„Dotyk za dotyk. Dansing” wg koncepcji i w choreografii Katarzyny Sikory z Teatru Współczesnego w Szczecinie na 43. Warszawskich Spotkaniach Teatralnych. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.
fot. Piotr Nykowski / mat. teatru
Aktorzy spektakli pokazywanych podczas WST wspierali zespół Dialogu (który przeżywa teraz trudne chwile), włączając się do akcji #pozostańmywdialogu. A gdyby tak… zastanowić się nad tym, które z przedstawień tegorocznych Spotkań „najbardziej dialogował” z publicznością – nie miałbym wątpliwości – właśnie ten. I był to dialog nie tylko wysoce satysfakcjonujący, ale i - natychmiastowy. Byłem bowiem jednym z niewielu, którzy nie tańczyli (nic osobistego, po prostu nie wolno narażać kogokolwiek na kontakt z moim rozumieniem choreografii).
Spektakl nie był o dansingu. On nim BYŁ, takim prawdziwym, z przerwami na oddech, z wodzirejem, z hitami idealnymi na dancefloor, znanymi, lubianymi, tutaj nie tylko tańczonymi, ale i śpiewanymi. Zwracam uwagę na znakomite opracowanie muzyczne Kamila Tuszyńskiego, zdecydowanie wykraczające poza wybór kilku szlagierów, wszystko się ze sobą łączyło, niosło – i ludzi i sensy.
Udało się twórcom tego przedsięwzięcia (bo to ani spektakl, ani performance, taki dzynks raczej) prostym zabiegiem tańca, w którym trzymaliśmy się wszyscy za ręce, zbudować pewną wspólnotę, która dzięki tej drobnej zachęcie zrzuciła frak, tak trochę metaforycznie przywdziany przy wejściu do teatru , która - zrozumiała, że to NAPRAWDĘ polega na tańczeniu, i już więcej nie było trzeba, tańczono! Lepiej lub gorzej, niektórym muzyka przeszkadzała, innym pomagała. I gdy tak parkiet zatracał się w tych pląsach, trudno było zgadnąć, kto na parkiecie jest aktorem, a kto - widzem.
O czym więc był ten wieczór? Ano o tym, że wszystko jest teatr, nieudolnie trawestując Stachurę. Dansing też!