„Nad Niemnem” E. Orzeszkowej w reż. J. Piaskowskiego i z dramaturgią H. Sulimy najlepszym spektaklem jubileuszowych 45. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Żywa”. Najlepszy spektakl, indywidualna nagroda dla Reżysera i Dramaturga oraz specjalne wyróżnienie dla Zespołu Aktorskiego lubelskiego Teatru.
fot. Natalia Kabanow
„Nad Niemnem” Teatru im. J. Osterwy w Lublinie zostało uznane przez Jury konkursowe jako najlepszy spektakl 45. Opolskich Konfrontacji Teatralnych. O nagrodę główną walczyło 10 najlepszych realizacji klasycznych polskich tekstów zrealizowanych w całej Polsce przez ostatnie 2 lata. Oprócz nagrody głównej im. Wojciecha Bogusławskiego nagrody indywidualne otrzymali także: za reżyserię Jędrzej Piaskowski, a za adaptację i dramaturgię powieści Hubert Sulima. Doceniony został także cały Zespól Aktorski Osterwy – specjalne wyróżnienie zdobyli za „umiejętność gry ironią”.
„Nad Niemnem” E. Orzeszkowej w reż. J. Piaskowskiego i H. Sulimy
Eliza Orzeszkowa publikuje książkową wersję “Nad Niemnem” dokładnie 25-lat po wybuchu powstania styczniowego. Tłem powieści jest historia dwóch żyjących obok siebie rodzin szlacheckich – średnio zamożnych Korczyńskich i zubożałych, żyjących jak chłopi Bohatyrowiczów. Dzieli ich niemal wszystko: sposób życia, status społeczny i zamożność, ale łączy wspólna przeszłość – zbrojna walka ramię w ramię o wolną, lepszą Polskę - epoka wielkich, wspólnych marzeń, której kres położył upadek powstania. Ta kolejna narodowa katastrofa nie tylko przetrąciła życiorysy kilku pokoleń Polaków, ale też pogrzebała na wiele lat marzenia o ideach, które powstanie niosło na sztandarach ╴demokracji, równości i solidarności. Na tym tle rozwija się historia miłości Justyny i Jana najmłodszego pokolenia Korczyńskich i Bohatyrowiczów.
Na ponad siedmiuset stronach Orzeszkowa dokonuje rzeczy niezwykłej. Z nastrojów mrocznych, minorowych, z pejzażu upadku ducha narodowego i bólu porażki autorka wyprowadza obraz budujący, dający nadzieję, który zaszczepia w czytelniku wiarę w lepsze jutro. Tworzy niesamowicie głębokie portrety ludzi w czasach zwątpienia i beznadziei, a jednocześnie kreuje marzycielską, prawie utopijną wizję przyszłości. Jest w jej geście coś desperackiego i brawurowego jednocześnie, szczególnie na tle innych dzieł z kanonu naszej kultury narodowej. Orzeszkowa przekuwa skompromitowane bądź zawłaszczone symbole, motywy i obrazy w zbiór nowoczesnych wartości i idei, które łączą pod jednym sztandarem Polaków różnych pokoleń, poglądów i klas.
Spektakl Jędrzeja Piaskowskiego i Huberta Sulimy, podobnie jak powieść, nie jest naturalistycznym dokumentem historycznym, a raczej rodzajem patriotycznej baśni, kreowanego na scenie marzenia o nowej wspólnocie społecznej. Źródłem inspiracji dla konstruowania tej fantazji jest wnikliwe spojrzenie Orzeszkowej na naturę, której autorka poświęca wiele uwagi, jakby szukała w niej odpowiedzi czy ratunku. A także na wieś i całą szeroko rozumianą kulturę ludową, w tym na systemem wartości oparty na kulcie pracy, życiu w zgodzie z porządkiem natury oraz etosie chrześcijańskim.