W najbliższy piątek i sobotę zapraszamy na "Monolog wewnętrzny" Wojtka Ziemilskiego. Reżyser, którego uwielbiamy za czarny humor i autoironię, rozmawia na scenie z mikroorganizmami żyjącymi w jego jelicie. Ten nietypowy dialog jest dla artysty pretekstem do refleksji nad własną kondycją, ale to też przewrotny komentarz do funkcji teatru i roli performera.
„Monolog wewnętrzny” / fot. Pat Mic / mat. teatru
W ramach wydarzeń towarzyszących tegorocznej Warszawskiej Jesieni wznowimy „Pieśń przyszłości. Koncert na budynek i chór”, a w październiku zapraszamy na kolejne pokazy etiudy performatywnej Mirosława Bałki i Katarzyny Krakowiak-Bałki "HEIDEGGER?DENATURAT", performansu choreograficznego Katarzyny Sikory i Marcina Miętusa "Your Majesty" oraz na warszawską premierę "Gods of Love" Marii Magdaleny Kozłowskiej, Magdy Kupryjanowicz i Oskara Malinowskiego.
TEATR
MONOLOG WEWNĘTRZNY, reż. Wojtek Ziemilski
13-14 września, godz. 19.00
"Monolog wewnętrzny" to spektakl na jednego aktora i 38 bilionów bakterii. Wojtek Ziemilski rozmawia na scenie z mikroorganizmami żyjącymi w jego jelicie. Ten nietypowy dialog jest dla artysty pretekstem do refleksji nad własną kondycją, ale też przewrotnym komentarzem do funkcji teatru i roli performera. Reżyser testuje granice wyobraźni i śmieje się z romantyzowania. Nie wiadomo, kiedy proces, którego doświadczają widzowie, jest poważną konfrontacją z własną ułomnością, a kiedy staje się parodią.
Przygotowując się do premiery, Ziemilski zwrócił się do chataGPT z prośbą, żeby wymyślił tytuł dla powstającego przedstawienia. Rozmowa przebiegała mniej więcej tak:
Wojtek Ziemilski: Robię spektakl w którym próbuję porozumieć się ze swoim jelitem grubym, a przede wszystkim z zamieszkującymi je bakteriami. W spektaklu opisuję też swoją chorobę, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, oraz naukową stronę leczenia - rodzaje leków i sposób ich działania, oraz historię konkretnego leku, który zadziałał, o nazwie Xeljanz. Wymyśl proszę tytuł tego spektaklu.
Chat GPT: "Spotkanie z Mikroświatem: Opowieść o Wrzodziejącym Zapaleniu Jelita Grubego i Xeljanz"
Wojtek Ziemilski: A jakiś inny, krótszy, metaforyczny? Może być gra słów.
ChatGPT: "Jelito w Dialogu: Xeljanzowa Symfonia"
Wojtek Ziemilski: A wymyśl jakiś głupi tytuł na to
ChatGPT: "Jelitowy Język: Bakterie na Scenie"
Wojtek Ziemilski: A tytuł z neologizmem?
ChatGPT: "Florariusz: Bakterieński Ballet".
Tekst, reżyseria, wykonanie: Wojtek Ziemilski
Research, współpraca dramaturgiczna: Jowita Mazurkiewicz
Research, devising, radość, wypieki: Sean Palmer
Dźwięk: Jacek Mazurkiewicz
Przedstawienie powstało w ramach cyklu performatywnego "Rozum TERAZ!". Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego oraz przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu Komuna Warszawa – Społeczna Instytucja Kultury.
67. FESTIWAL MUZYKI WSPÓŁCZESNEJ WARSZAWSKA JESIEŃ
PIEŚŃ PRZYSZŁOŚCI. KONCERT NA BUDYNEK I CHÓR
22 września, godz. 17.00
„Pieśń przyszłości. Koncert na budynek i chór” jest manifestem artystycznym poświęconym zachowaniu niezwykłego miejsca i realizacji potencjału projektu „Kwartał społeczno-kulturalny Emilii Plater 29-31”.
Kompozycję przygotowaną przez Olgę Mysłowską i Daniela Pigońskiego wykona 30 osobowy Chór w Ruchu na dziedzińcu. Warstwa muzyczna to połączenie tradycji minimalizmu z działaniami z pogranicza performance’u i wykonawstwa muzyki konkretnej traktującej zastaną architekturę jako instrument. Słowa „Pieśni”, odnosząc się do tradycji Bauhausu i modernizmu, opowiadają o wizjach przyszłości miasta, jako miejsca wspólnego i otwartego na różnorodność.
„Kwartał społeczno-kulturalny Emilii Plater 29–31” to wyjątkowa przestrzeń w ścisłym centrum Warszawy. Na znajdującej się w obrębie dawnego ogrodu pomologicznego działce, stoją dwa budynki szkolne, będące świetnymi przykładami powojennego modernizmu w architekturze polskiej. Przez prawie dziesięć lat stały nieużytkowane. Od 2020 roku dawna szkoła podstawowa jest siedzibą Teatru Komuna Warszawa.
tekst i reżyseria: Grzegorz Laszuk
muzyka, śpiew: Olga Mysłowska, Daniel Pigoński
media: Bartek Rączkowski, Adrian Cognac
współpraca choreograficzna: Weronika Pelczyńska, Monika Jarosińska
wykonanie: Olga Mysłowska, Daniel Pigoński oraz Chór w Ruchu w składzie: Aleksandra Olszowska, Anastasiya Eremenkova, Anna Niuta Gutkowska, Barbara Walczak, Beata Akbas, Dagmara Siwczyk, Dominika Jędrzejczak, Edyta Pawłowska, Elżbieta Balano, Elżbieta Zawada, Ewa Chomicka, Irena Klein, Irena Wiesiołek, Joanna Stankiewicz, Jolanta Nałęcz-Jawecka, Justyna Orlińska, Katarzyna Pawluk, Kinga Wołoszyn-Kowanda, Magdalena Zaczek, Majka Gromadowska, Małgorzata J. Berwid, Małgorzata Woronowicz, Natalia Obrębska, Urszula Iwińska, Urszula Strych, Barbara Baranowska, Valeria Prysniak, Klara Obrębska
TEATR
YOUR MAJESTY, reż. Katarzyna Sikora, Marcin Miętus
4–5 października, godz. 19.00
"Wyobraź sobie, że nie masz żadnych oczekiwań. Trudne, prawda? A właśnie od takiej prośby Jacek Sotomski zaczyna spektakl Your Majesty.
Od początku z sali dobiegają barokowe, „królewskie” dźwięki Muzyki na wodzie Händla. Sprawiają, że idę bardziej wyprostowana. Trzymam głowę wyżej niż zwykle. Zresztą nie tylko ja – kilka osób razem ze mną zwalnia, równając krok do muzyki. W środku, nieopodal drzwi znajdują się podesty, na których rozłożona jest biała baletówka. Miękko spływa po kolejnych stopniach jak ogromny dywan, po czym biegnie przez środek czarnej sceny. Miejsca dla publiczności są po obu jej stronach, dlatego niektórzy muszą przejść przez białą wykładzinę. Jedni delikatnie przeskakują nad nią, muskając ją jedynie czubkami butów z obawy przed ubrudzeniem. Inni ostentacyjnie ignorują wskazówki obsługi widowni, przechodzą, siadają tak, jak im wygodnie. W tym momencie wstaje Sotomski i zwraca się do nas z powyższą prośbą. Nie jest to jednak spektakl o wyzbywaniu się oczekiwań, ale o kreowaniu ich oraz o tym, czy i jak komunikujemy je innym. [Bratkowska, Ola, Czy mogę?, „Didaskalia. Gazeta Teatralna” 2024 nr 179, https://didaskalia.pl/pl/artykul/czy-moge]
Koncepcja i choreografia: Katarzyna Sikora, Marcin Miętus
Performans: Katarzyna Sikora, Marcin Miętus, Jacek Sotomski
Muzyka: Jacek Sotomski
Światło i przestrzeń: Aleksandr Prowaliński
Współpraca dramaturgiczna: Maria Stokłosa
Konsultacja kostiumów: Maja Skrzypek
PO PREMIERZE
HEIDEGGER?DENATURAT, koncepcja i reżyseria: Katarzyna Krakowiak-Bałka, Mirosław Bałka
11-12 października, godz. 19.00
Katarzyna Krakowiak-Bałka i Mirosław Bałka – po raz pierwszy w rolach reżyserskich w teatrze – podejmują dyskusję z jednym z najbardziej legendarnych tekstów europejskiej filozofii XX wieku. W 1933 roku Martin Heidegger, uznawany już wówczas za najbardziej wpływowego filozofa Europy, przyjmuje stanowisko rektora uniwersytetu we Fryburgu oraz wstępuje do partii nazistowskiej. Pod koniec marca wygłasza słynną mowę rektorską. Na pozór broni autonomii uniwersytetu, ale jednocześnie przedstawia ryzykowne tezy o „bojowej wspólnocie nauczycieli i uczniów”, której imperatywem ma być odrodzenie ducha niemieckiego narodu. Wielkim zagrożeniem, przed którym trzeba uniwersytet ochronić, jest zdaniem Heideggera zdystansowany ogląd świata poddany racjonalnym kryteriom.
Spektakl, dla którego para autorska proponuje określenie „etiuda performatywna”, jest radykalnie minimalny, w swym wyciszeniu wręcz prowokacyjny, konfrontacyjny wobec widowni. Zarazem okazuje się skomplikowaną kompozycją motywów, nawiązań, sugestii. Maksymalnie prosty, nigdy nie osuwa się w jednoznaczność.
