Przedstawienie „Wyszedł z domu. Tak zwana komedia” w reżyserii Marka Fiedora oraz zapis telewizyjnych spektaklu „Duszyczka” Jerzego Grzegorzewskiego będzie można zobaczyć w środę we Wrocławskim Teatrze Współczesnym w trackie wieczoru poświęconego Tadeuszowi Różewiczowi. 24 kwietnia przypada 10. rocznica śmierci poety i dramatopisarza.

„Duszyczka” , fot. Wojciech Plewiński / mat. teatru Narodowego

Premiera spektaklu „Wyszedł z domu. Tak zwana komedia” w reżyserii Marka Fiedora odbyła się w styczniu 2022 r. we Wrocławskim Teatrze Współczesnym. Dramat Różewicza z 1964 r. przedstawia historię Henryka, męża i ojca, głowy rodziny, który pewnego dnia „wychodzi z domu” i traci pamięć. Spektakl ten zostanie pokazany na Scenie na Stychu.

Z kolei na Dużej Scenie, w środę, 24 kwietnia, widzowie obejrzą zapis telewizyjnych spektaklu „Duszyczka” Jerzego Grzegorzewskiego (premiera w 2004 r.). Spektakl powstał na podstawie poematów Tadeusza Różewicza pt. „Duszyczka” i „Et in Arcadia ego”. „Bohater poematu +Duszyczka+, który sam autor polecił czytać +jednym tchem+, zaczyna sumować życie, prowadzi przez labirynty pamięci, rozlicza się ze swoim sumieniem, rozprawia z męskością. +Duszyczka+ to opowieść o ludzkiej duszy – słabej, śmiesznej, ale i pięknej” – napisał Michał Hernes z Wrocławskiego Teatru Współczesnego. W roli głównej w przedstawieniu Grzegorzewskiego wystąpił Jan Englert.

Tadeusz Różewicz zmarł 24 kwietnia 2014 r. we Wrocławiu. Zgodnie ze swoją ostatnią wolą spoczął na cmentarzu ewangelickim w Karpaczu, położonym tuż przy drewnianym kościele pochodzącym z przełomu XII i XIII w.

Poeta debiutował w 1947 r. tomem "Niepokój". Był jednym z pierwszych poetów, którzy zareagowali na okrucieństwa wojny nie tylko treścią poezji, ale zmianą jej formy, odrzuceniem romantycznego sztafażu, surowym obrazowaniem. W latach 50. ukazały się kolejne tomy wierszy Różewicza: "Pięć poematów" (1950), "Czas który idzie" (1951), "Wiersze i obrazy" (1952), "Równina" (1954).

Różewicz wprowadził do polskiego dramatu nowy typ bohatera, często bez wyraźnie określonej tożsamości, biernego, nieuporządkowanego wewnętrznie, o którym mówiono, że jest każdym, a zarazem nikim konkretnym. Swój typ teatru Różewicz nazywał teatrem realistyczno-poetyckim. Poza napisaną w 1959 r. "Kartoteką" najsłynniejsze sztuki Różewicza to "Białe małżeństwo", "Stara kobieta wysiaduje", "Odejście głodomora", "Pułapka", "Do piachu".

Od 1968 r. Różewicz mieszkał we Wrocławiu, publikował głównie na łamach "Twórczości", "Odry" i "Dialogu". W latach 90. ogłosił dramat "Kartoteka rozrzucona", dwa nowe zbiory wierszy "Płaskorzeźba" i "Recycling. Zawsze fragment", "Historię pięciu wierszy", "Nożyk profesora", "Matka odchodzi", "Szara strefa" i "Wyjście".