Magazyn

Najzabawniejszy staruszek

13.06.2025, 15:46 Wersja do druku

Gdy w 1908 r. Antoni Fertner zagrał w pierwszym polskim filmie, miał już 34 lata. Jednak na prawdziwą sławę musiał jeszcze poczekać, bo w historii kina i teatru zapisał się jako „najzabawniejszy i najbardziej elegancki staruszek”. Pisze Agnieszka Niemojewska w „Rzeczpospolitej”, dodatku „Rzecz o Historii”.

Zaloguj się i czytaj dalej za darmo

Zalogowani użytkownicy mają nieograniczony dostęp do wszystkich artykułów na e-teatrze.

Nie masz jeszcze konta? Zarejestruj się.

Tytuł oryginalny

Najzabawniejszy staruszek

Źródło:

„Rzeczpospolita” nr 136, dodatek Rzecz o Historii

Autor:

Agnieszka Niemojewska

Data publikacji oryginału:

13.06.2025

Ludzie

Antoni Fertner

Teatr formy, czyli szaleństwo kontrolowane

Teatr lalkowy rzucił na mnie swój urok w dzieciństwie i to nie tylko dlatego, że wówczas oglądałam pierwsze spektakle, bo to dotyczy wszystkich dzieci, ale poprzez rodzinne kontakty ze światem wybitnych polskich lalkarzy

Z Joanną Braun, scenografką i projektantką kostiumów, tegoroczną laureatką Nagrody HENRYKA przyznawanej przez Sekcję Teatrów Lalkowych ZASP rozmawia Anita Nowak.

Zawsze staram się myśleć o widzach – rozmowa z Eugenem Jebeleanu, reżyserem „Teorematu” i „Pola maków” (MFT Kontakt)

Pasolini jest jedną z moich największych życiowych i artystycznych inspiracji. Mogę powiedzieć, że czuję się z nim blisko związany poprzez walkę: tę, na poziomie codziennego życia, i tę prowadzoną przy pomocy sztuki, której istotą była zmiana mentalności poprzez kwestionowanie społecznych norm

– mówi Eugen Jebeleanu, rumuński reżyser, goszczący na 29. MFT Kontakt w Toruniu.

Sprawdź także

Zdjęcie Scenograf Małgorzata Treutler i woda od kartofli jej Cioci Gieni

Scenograf Małgorzata Treutler i woda od kartofli jej Cioci Gieni

Wczoraj 13:49 „Jako scenograf Margaret nie marnowała niczego, a przede wszystkim potrafiła stworzyć coś z niczego, nawet z przysłowiowej wody po ugotowanych kartoflach”

Małgosiowe draperie na scenie

Wczoraj 13:15 „Olbrzymia porcja CZŁOWIEKA, a w niej przemieszane pokłady dobroci, zalet, życzliwości i drobnych wad. Po prostu ARTYSTA. Była mi bliska równie mocno wadami, jak i przymiotami ducha. Była jednym z tych ludzi z których coś emanuje. Często diabli wiedzą, co to jest. Jakieś fluidy drgające, jakieś nie do końca odkryte emocje”

Zdjęcie <i>Technolożka</i>, czyli o tym, czy da się znaleźć człowieka teatru lalek

Technolożka, czyli o tym, czy da się znaleźć człowieka teatru lalek

Wczoraj 12:41 „Nie wiem, czy to jest kwestia czasów, czy to jest kwestia wychowania, ale ja sama czułam przez większość życia presję, żeby się nazwać. Odpowiedzieć sobie na pytanie: kim jestem, czym się właściwie zajmuję, na czym polega mój fach, na czym polega mój zawód? Czy skoro jestem scenografką, to mogę robić tylko scenografię? Albo skoro jestem technolożką teatru lalek, to mogę tylko wykonywać lalki?”