Czyta się tę książkę wyśmienicie. Nie tylko dlatego że rozmawiają ze sobą ludzie inteligentni, ale także dlatego, że wiedzą, co, dlaczego i do kogo mówią. Po lekturze tej rozmowy-rzeki Czytelnik będzie wiedział sporo o warsztacie Jerzego Radziwiłowicza, jego pasjach, ulubionych lekturach, podróżach, miastach, które podziwia i widocznym dystansie do świata, a co ważniejsze do samego siebie. Dowie się też sporo o jego zapatrywaniach, na przykład, dlaczego nie cierpi słowa „tolerować” i dlaczego jest taki punktualny.

Stosunkowo niewiele tu tzw. prywatności, poszukiwacz intymnych zwierzeń dowie się niewiele, Jerzy Radziwiłowicz wystrzega się nazbyt osobistych wynurzeń, chociaż o swojej warszawskiej, a ściśle grochowskiej młodości opowiada chętnie i szeroko. Nie stroni też od rozważania fenomenu zawodu aktora, sam ciekaw, skąd się bierze szczególny stosunek do aktorów, rozmaite wyobrażenia i oczekiwania, najczęściej niewiele mające wspólnego z rzeczywistością.

Artysta nie przecenia misyjności zawodu, ale też dostrzega jego wyjątkowość. Dobrze wie, że nie da się zaplanować arcydzieła czy spektaklu wybitnego, ale doświadczenie podpowiada mu, że można zawierzyć reżyserom prawdziwie zawodowym, którzy mają na swoim koncie poważne dokonania, takim jak Jerzy Jarocki i Jerzy Grzegorzewski. Ale bywa też ciekaw pracy z debiutantami albo twórcami na dorobku, od których można się czegoś ciekawego i nowego dowiedzieć, tak jak dowiedział się od wnuka wielu ciekawych informacji z życia dinozaurów.

Jeśli wpadnie wam w ręce ta książka, czytajcie bez wahania – to nie będzie świat plotek i złośliwości albo zbiorowisko anegdot, które najczęściej śmieszne bywają w chwili, kiedy się wydarzają, ale źródło wartych lektury przemyśleń nie tylko o sztuce, obserwacji, ocen, które mogą przydać się nie tylko ludziom zawodów związanych z teatrem czy filmem., O, właśnie, walorem tej rozmowy jest płynne przechodzenie od teatru do filmu czy produkcji telewizyjnej, Rozmówca Jerzego Radziwiłowicza łączy fachowość krytyka filmowego i teatralnego, a to gwarantuje, że tu nie plecie się byle czego.

Yorick byłby ciekaw dalszego ciągu – przez te dwanaście lat, które upłynęły od opublikowania książki, w biografii Jerzego Radziwiłowicza (ale Maciejewskiego) sporo przybyło, byłoby o czym pogadać.

Jerzy Radziwiłowicz w rozmowie z Łukaszem Maciejewskim, Wszystko jest lekko dziwne, Wielka Litera, Warszawa 2012.