„Królowa Śniegu” Hansa Christiana Andersena w reż. Katarzyny Deszcz w Teatrze Dramatycznym w Białymstoku. Pisze Justyna Białous w Teatrze dla Wszystkich.
fot. Bartek Warzecha/mat. teatru
Baśniowy świat Andersena ożywa na scenie w pełnej uroku inscenizacji Katarzyny Deszcz, przygotowanej z myślą o najmłodszych widzach.
Spektakl „Królowa Śniegu” wprowadza widza w piękny, baśniowy świat. Urzekająca scenografia autorstwa Andrzeja Sadowskiego tworzy magiczną oprawę, którą dopełniają świadomy ruch i gesty aktorów. Dzięki ich pracy z przestrzenią sceniczną postacie naturalnie wpisują się w wykreowaną rzeczywistość – duża w tym zasługa Karoliny Garbacik, odpowiedzialnej za choreografię i ruch sceniczny. Całość uzupełnia światło, które momentami obejmuje także widownię, budując imersyjną atmosferę.
Przedstawienie wiernie oddaje klasyczną opowieść Hansa Christiana Andersena, co w tym przypadku działa na jego korzyść. Fabuła jest przejrzysta, a adaptacja – zrozumiała i przystępna dla młodszych widzów. Aktorzy, chcąc podtrzymać ich uwagę, od czasu do czasu schodzą ze sceny, nawiązując bezpośredni kontakt z publicznością.
Na szczególną uwagę zasługują również pomysłowe rozwiązania inscenizacyjne – jak chociażby urzekający motyw rzeki – które pozwalają na mniej dosłowne, ale wymowne ukazanie znanych scen. Tworzy to interesujący kontrast względem wiernej adaptacji literackiego pierwowzoru. Jednym z mocnych punktów aktorskich są żywiołowe i bardzo dobrze zagrane postacie zbójniczek (Justyna Godlewska-Kruczkowska i Agnieszka Możejko-Szekowska), które wnoszą do spektaklu humor i energię.
Mimo wielu zalet, przedstawienie mogłoby zyskać na nieco bardziej zwartej formie. Chwilami tekst dramaturgiczny jest zbyt rozwlekły, a niektóre sceny – przegadane. W dłuższych dialogach można było dostrzec spadek uwagi wśród najmłodszych widzów. Odczuwalna jest także dysproporcja między rozbudowaną częścią środkową a finałem spektaklu. Partie poświęcone wędrówce Gerdy (Urszula Szmidt) zostały rozbudowane do tego stopnia, że w finale pojawia się wyraźna nierównowaga dramaturgiczna – scena odczarowania Kaja (Michał Przestrzelski), choć pełni funkcję kulminacyjną, pozostaje niedoświetlona emocjonalnie i kompozycyjnie, przez co jej potencjał narracyjny nie zostaje w pełni wykorzystany.
Warto jednak podkreślić obecność subtelnych, wzruszających gestów budujących emocjonalną głębię. Szczególnie poruszający jest motyw zabawy w papier, kamień, nożyce – obecny zarówno na początku, jak i na końcu przedstawienia. Powracający, mechanicznie wykonywany gest Kaja stanowi przejmującą klamrę kompozycyjną, oddając niewypowiedzianą tęsknotę i poruszenie.
Pomimo kilku potknięć w warstwie dramaturgicznej, „Królowa Śniegu” to piękna, wizualnie dopracowana opowieść dla dzieci. Dzięki przemyślanej scenografii, światłu oraz choreografii przenosi widza do baśniowej krainy i skutecznie pobudza dziecięcą wyobraźnię.
