Widzę jego uśmiech. Słyszę jego śmiech. Obraz i dźwięk drgają w powietrzu. Ale nie ma Szczepana.
Obraz 1
Ekstrawagancko ubrany. Jego energia roznosiła Akademię Teatralną. Tworzył spektakle, w których uczestniczyli Andrzej Chyra, Aleksandra Konieczna, Małgorzata Duda, Anna Majcher i wielu innych młodych aktorów. I wielka tajemnica jego działań teatralnych. Rodziły się w jego głowie z niczego i nic po nich nie zostawało. Zostawało odczucie, że coś się wydarzyło i że tego już nie ma i nie będzie. Rzadka umiejętność docierania do znikomości i chwilowości istnienia.
fot. mat. Wawerskiego Centrum Kultury
Obraz 2
W prawdziwym teatrze wystrzelił jak błyskawica. Pracował z równym zapałem w Akademii Teatralnej, w instytucjonalnych teatrach, czy w domu kultury, który stał się w ostatnich czasach jego pasją. Grał wszędzie, gdzie było to możliwe. Interesował go Gombrowicz (Historia, Ślub), Witkacy (Jan Maciej Karol Wścieklica), Franz Kafka (Świadectwo Jakuba), Jerofiejew (W kulisach duszy), Dylan Thomas (Pod mlecznym lasem). Po studiach został dyrektorem Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opolu. Mam w pamięci jego Akropolis, Powrót Odysa zrealizowany Teatrze Polskim w Warszawie, Walentynki w Częstochowie, Fantazego z Teatru Wybrzeże w Gdańsku, Dziady w Cytadeli Warszawskiej i Dożywocie z Teatru Polskiego w Łodzi.
W wywiadzie, przeprowadzonym przez Lesza Karczewskiego z okazji premiery Dożywocia, Szczepan mówił: „interesują mnie trudne zadania, a Dożywocie jest bardzo skomplikowaną sztuką, zarówno formalnie, jak psychologicznie. (…) To rzecz o świecie, który się zmienia”.
Obraz 3
Praca ze Szczepanem. Zaangażowanie, niespożyta energia, ciekawość szczegółu, napięcia, konflikty. Zadziornie krytyczny wobec siebie i innych, często zapalczywy. Skłonny do kłótni. Zabawny, chłopięcy, niewinny. Niecierpliwy uparciuch. Tryskający humorem, dowcipny, serdeczny i uważny.
Pojawiał się nagle w moich trudnych chwilach.
Obraz 4
Założył Studio Ireny Solskiej. Prawdziwą jego pasją były archiwa. Zastanawiałam się, kiedy nabył tej kabalistycznej wiedzy o świecie. Uwielbiał stare zdjęcia, wycinki gazet, dokumenty. Godziny spędzał w bibliotekach, archiwach, muzeach, internecie. Zawsze zaskakiwał swoimi pomysłami i odkryciami. Pracował bez przerwy i szybko. Wspólnie zrobiliśmy wystawy Polka. Medium, Cień, Wyobrażenie, Grzegorzewski, Parlamentariuszki, Potworowski, Ludzkie /Nieludzkie, Wiecznie siebie samego głodnym jak żuraw z szyją w przyszłość wyciągniętą, Biegnij. Stary świat masz za sobą. Współpracował przy książkach, które wydała „Polka. Fundacja Odnawiania Znaczeń”. We wszystkich tych pracach odnaleźć można ślad obecności Szczepana. Lecz tylko ja widzę w nich jego śmiech.
Czy to wszystko? Na pewno nie.