"Hamer" wg scen. Karoliny Hamer i Magdaleny Staroszczyk w reż. Justyny Sobczyk, koprodukcja Teatru 21 i STUDIO teatrgalerii w Warszawie. Pisze Magdalena Hierowska w Teatrze dla Wszystkich.
fot. Sisi Cecylia
Modelatornia Teatru Studio zmieniła się według bohaterki własnego życia Karoliny Hamer w prosektorium. Rozczłonkowanie problemów, strach i sceniczna iluzja, w której wybitna pływaczka nigdy nie miała wcześniej szansy się odnaleźć, zamienia się w wyścig o medal za prawdziwe człowieczeństwo. Scena, pozbawiona charakterystycznego chlupotu przejrzysto chlorowanych dźwięków wody, stała się przestrzenią cichą i skromną, a jednocześnie dynamiczną, pełną złośliwych i żartobliwych karykatur społeczeństwa.
Zdobywczyni wielu nagród na paraolimpiadach w tej ekspresyjnej formie scenicznej walczy z żywiołami lęku i schematami, w których nie potrafi się odnaleźć. W tym zniewoleniu idei pozostaje jej walka z oporem pokonywanej wody, która pomimo trudnego mierzenia się z własną wytrzymałością daje jej prawdziwe i jedyne poczucie wolności.
Spektakl „Hamer” w reżyserii Justyny Sobczyk rozpoczął interesujący etap w sposobie postrzegania materii teatralnej. Ta wyjątkowa produkcja, powstała dzięki współpracy Teatru 21 i Teatru Studio, szokuje, zachwyca, bawi i wzrusza gorzką łzą bezsilności. Intuicyjne aktorstwo, zawieszone w przestrzeni według pomysłu Magdaleny Łazarczyk, odnalazło pełnię w szczerych komunikatach i odważnej formie.
Konwencja sit-up’u, jak określiły ją pomysłodawczynie spektaklu (Justyna Sobczyk, Magdalena Staroszczyk, Karolina Hamer i Justyna Lipko Konieczna), jest nie tylko żartobliwą zaczepką, ale także słusznym punktem, od którego powinna zacząć się poważna i szczera rozmowa o świecie tonącym w iluzjach szczęśliwego życia. Bezpośredni kontakt komunikacji z widzem i przyjęta forma zabawy z publicznością zaprasza do wspólnego przeżywania historii znakomitej pływaczki. Jednocześnie poważne problemy związane z wykluczeniem osób niepełnosprawnych mogą zostać odczytane jako bezsilność i niemoc wobec świata pełnego zawiści. W tej pełnej zwierzeń przestrzeni osobiste „insygnia władzy”, jak określa swoje kule bohaterka, mogą stać się niewystarczające, by osiągnąć cel tego projektu bez zbędnie pouczających środków wyrazu.
Karolina Hamer, bezwzględna i szczera, nie boi się swoich słabości i ma tak dużo siły, iż mogłaby nią obdarować miliony ludzi pozbawionych nadziei. Na scenie teatralnej odnalazła przestrzeń, w której ubrana w skórę zabawnej i zawadiackiej gwiazdy, propagatorki godnego życia, stawia czoło trudnościom. Skromna dziewczyna z Tych uczy się swojego życia każdego dnia, a każda przeciwność losu motywuje ją do działania, by stawać się lepszym człowiekiem i wzorem dla całego społeczeństwa.
W jej relacjach ze światem nie ma kompromisów, jest nieustająca walka z systemem, który na każdym kroku próbuje jej udowodnić, iż powinna się poddać. Kim jest dla siebie i świata? Jak oceniają ją inni? Karolina Hamer zastanawia się co mogłoby się stać, gdyby ten pełen drwiny i upokarzający świat zalała woda. Kto by przetrwał? Kto mógłby być silniejszy w tej walce o przetrwanie?
Jednocześnie trudne wnioski nie są według niej powodem do rozpaczy, tylko pełnym sarkazmu rozrachunkiem z własnymi słabościami, ukazującymi ogromną siłę i wytrwałość w dążeniu do celu. Warto wysłuchać tej prawdziwej historii, by choć na chwilę zrozumieć, który nurt głębokiej i nieokiełznanej wody może stać się przyczyną rozpadu wspólnoty społeczeństwa. Jak zatrzymać niebezpieczeństwo, o tym na pewno wie Karolina Hamer. Zmęczona każdego dnia wycieńczającym treningiem życia, który daje jej siłę i wskazuje drogę ku stawaniu się lepszym człowiekiem.