"Jezioro" Zuzanny Bojdy w reż. Darii Kopiec w Teatrze Dramatycznym w Warszawie na 40. Warszawskich Spotkaniach Teatralnych online. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.

fot. Karolina Jóźwiak

Pewien znajomy teatrolog twierdzi - nie mam powodu, żeby mu nie wierzyć - że nie istnieje podział na teatr kobiecy i męski, a – na dobry i zły. I z tą myślą oglądałem tenże  spektakl, dodajmy, że  z dwoma tylko męskimi nazwiskami na liście płac. W skrócie – trzy nurkujące przyjaciółki spotykają się nad tytułowym jeziorem chcąc pobić rekord głębokości, a tym samym - własne rozmaite ograniczenia.

Oglądałem uważnie, niestety niewiele zrozumiałem, przedstawienie wydało mi się przemetaforyzowane, a niektóre z rozważań przyjaciółek - dość banalne, żeby nie powiedzieć, że egzaltowane - np. „czas trwa tyle, ile chcę, żeby trwał”, czy - „sierpień zdarza się raz na rok i to jest za krótko, to nie jest normalne”.

Tymczasem jedna z moich koleżanek z redakcji przyszła kolejnego dnia do pracy jakaś odmieniona, poruszona, widać było, że coś się stało.

Jako empatyczny kolega zaproponowałem wszechstronne wsparcie, a ona – nic, nic, to tylko wczorajszy spektakl trochę mnie rozbił, jeszcze nie doszłam do siebie. Cóż, teza z pierwszego akapitu jest najwyraźniej do głębokiej weryfikacji.