1. Czy w trakcie praktyki recenzenckiej odczuwała Pani potrzebę sformułowania kryteriów pisania (jeśli tak, proszę wskazać odnośnik bibliograficzny lub podać link)? Czy te kryteria się zmieniały (jeśli tak, to w jaki sposób)?
Nic takiego nie miało dotychczas miejsca.
2. Jakiego przedstawienia dotyczyła pierwsza opublikowana przez Panią recenzja teatralna i gdzie została ogłoszona?
Jeśli pamięć mnie nie myli, to był tekst dotyczący musicalu Deszczowa piosenka w reżyserii Wojciecha Kępczyńskiego, opublikowany na e-teatr.pl.
3. Czy zdarzyło się Pani odmówić napisania recenzji w obawie przed zarzutem środowiskowego uwikłania? Jeśli tak, co było powodem odmowy?
Nie.
4. Czy zdarza się, że pisząc tekst krytyczny włącza Pani tryb autocenzury? Jeśli tak, z jakich powodów?
Nie.
5. Profesor Zbigniew Raszewski zwykł przestrzegać swoich uczniów przed pułapkami, które czyhają na recenzentów w podróżach służbowych. Zwracał zwłaszcza uwagę na powszechność uprawianej przez teatry bufetowej korupcji. Czy z Pani doświadczenia wynika, że podobne praktyki to już przeszłość, czy wciąż są stosowane?
Z niczym takim, jak dotąd, się nie spotkałam.
6. Czy któraś z okoliczności wymienionych niżej Pani zdaniem naraża krytyka podejmującego się zrecenzowania spektaklu na zarzut przekroczenia dobrych obyczajów?
● bliska (prywatna) znajomość z głównymi realizatorami/odtwórcami przedstawienia, kierownictwem teatru,
● bliska (prywatna) znajomość z rodziną/bliskimi głównych realizatorów/odtwórców przedstawienia, kierownictwa teatru,
● podległość służbowa wobec któregoś z głównych realizatorów/odtwórców przedstawienia, członków kierownictwa teatru (np. rektor/dziekan – wykładowca),
● wykonywanie w tym samym czasie (bądź w nieodległych terminach) płatnych prac na zlecenie teatru, w którym wystawiono przedstawienie,
● praca na etacie w innym teatrze,
Nie.
● inne (jakie?).
–
7. Czy czyta Pani blogi, prowadzone przez ludzi zajmujących się teatrem zawodowo? Dlaczego nie lub dlaczego tak?
Zdarza mi się przeglądać takie blogi, na przykład blog Domagalasiekultury.
8. Czy czyta Pani blogi o teatrze, prowadzone przez nieprofesjonalistów? Dlaczego nie lub dlaczego tak?
Sporadycznie.
9. Czy zdarza się Pani czytać cudze recenzje (klasyków lub bieżące) dla przyjemności?
Tak. Szczególnie lubię wracać do tekstów Antoniego Słonimskiego i Tadeusza Żeleńskiego (Boya). Dobrze też czasem przypomnieć sobie teksty Konstantego Puzyny.
10. Czy chadza Pani do teatru dla przyjemności?
Dla mnie obcowanie z teatrem to ogromna frajda. Nie chcę używać górnolotnych słów, ale to w rzeczy samej moja pasja. Dlatego mam problem z odniesieniem się do sformułowania „chadzać dla przyjemności”. Dla mnie bycie w teatrze, myślenie o nim, analizowanie czy badanie go to synonim przyjemności.
11. Kogo z polskiej krytyki teatralnej ceni Pani najwyżej? Dlaczego? Czy któregoś nazwałaby Pani swoim mistrzem?
Lubię czytać teksty Jacka Kopcińskiego, Jacka Sieradzkiego czy Janusza Majcherka.
12. Czy uważa Pani, że krytyka teatralna ma jakikolwiek wpływ na teatr / życie teatralne / środowiskowe obyczaje? Jeśli tak – jaki (proszę wskazać konkretne przykłady).
Wierzę, że krytyczne pisanie o teatrze ma znaczenie. Jest formą wytyczania ścieżek, jego postrzegania. Co więcej, w dobie silnej polaryzacji polskiego społeczeństwa dostrzegam, że staje się płaszczyzną do coraz trudniejszej i niejednokrotnie bardzo ożywionej dyskusji na temat różnych teatralnych realizacji.
Barbara Pitak-Piaskowska – doktor nauk humanistycznych, teatrolożka i kulturoznawczyni. Autorka książki Amerykański musical teatralny i filmowy w zwierciadle groteski, a także wielu artykułów i rozdziałów w monografiach naukowych z dziedziny historii teatru i filmu. Publikowała m.in. w „Kontekstach Kultury”, „Rozprawach Humanistycznych”, „Nietakcie”. Aktywna uczestniczka ogólnopolskich i zagranicznych konferencji naukowych. W latach 2020–2021 była członkinią Komisji Artystycznej 27. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Recenzentka teatralna, publikuje na portalu e-teatr.pl. Jest stałą współpracowniczką Centrum Badań nad Teatrem Muzycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz członkinią Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych.