Zarząd województwa małopolskiego postanowił odwołać dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru Słowackiego Krzysztof a Głuchowskiego. Krakowska scena znalazła się od kilku tygodni w centrum zainteresowania mediów z całego kraju. I słusznie - dotykamy tu fundamentalnego pytania o to, czym ma być kultura wysoka wystawiana w publicznych teatrach z pieniędzy podatników.

Teatr imienia Juliusza Słowackiego to niewątpliwie jeden ze skarbów   Krakowa. Od niedawna został uznany za tak ważny, że zastąpił w nazwie przystanku Dworzec Główny - to już chyba lekka przesada i rozwiązanie mało praktyczne. Majestatycznego gmachu Teatru ciężko nie zauważyć, gdy idziemy Plantami. Jeszcze ciężej się nim nie zachwycić, gdy już nasz wzrok na nim spocznie.

Scena prawdziwie narodowa i krakowska

We wrześniu tego roku minie okrągłe 150 lat, odkąd Walery Rzewuski przedstawił krakowskiej Radzie Miasta wniosek o budowę teatru miejskiego. Rzewuski to jeden z licznych fascynujących, a zapomnianych dziś krakowian z okresu austriackiego panowania nad grodem Kraka. Rzewuski był fotografem, który w XIX wieku wykorzystywał jako pierwszy tę nowatorską wówczas technikę do utrwalania na papierze krakowskich zabytków, kościołów, ołtarzy, ale także wybitnych krakowian, świeżo wykonane dzieła sztuki krakowskich malarzy, a wreszcie nie tak odległe Tatry. To dzięki pochowanemu na Cmentarzu Rakowickim Rzewuskiemu możemy np. zobaczyć dziś, jak wyglądała młodziutka Helena Modrzejewska w stroju odgrywanej przez siebie Barbary Radziwiłłówny.