Z ogromnym żalem przyjęliśmy wiadomość o śmierci długoletniego aktora Teatru Polskiego we Wrocławiu Bogusława Danielewskiego.

fot. mat. teatru

Msza święta pogrzebowa zostanie odprawiona w środę 21 sierpnia 2024 roku o godzinie 12:00 w kościele Najświętszej Maryi Panny Bolesnej przy ul. Tatarakowej na wrocławskim Strachocinie. Po mszy odbędzie się pogrzeb na cmentarzu parafialnym przy ul. Chałupniczej na wrocławskich Swojczycach.

Bogusław Danielewski urodził się 16 kwietnia 1928 roku w Gdyni. Zaraz po drugiej wojnie światowej zaczął studiować w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie, bo miał zostać śpiewakiem, niemniej reżyser Iwo Gall namówił Go na studia aktorskie w Studiu Muzyczno-Dramatycznym przy Państwowym Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Początkowo młody aktor występował na scenie Estrady Bałtyckiej i Państwowego Teatru Wybrzeże w Gdańsku (1948–1949). Następnie znalazł się w zespole Państwowego Teatru Młodego Widza we Wrocławiu (1949–1953). W tym czasie zdał aktorski egzamin eksternistyczny (1951) i 15 grudnia 1952 roku został zaangażowany do Państwowych Teatrów Dramatycznych we Wrocławiu (od roku 1969 pod nazwą Teatr Polski we Wrocławiu). Z Wrocławia przeniósł się ponownie do Państwowego Teatru Wybrzeże w Gdańsku (1953), by od roku 1954 na stałe osiąść w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Był członkiem jego zespołu artystycznego aż do roku 2024. Wespół z Henrykiem Tomaszewskim i Andrzejem Barskim tworzył w roku 1956 pierwsze kierownictwo artystyczne Studia Pantomimy przy Państwowych Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu (dziś Wrocławski Teatr Pantomimy im. H. Tomaszewskiego) – zajmował się administracją i sprawami organizacyjnymi. Był wykładowcą w Studium Aktorskim przy Teatrze Polskim we Wrocławiu (1976–1977). Prowadził też długoletnią (ponad 20 lat, od roku 1973) działalność pedagogiczną na Wydziale Wokalno-Aktorskim Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu.

Zanim został aktorem dramatycznym, śpiewał na scenie Estrady Bałtyckiej w „Eugeniuszu Onieginie” Piotra Czajkowskiego (1948) i jako Janusz w „Halce” Stanisława Moniuszki (reż. I. Gall, 1949). Zagrał ponad sto pięćdziesiąt ról teatralnych – zaczynał od anonimowych epizodów, a pierwsza odnotowana kreacja dramatyczna w Jego biografii to Inżynier Cyryl Wołoszyn w „Przyjaciołach” Andrieja Uspienskiego w reżyserii Mariana Godlewskiego w Państwowym Teatrze Młodego Widza we Wrocławiu (premiera 17 listopada 1950). Kolejne role Bogusława Danielewskiego tamże to m.in. Inżynier Karpowicz w „Wodewilu warszawskim, czyli Ślubach murarskich” Zdzisława Gozdawy i Wacława Stępnia (reż. Wacław Zdanowicz, 1951), Maurycy Czarnoskalski w „Rozbitkach” Józefa Blizińskiego (reż. W. Zdanowicz, 1951), Jan we „Wczoraj i przedwczoraj” Aleksandra Maliszewskiego (reż. W. Zdanowicz, 1951), Sieciech w „Żółtej szlafmycy” Franciszka Zabłockiego (reż. Stanisława Zbyszewska, 1952) czy Walek Gac w „Torze przeszkód” Ewy Szumańskiej i Stefana Łosia (reż. Stanisław Bugajski, 1952). W Państwowym Teatrze Wybrzeże w Gdańsku wystąpił jako Astolf w „Cudzoziemczyznie” Aleksandra Fredry (reż. Zdzisław Karczewski, 1953), po czym nastąpiła 70-letnia era Jego pracy w Teatrze Polskim we Wrocławiu.

