczem, Henrykiem Tomaszewskim, Krzysztofem Pankiewiczem i Jean–Marie Pradierem.
Za jej dyrekcji debiutowali w Jeleniej Górze uznani twórcy: Krystian Lupa („Życie człowieka” Leonida Andrejewa w 1977), Mikołaj Grabowski („Z głębokiej otchłani wołam” Stanisława Grochowiaka w 1977), Aldona Figura („Szelmostwa Skapena” Moliere'a w 2000), Maja Kleczewska („Elektra” Hugona von Hofmannsthala w 2001), Piotr Kruszczyński („Królowa i Szekspir” Esther Vilar w 2000) czy Waldemar Zawodziński („Sen nocy letniej” Williama Shakespeare'a w 1988).
Ponad cztery dekady temu we Francji, ówczesna dyrektorka Teatru im. Norwida, Alina Obidniak usłyszała okrzyk: – „Alina! My wszyscy do Ciebie przyjedziemy!”. Była to odpowiedź zgromadzonych w wielkim namiocie artystów, którzy w ten sposób zareagowali na zaproszenie do Jeleniej Góry. I przyjechali po raz pierwszy w 1983 roku. Zainicjowali tym samym Międzynarodowy Festiwal Teatrów Ulicznych, który istnieje do dzisiaj.
Obsypana tytułami „Kobieta Europy 1995”, „Królowa Karkonoszy”, „Niekwestionowana Cesarzowa Teatrów Ulicznych”, odznaczona Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2011), honorowa obywatelka Jeleniej Góry i węgierskiego Veszprém, swoje motto „Jak się coś kocha, to nie ma granic i rzeczy niemożliwych do zrealizowania” wypełniała, prowadząc społecznie zajęcia w Uniwersytecie Trzeciego Wieku z osobami niepełnosprawnymi, którym dawała nadzieję i siłę do codziennego życia i tworzenia.
Zmarła 29 października 2021 w Jeleniej Górze w wieku 90 lat.
