7 kwietnia odbyło się kolejne spotkanie z tańcem, tym razem w ramach cyklu „Portrety Choreograficzne” Centralnej Sceny Tańca na deskach Mazowieckiego Instytutu Kultury. Tym razem gościem był choreograf, twórca i lider Krakowskiego Teatru Tańca. Pisze Justyna Stanisławska.
fot. Marta Ankiersztejn-Węgier
Portrety choreograficzne to projekt mający na celu stworzenie przez zaproszonych artystów tanecznego autoportretu. Jest to jednak nie tylko sposób na twórcze przedstawienie się publiczności, ale również wprowadzenie jej w metody pracy choreografa i pokazanie charakteru jego pracy. Każde spotkanie jest inne, nie tylko z uwagi na indywidualizm artystów, ale i ze względu na otwartą formę projektu, w którym brak narzuconej konwencji prezentacji artystycznej.
Podczas wieczoru, którego bohaterem i gospodarzem był choreograf Eryk Makohon publiczność miała okazję zobaczyć krótki film, będący subiektywnym podsumowaniem 25 lat istnienia Krakowskiego Teatru Tańca – subiektywnym, bo stworzonym w oparciu o wspomnienia, wrażenia i doświadczenia byłych i obecnych członków zespołu artystycznego, dla których teatr wciąż stanowi ich miejsce, przestrzeń, w której dobrze się czują, w której w pełni odnajdują się i mogą w nieskrępowany sposób rozwijać swoją twórczą naturę.
W drugiej części wieczoru Eryk Makohon zrezygnował z prezentacji spektaklu, czy niewielkiego performansu na rzecz pokazu swoich technik i metod pracy z tancerzami. Publiczność mogła więc obserwować coś na kształt próby i wykładu performatywnego w jednym. Przyglądanie się trójce artystów powtarzających zaproponowane przez choreografa sekwencje, to jak analizują i pogłębiają każdy ruch, krok było ciekawym doświadczeniem, przybliżającym kulisy pracy teatru tańca. Eryk Makohon zadawał tancerzom pracę do wykonania, jednocześnie ukierunkowując ich działania tak, aby kinetyka, przepływ energii i ekspresja ciała stanowiły integralny element każdej kompozycji. Widać w tym fascynację lub przynajmniej – inspirację – metodami pracy Eugenio Barby, do zgłębiania których zresztą choreograf się przyznaje, gdzie samo zaangażowanie energii jest chyba ważniejsze niż osobista ekspresja tancerza. Artyści pracują też używając przeciwstawnych napięć i układów ciała, zmieniają także punkty równowagi, co pomaga w uzyskaniu większej dynamiki na scenie. Na pozór praca Makohona z zespołem sprawia wrażenie improwizacji, jednakże nic bardziej mylnego – każda sekwencja bowiem jest precyzyjnie zaplanowana w najdrobniejszym szczególe.
Wieczór zakończyła rozmowa z artystami, rozpoczęta i moderowana przez Martę Seredyńską, podczas której goście mogli dowiedzieć się więcej na temat twórczej drogi Eryka Makohona oraz ewolucji samego zespołu Krakowskiego Teatru Tańca i sposobu pracy nad kolejnymi spektaklami.
Data wydarzenia: 07.04.2022 g. 19.00
Kuratorka działu Portrety Choreograficzne: Magdalena Chabros
Organizatorzy: Mazowiecki Instytut Kultury i Fundacja Artystyczna PERFORM
Współfinansowanie Miasto st. Warszawa
Tekst powstał w ramach projektu Centralna Scena Tańca w Warszawie – edycja III