„Czarny Szekspir” Jacka Mikołajczyka w reż. autora w Teatrze Syrena w Warszawie. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.

fot. Krzysztof Bieliński

Czy teatr może zmienić świat? No nie wiem... najbliżej były chyba Dziady w 1968, ale na faktyczną zmianę, której ten spektakl dał iskrę, trzeba było czekać jeszcze wiele lat. Ale wiara w taką moc sztuki tkwiła w artystach od zawsze, w naszym bohaterze też! Co prawda jego wystawienia Szekspira europejskiej rewolucji nie wywołały, ale Aldridge zmienił jednak świat na troszkę lepszy, kolejnym czarnoskórym aktorom było już ździebko łatwiej. I ten bardzo udany spektakl przygląda się właśnie mocy sztuki, a ściślej -  sile teatru.

Po co w ogóle do teatru chodzimy? Dlaczego ludzie decydują się na wybór tak okrutnego zawodu, jakim jest zawód aktora? Jaka jest cena wolności artystycznej? Jest i słówko o niezbędnym elemencie tej układanki, jaką jest krytyka, sceną czytania recenzji – poczułem się szpilką owszem - pokłuty, ale z dużą dozą czułości. 

Skomplikowanych kolei losu naszego bohatera streszczać nie będę, bo to materiał na kipiący emocjami thriller polityczny, na powieść awanturniczą, podróżniczą czy - romans. (Życie zakończył w dość tajemniczych okolicznościach w mieście Łodzi, wówczas leżącej pod Koluszkami, i spoczął tamże na Cmentarzu Ewangelickim).

Wszystkie te wątki mamy także na scenie, plus znakomite libretto, kilka ewidentnych hitów, i - świetne aktorstwo całego zespołu, z Mikołajem Woubishetem w roli tytułowej - na czele. Szczególną  zaś uwagę chciałbym zwrócić na 14-go bohatera na syreniej scenie - mianowicie – na kostiumy, wielkie brawa, ukłon do ziemi i ogólne szapoba dla Katarzyny Adamczyk za starannie przemyślane, bajecznie kolorowe, starannie wykonane i - świetnie leżące na aktorach kostiumy, które były piękną, bajkową i bardzo teatralną (sic) częścią tej fajnie opowiedzianej i – jakoś poruszającej historii.