„Rent” Jonathana Larsona w reż. Jakuba Wociala i Santiago Bello w Krakowskim Teatrze Variete. Pisze Rafał Turow.ski na stronie rafalturow.ski.

fot. mat. teatru

Mamy oto grupę przyjaciół – mieszkających w nowojorskim lofcie artystów, których nie stać na tytułowy czynsz. Choć łapią się różnych zleceń, to jednak klepią biedę, marzną, część z nich jest choruje na AIDS, a biorą - wszyscy… (Larson doskonale wiedział, o czym pisze, sam w latach 80-tych pomieszkiwał w takim lofcie w nowojorskim SoHo). Czy można zatem zachować choć resztki godność będąc właściwie na dnie? Ano - da się.

Oglądamy bowiem piękną historię o sile przyjaźni, która jest silniejsza i od miłości, i – od śmierci (przepraszam za egzaltację). Ale także o cenie, jaką się płaci za swoją niezależność, za bycie innym, a raczej – za bycie sobą. Niestety – od czasów Cyganerii Pucciniego, skąd przyszła inspiracja do napisania Rent, po czasy naszych bohaterów i – współczesne, ten cennik nie uległ zmianie, w tym też sensie ten spektakl jest dojmująco współczesny.

„Wzięło” mnie strasznie, rzecz jest bowiem porywająca, niesłychanie wciągająca, i co tu dużo mówić – wzruszająca, co najmniej raz musiałem się posiłkować rękawem, gdyż chustki zostawiłem w płaszczu; scena z pojawiającym się znów wśród przyjaciół Angelem - choć prościutka i jakoś może nawet telenowelowo oczywista - była jednak tak wymyślona i pokazana, że nie dało się łezki nie uronić. Proszę, żebyście nie pomyśleli jednak, że spektakl jest totalnie łzawy czy smutny, nie, dominują momenty zupełnie zabawne i bardzo pogodne, jak choćby fenomenalny monolog Krowy, a z pewnością całość emanuje nieprawdopodobną energią.

Rent - choć jest emanacją talentu, pasji i radości bycia na scenie, nie mam wątpliwości - wymagał też katorżniczej pracy całego zespołu. To połączenie dało jednak efekt daleko więcej niż zadowalający - oglądamy jeden z najlepszych – jeśli nie najlepszy - spektakl muzyczny tego sezonu.