„Handlarze gumek” Hanocha Levina w reż. Adama Sajnuka w Teatrze 6.piętro w Warszawie. Pisze Marta Żelazowska na swoim koncie instagramowym.

fot. Paulina Pander

Mam słabość do tekstów Hanocha Levina. Lubię ten specyficzny, chwilami zjadliwy humor. Lubię jego skłonność do ironii. Lubię jego bezkompromisowość oraz bolesną szczerość w opisach relacji interpersonalnych. Lubię, gdy wodzi mnie – czytelnika/widza – za nos balansując między absurdem, a tragizmem ludzkiej egzystencji. Zawsze cieszę się na kolejne inscenizacje izraelskiego pisarza, a tym bardziej, gdy powstają w warszawskich teatrach. W 6.piętrze Adam Sajnuk sięga po „Handlarzy gumek” – „dramat samotnych serc” jak określiła go Nurit Yaari, izraelska znawczyni teatru. To rzecz o trójce przypadkowych znajomych łaknących wyrwać się z miejsca i sytuacji, w której przyszło im żyć. To, co mają w zasięgu ręki nie wystarcza im – nie potrafią lub nie chcą tego docenić. Dobra materialne, które posiadają (apteka, oszczędności i 10 000 otrzymanych w spadku prezerwatyw) radości również im nie gwarantują. Traktowanie relacji jak inwestycji finansowej też nie ułatwia zmiany. Bela (Katarzyna Dąbrowska), Johanan (Borys Szyc) i Szmuel (Grzegorz Małecki) pogrążają się więc jedynie w ułudzie przyszłego szczęścia, a w konsekwencji zatracają w permanentnym niespełnieniu (gumki są tu metaforą intymności). Aktorzy grają to na zderzeniu drwiny i głębokiego afektu. Kreują postacie jawiące się jako wręcz karykatury ludzi uwięzionych we własnych słabościach, indolencji i niezrealizowanych marzeniach - śmieszne i tragiczne zarazem. Adam Sajnuk pozostaje wierny duchowi Levina. Obnaża słabości postaci, uwypukla ich groteskowość, obnaża komizm sytuacji zderzając go z gorzką emocjonalną prawdą. W efekcie otrzymujemy śmieszno-straszne studium współczesnego człowieka niezdolnego do osiągnięcia prawdziwego spełnienia i dojmująco samotnego, bo impregnowanego na bezwarunkową bliskość.