"Kwartet" Ronalda Harwooda w reż. Wojciecha Adamczyka z Teatru Ateneum w Warszawie na XLIX Jeleniogórskich Spotkaniach Teatralnych. Pisze Merwan w portaliku24.pl.
fot. Bartek Warzecha / mat. teatru
W piątek (23.09) w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze rozpoczęły się 49. Jeleniogórskie Spotkania Teatralne. Tegoroczną edycję otworzył Teatr Ateneum z Warszawy ze spektaklem „Kwartet" autorstwa Ronalda Harwooda w reż. Wojciecha Adamczyka.
Przybyłych gości w teatrze powitał jego dyrektor – Tadeusz Wnuk, który potem wspólnie z prezydentem Jeleniej Góry – Jerzym Łużniakiem, oficjalnie otworzył XLIX Jeleniogórskie Spotkania Teatralne.
– Zaprezentowane jeleniogórskiej publiczności przedstawienie warszawskiego Teatru Ateneum broni się samo choćby nazwiskami swoich twórców. Z jednej więc strony proza Ronalda Harwooda i znany reżyser Wojciech Adamczyk, z drugiej gwiazdorska obsada z Magdaleną Zawadzką, Marzeną Trybałą, Krzysztofem Gosztyłą i Krzysztofem Tyńcem – rekomendował gospodarz JST Tadeusz Wnuk.
„Kwartet" w przekładzie Michała Ronikiera tak naprawdę jest to komedia z aspiracjami do przekazania kilku prawd o życiu. Rozgrywa się, przynajmniej na pierwszy rzut oka, z dala od teatru, wśród artystów dożywających swoich dni w tak zwanym domu spokojnej starości. Treścią ich życia nadal jest teatr, tyle że operowy. Wszyscy są śpiewakami na emeryturze, których łączy jedno. Na starość nie mają własnego domu. Zaś ich kariery układały się rozmaicie.
Na początku jest ich troje. Cecily Robson (Magdalena Zawadzka) siedzi w fotelu, oczy ma zamknięte i słucha z odtwarzacza muzyki. Reginald Paget (Krzysztof Gosztyła) i Wilfred Bond (Krzysztof Tyniec) rozmawiają niespiesznie. Dom, posiłki, choroby, pensjonariusze, kto umarł, a kto żyje, głupawe dowcipy o seksie, plotki i ploteczki, a na koniec prawdziwa bomba - przyjechał ktoś nowy. To dopiero jest wydarzenie w monotonnym rytmie tutejszego, izolowanego od świata życia. Szybko okazuje się, że ten ktoś, nowy i tajemniczy, jest całej trójce dobrze znany. Jean Horton (Marzena Trybała) wchodzi oknem balkonowym od ogrodu, elegancko ubrana od stóp do głów, podpierając się laseczką. I oto mamy już cały kwartet. Każdy z nich to indywidualność, zlepek rozmaitych nawyków i przywar. Jeśli na dodatek wspólne miejsce pobytu połączy parę małżonków, którzy rozstali się na zawsze w dziewięć godzin po ślubie – punkt wyjścia mamy wyraźnie zarysowany. Na scenie podziwiamy także umiejętności aktora pantomimy Bartłomieja Ostapczuka.
Swego czasu sławni, młodzi i piękni (na projekcji wideo pojawiają się aktorzy: Paulina Gałązka, Katarzyna Ucherska, Dariusz Wnuk i Daniel Mosior), dziś są siedemdziesięciolatkami pełnymi zgryźliwości i wzajemnych zabawnych złośliwości, wspominającymi z sentymentem i nieukrywaną miłością minione czasy. Dyrekcja domu proponuje pensjonariuszom występ w okolicznościowym koncercie ku czci Giuseppe Verdiego. Mają zaśpiewać słynny kwartet z IV aktu Rigoletta. Cieszą się na to, ale i boją – czy jeszcze potrafią? Skrupuły giną, gdy dostają kufer z kostiumami i rekwizytami. Pochylają się nad nim i jakby wstąpiło w nich życie. Ostatnim rzutem na taśmę próbują odtworzyć kwartet Verdiego, który w finale sztuki zabrzmi jak wyzwanie rzucone światu przez byłych wirtuozów operowego śpiewu. I po raz któryś okazuje się, że prawdziwa sztuka jest nieśmiertelna.
„Kwartet" to sztuka o artystach i zarazem o cenie, jaką przychodzi płacić za uprawianie tego zawodu. Ale może przede wszystkim jest to sztuka o ludziach starych, nad którymi autor się pochyla. Salonik angielskiego domu z ogrodem, utrzymany we względnym luksusie, staje się miejscem dialogu o operze, ale głównie dialogu o niezrealizowanych marzeniach, tęsknotach i planach, i o tym, że w życiu za wszystko trzeba płacić. Zwłaszcza za powodzenie i sukces, ale i za macierzyństwo.