Logo
Zaloguj się

Wybierz województwo

Magazyn

Dziennik pandemiczny: czy artyście wolno więcej?

30.04.2021, 14:13 Wersja do druku
Inne aktualności

Nina z zapartym tchem śledziła świadectwa artystów o nadużyciach w polskim teatrze. Bicie, zastraszanie, wyzwiska, prawdziwe opisy rzezi.

Schodzi do sklepu i słyszy rozmowę seniorek w Lewiatanie:

- I robią to sobie nawzajem niby kulturalni ludzie!

- Ta Koroniewska... Czytała pani? Matki pochować nie mogła. Czy ta sztuka to jest tego warta?

- To jest, proszę pani, skandal. A człowiek tak podziwiał tych aktorów. Kto by pomyślał, że oni nie zasną bez tabletki na nerwy?

- Bo to jest, proszę pani, tak, że artystom wolno więcej. Dawno temu jak raz byłam na Poczcie Głównej, to wszedł taki wysoki facet. Jak się nie wydarł na panią w okienku! Uwijała się jak w ukropie. A w kolejce szmer, że to wielki artysta. Tadeusz Kantor!

- Tak, to podobno wariat był. Ale mówią, że geniusz.

- No właśnie! A teraz młodzi nie chcą takich geniuszy. W dupie mają.

- I dobrze. Kto to widział tak się znęcać? Artyści i tacy degeneraci?

Dzień drugi. Nina czeka na tramwaj na pętli płaszowskiej. Dwóch panów na przystanku też dyskutuje o przemocy w polskim teatrze:

Zaloguj się i czytaj dalej za darmo

Zalogowani użytkownicy mają nieograniczony dostęp do wszystkich artykułów na e-teatrze.

Nie masz jeszcze konta? Zarejestruj się.

Tytuł oryginalny

Dziennik pandemiczny: czy artyście wolno więcej?

Źródło:

Kraków Nr 5/05-21

Autor:

Iga Dzieciuchowicz

Wątki tematyczne

Olga Bończyk: Tylko to, co jest przed nami, ma sens

Bardzo szybko zrozumiałam, że praca na scenie nie jest formą podlizywania się publiczności i że artysta nie powinien żebrać o aplauz. Jednak każdy, wchodząc na scenę, powinien czuć się odpowiedzialny, że zabiera komuś kilka godzin życia
- mówi Olga Bończyk w rozmowie z Pawłem Gzylem w Nowościach.

Stanisława Celińska: Wyjechać na pustkowie

Praca nad płytą Domofon zaczęła się od propozycji Jerzego Satanowskiego stworzenia spektaklu muzycznego. Graliśmy go wielokrotnie, ale płyta dojrzewała przez sześć lat i teraz wreszcie ujrzy światło dzienne. Lepiej późno niż wcale
- mówi Stanisława Celińska w Rzeczpospolitej.

Sprawdź także

Zdjęcie W pół drogi. Wspomnienie o Barbarze Rylskiej
W pół drogi. Wspomnienie o Barbarze Rylskiej
Wczoraj 12:10 „Pierwsze kroki Rylska stawiała w Studenckim Teatrze Satyryków, ale jej właściwy debiut na dużej scenie, w Teatrze Komedia – rola Mańki w Królowej przedmieścia (1959), wodewilu Krumłowskiego w nowej adaptacji Jerzego Rakowieckiego i Jerzego Wittlina, przenoszącej akcję na warszawskie Bielany – okazał się sensacją”
Magazyn
Zdjęcie Jerzy Snakowski: To będzie miły spektakl, ale z łezką, łezką nad tym światem, który dla mnie się kończy
Jerzy Snakowski: To będzie miły spektakl, ale z łezką, łezką nad tym światem, który dla mnie się kończy
Wczoraj 10:35 „Spektakl dedykuję mojemu Tacie. Gdy opowiedziałem mu o koncepcji, był niesamowicie podekscytowany. Ten entuzjazm wydłużył mu życie o parę dobrych miesięcy… Ogromnie mi żal, że już nie zobaczy tego przedstawienia”
Magazyn
Zdjęcie Złoto i popiół
Złoto i popiół
Wczoraj 09:30 „Jadwigi Rappé (1952–2025) nie ma z nami już od pół roku. Tak właśnie, z nami, nie wśród nas: co piszę z pełnym przekonaniem, bo Rappé tym się różniła od większości ludzi, nie tylko muzyków, że traktowała wszystkich z równym szacunkiem, troską i powagą”
Magazyn