Autor wspomnień z silnym wzruszeniem opisuje złote czasy Teatru Wielkiego w Warszawie za rządów Emila Młynarskiego (1919-1927). Opracowała Małgorzata Jędruch-Włodarczyk dla „Ruchu Muzycznego”.

Szczegółowo omawia następujące po sobie wznowienia i premiery spektakli operowych i baletowych pod dyrekcją Rodzińskiego, Młynarskiego, Dołżyckiego, z udziałem plejady najwybitniejszych polskich śpiewaków - ze Zboińską-Ruszkowską, Mokrzycką, Dygasem, Doboszem, Gruszczyńskim na czele. „Wspaniale prezentowały się przestrzenne, z rozmachem malowane dekoracje Wincentego Drabika". Z sentymentem wspomina wystawienia polskich dzieł, których pierwsze spektakle zawsze prowadził dyrektor Opery Warszawskiej: Casanovę Ludomira Różyckiego z Dygasem w roli tytułowej, Noc letnią Emila Młynarskiego, „okazję do popisów wokalnych", czyli Zygmunta Augusta Tadeusza Joteyki, wznowioną Filenis Romana Statkowskiego, nową, bardzo staranną inscenizację Strasznego dworu Stanisława Moniuszki, prapremierę Zemsty Zygmunta Noskowskiego, trudną i ambitną prapremierę Króla Rogera Karola Szymanowskiego z Eugeniuszem Mossakowskim, i wiele innych. Wszystkie opisy są efektem uczestnictwa w wydarzeniach bądź w roli widza, bądź wówczas jeszcze statysty. Bregy uczciwie przyznaje: „Stulecie śmierci Ludwiga van Beethovena Opera Warszawska uczciła wystawieniem Fidelia z Heleną Zboińską-Ruszkowską w roli tytułowej. Spektaklu tego nie miałem przyjemności oglądać, notuję go zatem jedynie jako poważne wydarzenie, nie wdając się w komentarze".