W niedzielę, 29 września, w Krakowie zakończyła się tegoroczna edycja Małej Boskiej Komedii. Jury festiwalu pod opieką Katarzyny Piwońskiej w składzie: Monika Babula, Paweł Borek, Paulina Fonferek, Anika Idczak, Adrianna Łakomiak, Piotr Majewski. Karolina Olszewska, Zofia Pinkiewicz, Joanna Walczak, Grażyna Wydrowska, Justyna Zar po obejrzeniu trzynastu spektakli konkursowych przyznało pięć równorzędnych nagród.

W uzasadnieniu werdyktu jurorki i jurorzy piszą:

Nasz werdykt powstał jako odpowiedź na hasło „najbardziej inspirujący spektakl”. Jesteśmy grupą indywidualności, a łączy nas potrzeba teatru, i świadomość wagi tego medium w tworzeniu relacji międzyludzkich.

Jesteśmy jury społecznym, tworem eksperymentalnym, co sprowadza się do tego, że mamy możliwość wypracowywania sposobu rozumienia hasła inspiracja. Inspiracja jest dla nas czymś co nas porusza, zmienia wewnątrz i sprawia, że chcemy działać na zewnątrz.

Najbardziej inspirujące w tym znaczeniu stały się dla nas relacje. Relacja osób performujących z widownią, zespołu aktorskiego ze sobą, ale też relacji w rodzinie, czy na linii osoba dorosła – dziecko.

Inspirująca okazała się dla nas różnorodność, z jaką teatr podejmuje to zagadnienie, dlatego postanowiłyśmy i postanowiliśmy przyznać 5 równorzędnych nagród, tak, żeby indywidualne festiwalowe doświadczenie i głos każdego i każdej z nas miał szanse wybrzmieć jako odpowiedź na hasło inspiracja.

Jury przyznało nagrody spektaklom:

- „Dziewczyny” w reżyserii Gosi Wdowik (Teatr Komuna Warszawa) – za portret lęków i marzeń młodych w momencie, kiedy śmierć i przemijanie przestają być pojęciami abstrakcyjnymi. Za ukazanie upływu czasu w formie nowatorskiego projektu teatralnego. Za mówienie o młodych wrażliwością i językiem młodych.

- „Dzikie harce” w reżyserii Wojtka Ziemilskiego (Teatr Lalek Guliwer w Warszawie) – za podmiotowość i perspektywę dziecka jako kluczowej osoby tworzącej spektakl. Za szaleństwo i poczucie humoru, bezkompromisowość, szczerość i testowanie granic, czułe podejście do tematu wychowania przedstawiające perspektywę obu stron i pokazanie teatru jako przestrzeni wyobraźni, która nie ma żadnych granic.

- „Perfekty i Ambaras” w reżyserii Marii Wojtyszko (Teatr Lalek Pleciuga w Szczecinie) – za odwagę użycia mocnej konwencji i formy, która nie przytłoczyła szalenie ważnych tematów.

- „Rośnie i rośnie, i...”, według koncepcji i w choreografii Anna Wańtuch (Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu) – za stworzenie bezpiecznej ramy do bycia na scenie. Za prawdę w poruszonym temacie i doświadczenie wspólnoty.

- „Tajemniczy ogród” w reżyserii Justyny Sobczyk (Teatr Zagłębia w Sosnowcu) – dziękujemy za czułą adaptację Darii Kubisiak. Justynie Sobczyk za bycie ambasadorką teatru włączającego i dzieli się swoim doświadczeniem z kolejnym teatrem instytucjonalnym. Całemu zespołowi za piękną obecność. Za bohatera dziecięcego granego z wdziękiem i turbo energią.