Tytuł opery Rossiniego "Sigismondo" czyli "Zygmunt" każe domyślać się jej głównego bohatera w Zygmuncie Starym, Zygmuncie Auguście lub Zygmuncie III Wazie. Librecista jednak zamiast fabularyzować wątki z biografii autentycznych władców, stworzył postać fikcyjnego piastowskiego króla panującego w kraju ze stolicą w Gnieźnie.

Zdarza się, że wokół niektórych utworów wyrasta niepojęty mur niezrozumienia, uprzedzeń i utartych nieżyczliwych opinii. Chmura przesądów, którymi spowity jest "Sigismondo" Rossiniego, wydaje się szczególnie gęsta. Wzgardzona przez kompozytora, nielubiana przez krytyków, rzekoma najsłabsza z Rossiniowskich oper doczekała się w końcu rehabilitacji i renesansu. Po długich latach totalnego braku zainteresowania posypały się nagrania, inscenizacje i wykonania koncertowe. Nareszcie dotarła też do Polski - miejsca akcji opery.

"Sigismondo" to nie tylko porywająca od pierwszych taktów uwertury muzyka, tak niesprawiedliwie i niezrozumiale surowo osądzona przez historię, wykonywana w Krakowie na historycznych instrumentach przez Capellę Cracoviensis dyrygowaną przez Jana Tomasza Adamusa i zespół znakomitych śpiewaków na czele z Franco Fagiolim [na zdjęciu] w tytułowej roli, ale też bardzo aktualna opowieść o manipulacji, żądzy władzy, bezpodstawnie ferowanych wyrokach, konfliktach i obcości wyreżyserowana przez Krystiana Ladę.