„Czy nie / byłoby jednak prościej, gdyby rząd / Rozwiązał naród i / Wybrał inny?”. To pytanie poddaję pod rozwagę Mateuszowi Morawieckiemu, miłośnikowi liryki. Pisze Krzysztof Siwczyk w „Gazecie Wyborczej”, magazynie „Wolna Sobota”.

Istnieją książki, które wiodą żywot legendarny, zanim odnajdziemy je na zakurzonych półkach w dawno nieuczęszczanych bibliotekach, tam gdzie pewne reprezentacje świata pokrywa patyna zapomnienia. Jedną z takich książek są właśnie opublikowane w możliwie pełnym kształcie „Elegie bukowskie" Bertolta Brechta. Wyboru i tłumaczenia wierszy dokonał Ryszard Krynicki, którego translatorska przygoda z Brechtem trwa prawie pół wieku. Pierwsze, podziemne i niskonakładowe, przekłady pojawiały się w 1974 roku, najgłośniejszą drugoobiegową publikacją była książka z 1980 roku w niezależnej oficynie NOWA.  Teraz mamy Brechta oficjalnego, naziemnego i jakby na nowo aktualnego.

Mogę sobie tylko wyobrazić, jak kontekst polityczny w komunistycznej Polsce nie sprzyjał pierwszym publikacjom Brechta, który nie ustawał w podejrzliwości wobec ludzkiej podłości i wyzysku, a przecież  wyzyskiem komunizm stał, wbrew górnolotnym bredniom o społecznej równości i sprawiedliwości. Brecht to autor politycznie zorientowany na opcję zdecydowanie rewolucyjną, przez co musiał być dla władz po prostu niebezpieczny. Mało tego. To autor, którego biografia skupia jak w soczewce i ściśle definiuje trudne losy komunizujących pisarzy, którzy piętnując oczywiście błędy i wypaczenia systemu, stawali się jego ofiarami nie tylko w realnym życiu, ale również w twórczości.