Mijający rok to nie tylko zamknięte kina, teatry i muzea. Kultura zadziwiająco mocno broni się w czasach pandemii - pisze Jacek Marczyński w Rzeczpospolitej.

Kulturą zajmowano się u nas wtedy, gdy dopadały ją kolejne wersje lockdownu i rządzący nie przyjmowali do wiadomości, że teatry czy kina są znacznie bezpieczniejszym miejscem niż kościoły i galerie handlowe. Albo gdy wybuchały dyskusje, komu i ile należy się z ministerialnego Funduszu Wsparcia Kultury, co w końcu doprowadziło do tego, że pieniądze są wypłacane po cichu, według nieupublicznionych kryteriów.

Brakowało zaś chęci na głębszą refleksję o kulturze w pandemii. A przecież twórcy wykazali zadziwiającą solidarność, większość instytucji przejawiała wzmożoną aktywność, a rozmaite działania traktowane z początku jako zastępcze stają się zapowiedzią nowych tendencji twórczych, które nie znikną, gdy życie wróci do normy.

Kiedy koronawirus zaczął szaleć po świecie, teatry, festiwale, instytucje muzyczne, nawet muzea szybko przenosiły się do internetu. Polska była pod tym względem zdecydowanie zapóźniona, niewiele teatrów zajmowało się dotąd profesjonalną rejestracją spektakli. U schyłku roku mamy do czynienia z jakościowo inną sytuacją. Od etapu chałupniczego muzykowania zapisywanego kamerką w laptopie, od przypominania przedstawień utrwalonych kiedyś do celów archiwalnych przeszliśmy do aktywnego działania w sieci. Tylko w miniony weekend można było obejrzeć kilka premier, spektakli na żywo w różnych miastach Polski. Koncertów było jeszcze więcej.