Kiedy na początku lat 90. XX wieku Mirosław Bałka zaczynał zdobywać w międzynarodowym obiegu artystycznym ważną pozycję swoją wersją późnego minimalizmu (korytarze wymalowane mydłem, betonowe płyty podgrzewane do temperatury ludzkiego ciała w stanie lekkiej gorączki), część polskiej krytyki pytała: „Czy to jeszcze sztuka?”. Czy HEIDEGGER?DENATURAT wywoła podobne zamieszanie w świecie polskiego teatru?
Przedstawienie powstało w ramach cyklu performatywnego "Rozum TERAZ!". Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego oraz przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu Komuna Warszawa – Społeczna Instytucja Kultury.
PREMIERA! Polska Sieć Sztuk Performatywnych
GODS OF LOVE
Maria Magdalena Kozłowska,
Magda Kupryjanowicz, Oskar Malinowski
18-19 października, godz. 19.00
GODS OF LOVE to studium miłosnego uniesienia, pochwała zmysłowej miłości. Poetycka love story.
Dwoje performerów – Maria Magdalena Kozłowska i Oskar Malinowski – oraz dramaturżka Magda Kupryjanowicz wywołują na scenie stan, który towarzyszy pożądaniu, namiętności, rozkoszy. Badają intensywność tego przeżycia, emocjonalną gorączkę. Przekładają ją na gesty, spojrzenia, śpiew, choreografię. Z mikroczynności podpatrzonych w codziennym życiu układają współczesne rytuały miłosne. Przywołują mit Erosa i Psyche, a także inne reprezentacje miłosnych bóstw z mitologii i praktyk religijnych.
Jednocześnie na akt miłosny patrzą poprzez diagnozy współczesnej humanistyki, między innymi bell hooks, Catherine Malabou, Terrence Real, dotyczące współczesnych relacji, kultu indywidualizmu i emocjonalnej samowystarczalności.
koncepcja, performans:
Maria Magdalena Kozłowska, Magda Kupryjanowicz, Oskar Malinowski
muzyka: Maria Magdalena Kozłowska
tekst: Magda Kupryjanowicz
choreografia: Oskar Malinowski
kostiumy: Jan Tomza-Osiecki
światła: Elżbieta Szurpicka
Przedstawienie zrealizowane w ramach pilotażowego programu Polskiej Sieci Sztuk Performatywnych. To inicjatywa gdańskiego Instytutu Kultury Miejskiej, stołecznego Teatru Komuna Warszawa i poznańskiego Centrum Kultury Zamek.
Pierwszy pokaz odbędzie się w Poznaniu 28 sierpnia, drugi w Gdańsku – 3 października.
Wydarzenie dofinansowane ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego oraz przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu Komuna Warszawa – Społeczna Instytucja Kultury.
Międzynarodowy Festiwal Teatrów dla Dzieci i Młodzieży KORCZAK DZISIAJ.
DZIEWCZYNY, reż. Gosia Wdowik
23-24 października, godz. 19.00
"Pierwszy raz spotkałyśmy się ze Stefą, Mimi, Jagodą, Wiktorią i Polą w 2016 roku – mówi reżyserka Gosia Wdowik. Przygotowywałyśmy wspólnie w Teatrze Studio spektakl „Dziewczynki”, w którym chciałyśmy opowiedzieć o doświadczeniu bycia dziewczynką oraz o tym, jak jej ciało – i symboliczna postać – funkcjonuje w kulturze. Spektakl był grany przez dwa lata, a więc w jego trakcie bohaterki zaczęły się zmieniać. Wyrastały z kostiumów i wyrastały ze scen.
Ich dojrzewanie zmieniało też spektakl.
Zainteresowało nas to, w jaki sposób upływ czasu można uchwycić i przekształcić w formę performatywną. Jak opowiadać historię, w której i punkt kulminacyjny i puenta pozostają jeszcze nieznane? Czym jest doświadczanie upływu czasu? Czy czas i historia to zawsze to samo? Wobec wszystkich tych pytań powstał pomysł cyklu przedstawień opowiadających o życiu pięciu bohaterek. Najpierw: Dziewczyny. Potem: Kobiety. Potem – może Babcie. Poza tym wszystkim chciałyśmy pozostać razem w tym procesie dorastania, dojrzewania i starzenia się w zmieniającym się krajobrazie politycznym."
Scenariusz (na podstawie materiałów z prób i improwizacji dziewczyn): Weronika Murek
Scenografia i kostiumy: Dominika Olszowy
Montaż materiałów archiwalnych: Agata Baumgart
Realizacja wideo: Bartek Zawiła
Konsultacje wideo: Wojciech Sobolewski
Realizacja światła: Klaudia Kasperska
Muzyka, opracowanie dźwięku: Sebastian Dembski
Obsada: Jagoda Szymkiewicz, Milena Klimczak, Pola Pańczyk, Wiktoria Kobiałka, Stefania Sural