„Ale z naszymi umarłymi" Jacka Dehnela w reż. Marcina Libera w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. Pisze Rafał Turowski na swojej stronie.

fot. Natalia Kabanow/mat. teatru

Nie potępiałbym aż tak w czambuł tego czy innego lokalnego polityka, który chciał cenzurować to przedstawienie. Bo – po pierwsze – każdy z nas ma święte i niezbywalne prawo zrobić z siebie (raz na jakiś czas) idiotę, a po drugie – gdyby nie ów nieszczęsny atak na świątynię Teatru, o tym świetnym spektaklu usłyszeliby tylko teatromani, a tak – to nieprzebrane tłumy walą drzwiami i oknami, gdyż każdy chce zobaczyć TĘ scenę, której tam oczywiście nie ma. Jest natomiast inna, którą bym jednak usunął, zapewne dlatego, że jestem pruderyjny i wydaje mi się niepotrzebna i trochę temu spektaklowi zabiera. Będziecie wiedzieć - która. Może warto też uprzedzić, że rzecz jest niesłychanie wulgarna, w cudownie zresztą zabawny sposób, język i słuch dramaturgowi służą; język mediów, którym część z naszych bohaterów bezwiednie się posługuje, zostaje tutaj bezlitośnie wykpiony, były kwestie, które wywołały u publiczności fontanny łez ze śmiechu.

Mamy oczywiście do czynienia ze spektaklem głęboko patriotycznym, z tym, że jest to ten patriotyzm nowoczesny, taki nie stroniący od niepolitycznych niekiedy wycieczek do kwestii i osób w Polsce tabuizowanych. Oto na cmentarzu pod Bochnią wstają z grobów umarli, a relację z tych niepokojących wydarzeń nadaje telewizja, ta „właściwa” – dodajmy, okropnie śmieszny w roli reportera Wojciech Niemczyk. No i wobec tej epidemii zmartwychwstań stanowisko muszą zająć Najważniejsi. Niestety, zajmują - zwracam uwagę na fantastycznego Andrzeja Platę w roli premiera (w ogóle cały zespół Żeromskiego odnajdujemy w znakomitej kondycji), brawa także dla charakteryzacji, scenografii oraz rewelacyjnej muzyki Nagrobków.

Durowa tonacja spektaklu zmienia się w finale, gorzkim i - jakoś poruszającym, jakby dającym do zrozumienia, że ta opowieść była JEDNAK, niestety, na serio.