Robert Czechowski, dyrektor Lubuskiego Teatru w Zielonej Górze. Nominacja za reżyserię spektaklu „Balladyna” Juliusza Słowackiego, który został bardzo dobrze przyjęty przez widzów; za dawanie szansy młodym aktorom, tworzenie odpowiednich warunków rozwoju, a także za ciągły rozwój Lubuskiego Teatru nie tylko w sensie nowych propozycji artystycznych, ale także inwestycji, rozbudowy, modernizacji teatru.
fot. mat. teatru
Jak mówi, wszystko zaczęło się od obserwacji rodziców, którzy byli aktorami. Potem lawina ruszyła już sama i popchnęła Go w ramiona teatru. – Jakoś się nie broniłem... – komentuje. Projektując swoją przyszłość, przeczuwał, że będzie romansował ze sztuką.
-I właśnie tak się stało - przywołuje absolwent Wydziału Reżyserii Dramatu PWST w Krakowie (1989-1993), Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie, Wydziały Zamiejscowe we Wrocławiu (1979-1983). Studiował na Wydziale Filozofii Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (1986-1988). Od 2007 roku pełni funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze.
W życiorys ma wpisane również bycie między innymi dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru im. W. Bogusławskiego w Kaliszu oraz dyrektorem artystycznym Kaliskich Spotkań Teatralnych - Festiwalu Sztuki Aktorskiej, jak również kierownikiem artystycznym w Centrum Sztuki -Teatrze Dramatycznym w Legnicy. Był założycielem i dyrektorem Młodzieżowej Akademii Artystycznej we Wrocławiu oraz wykładowcą Wydziału Lalkarskiego i Aktorskiego PWST we Wrocławiu i Uniwersytetu Zielonogórskiego. Wyreżyserował w Polsce i za granicą wiele sztuk teatralnych i programów telewizyjnych. Jest kilka pojęć, myśli, przeczuć i wartości, którymi stara się kierować.
– Mój ojciec zawsze powtarzał: „Synu, możesz leżeć w rynsztoku, ale pamiętaj, żeby leżeć z klasą" – wspomina i dodaje, że ewidentnie coś w tych słowach jest. Dla naszego laureata bardzo ważne wydaje się robienie wszystkiego z pasją i pełnym oddaniem istocie sprawy. Ważna jest dla Niego otwartość na nieprzewidywalność, odwaga i spontaniczność, umiejętność improwizacji, ale najważniejsza jest dbałość o krąg rodziny i przyjaciół. Zaznacza, że to właśnie jest napęd, dzięki któremu płyniemy nieodgadnionym oceanem życia. Dziś najwięcej satysfakcji dają Mu uśmiechy na twarzach Jego najbliższych. – Rodzina i przyjaciele to elektrownia atomowa dla mojego mózgu – podkreśla. Marzy, by w przyszłości ludzka głupota i smutni ludzie omijali Go szerokim łukiem.