Pierwszą rolą Bogusława Danielewskiego w Teatrze Polskim był Adiutant I w „Znakach wolności” Romana Brandstaettera (reż. Wilam Horzyca, 1953). Następnie na naszych scenach wykreował ponad sto dwadzieścia kolejnych, z których ważniejsze to m.in. Dorant w „Igraszkach trafu i miłości” Pierre’a de Marivaux (reż. Maria Leonia Jabłonkówna, 1954), Gilbert w „Tragedii amerykańskiej” Natana G. Bazylewskiego wg Theodore’a Dreisera (reż. Jakub Rotbaum, 1955), Widmo w „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego (reż. J. Rotbaum, 1956), Maurycy w „Lecie w Nohant” Jarosława Iwaszkiewicza (reż. Artur Młodnicki, 1956), Kuba „Fajtpaluch” w „Operze za trzy grosze” Bertolta Brechta i Kurta Weilla (reż. J. Rotbaum, 1957), Fred w „Ladacznicy z zasadami” Jeana Paula Sartre’a (reż. A. Młodnicki, 1957), Horacjo w „Hamlecie” Williama Shakespeare’a (reż. J. Rotbaum, 1958), Kapitan Greenwald w „Buncie na U.S.S. Caine” Hermana Wouka (reż. Andrzej Dobrowolski, 1959), Jan Morwicz w „Wilkach w nocy” Tadeusza Rittnera (reż. A. Młodnicki, 1959), Gustaw w „Ślubach panieńskich” A. Fredry (reż. Igor Przegrodzki i Władysław Dewoyno, 1960), Oktaw w „Szelmostwach Skapena” Molière’a (reż. Andrzej Witkowski, 1960), Zbyszko Dulski w „Moralności pani Dulskiej” Gabrieli Zapolskiej (reż. A. Młodnicki, 1960), Figaro w „Weselu Figara” Pierre’a de Beaumarchais (reż. A. Dobrowolski, 1961), Seweryn w „Panu Damazym” J. Blizińskiego (reż. A. Dobrowolski, 1961), Jerry Ryan w „Dwojgu na huśtawce” Williama Gibsona (reż. I. Przegrodzki, 1962), Rasiński w „Radości z odzyskanego śmietnika” Jerzego Krasowskiego wg „Generała Barcza” Juliusza Kadena-Bandrowskiego (reż. J. Krasowski, 1962), Anatol w „Inkarnie” Kazimierza Brandysa (reż. Piotr Paradowski, 1963), Parobek B w „Czarownej nocy” Sławomira Mrożka (reż. Zdzisław Maklakiewicz, 1963), Nieznajomy w „Kynologu w rozterce” S. Mrożka, reż. I. Przegrodzki, 1963), Bohater w „Szóstej kolumnie” Andrzeja Jareckiego i Krzysztofa Kąkolewskiego (reż. Zygmunt Hübner, 1963), Wyganowski w „Popiołach” Jerzego Broszkiewicza wg Stefana Żeromskiego (reż. Maria Straszewska, 1964), Jewgienij Aleksandrowicz Arbienin w „Maskaradzie” Michaiła Lermontowa (reż. J. Rotbaum, 1964), Kalikst Bałandaszek w „ONYCH” Stanisława Ignacego Witkiewicza (reż. Witold Skaruch, 1965), Szatan, Jeden z Ludu warszawskiego, Spiskowy, Zjawa w trumnie i Wariat w „Kordianie” Juliusza Słowackiego (reż. Krystyna Skuszanka i J. Krasowski, 1965), Amiens w „Jak wam się podoba” W. Shakespeare’a (reż. K. Skuszanka, 1966; wznowienie 1969), Wratysław w „Stanisławie i Bogumile” Marii Dąbrowskiej (reż. K. Skuszanka, 1966), Janusz w „Panu Jowialskim” A. Fredry (reż. Z. Karczewski, 1966), Borys Aleksiejewicz Trigorin w „Czajce” Antona Czechowa (reż. M. Straszewska, 1966), Bourgillon i Lenglumé w „Teatrze okrutnym” wg Eugène’a Labiche’a (reż. K. Skuszanka, 1967), Dyapanazy Nibek we „W małym dworku” S.I. Witkiewicza (reż. M. Straszewska, 1967), Eugeniusz Apołłonowicz Miłonow w „Lesie” Aleksandra Ostrowskiego (reż. J. Rotbaum, 1967), Lord August Lorton w „Wachlarzu Lady Windermere” Oscara Wilde’a (reż. A. Młodnicki, 1967), Andrzej w „Matce” Karela Čapka (reż. J. Rotbaum, 1967), Miguel Estete w „Królewskich łowach słońca” Petera Shaffera (reż. K. Skuszanka, 1968), Andrzej Prozorow w „Trzech siostrach” A. Czechowa (reż. J. Rotbaum, 1968), Pan II w „Rzeczy listopadowej” Ernesta Brylla (reż. K. Skuszanka i J. Krasowski, 1968), Rzecznicki w „Fantazym” J. Słowackiego (reż. K. Skuszanka, 1969), Wojownik i Duch w „Protesilasie i Laodamii” S. Wyspiańskiego (reż. H. Tomaszewski, 1969), Milord Rydyng w „Henryku VI na łowach” Wojciecha Bogusławskiego (reż. M. Straszewska, 1969), Pan Młody w „Weselu” S. Wyspiańskiego (reż. Jerzy Goliński, 1970), Ryszard w „Pokoju na godziny” Pavla Landovsky’ego (reż. Giovanni Pampiglione, 1971), Mistrz w „Wasantasenie” Śudraki (reż. K. Skuszanka, 1971), Król w „Nagim królu” Jewgienija Szwarca (reż. Jowita Pieńkiewicz, 1971), Kaznodzieja, Maska i Aktor w „Wyzwoleniu” S. Wyspiańskiego (reż. J. Goliński, 1972), Mężczyzna II w „Samej Słodyczy” Ireneusza Iredyńskiego (reż. Jan Bratkowski, 1973), Pan Biegunka w „Chorym z urojenia” Molière’a (reż. Jerzy Wróblewski, 1973), John Wheeler w „Bezsenności” Lucille Fletcher (reż. M. Straszewska, 1973), Lord Mer Londynu w „Ryszardzie III” W. Shakespeare’a (reż. Stanisław Brejdygant, 1973), Herman w „Deszcz pada w moim domu” Paula Willemsa (reż. M. Straszewska, 1974), Harry w „Domu” Davida Storeya (reż. Wiesław Górski, 1974), Truffaldino w „Księżniczce Turandot” Carla Gozziego (reż. H. Tomaszewski, od sezonu 1975/1976), Obcy w „Wyszedł z domu” Tadeusza Różewicza (reż. P. Paradowski, 1976), Wawrzyniec w „Cudzie mniemanym, czyli Krakowiakach i Góralach” W. Bogusławskiego i Jana Stefaniego (reż. Tadeusz Kozłowski, 1976), Reżyser w „Łaźni” Władimira Majakowskiego (reż. Grzegorz Mrówczyński, 1976), Alfred w „Wielkim człowieku do małych interesów” A. Fredry (reż. M. Straszewska, 1976), Pan z przedziałkiem w „Kartotece” T. Różewicza (reż. Tadeusz Minc, 1977), James Tyrone w „Zmierzchu długiego dnia” Eugene’a O’Neilla (reż. Wiesław Górski, 1977), Repnikow w „Rozstaniu w czerwcu” Aleksandra Wampiłowa (reż. G. Mrówczyński, 1977), Jeden z Salonu i Bianchetti w „Nie-Boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego (reż. Jerzy Grzegorzewski, 1979), Sadyk w „Koczowisku” Tomasza Łubieńskiego (reż. T. Minc, 1979), Generał Skrzynecki w „Warszawiance” S. Wyspiańskiego (reż. P. Paradowski, 1979), tytułowa postać w „Panu Jowialskim” A. Fredry (reż. Witold Zatorski, 1979, nagłe zastępstwo w roli tytułowej niecałe dwa miesiące po premierze po śmierci Andrzeja Polkowskiego), Książę Holszański w „Opętanych” wg Witolda Gombrowicza (reż. T. Minc, 1980), Nieznajomy w „Garbusie” S. Mrożka (reż. W. Górski, 1981), Dziennikarz w „Weselu” S. Wyspiańskiego (reż. I. Przegrodzki, 1981), Baron w „Trans-Atlantyku” wg W. Gombrowicza (reż. Eugeniusz Korin, 1982), Wiarus w „Damach i huzarach” A. Fredry (reż. Dariusz Miłkowski, 1982), Cerymon w „Peryklesie” W. Shakespeare’a (reż. H. Tomaszewski, 1983, koprodukcja z Wrocławskim Teatrem Pantomimy), Dyrektor cyrku w „Woyzecku” Georga Büchnera (reż. T. Minc, 1983), Sitko w „Na czworakach” T. Różewicza (reż. T. Minc, 1985), Bernard baron v. Plasevitz w „Janulce, córce Fizdejki” S.I. Witkiewicza (reż. Jacek Bunsch, 1986), Baron, Inkwizytor, Król VI i Generał w „Kandydzie, czyli Optymizmie” wg Voltaire’a (reż. Maciej Wojtyszko, 1986), Stary Chłop w „Szewcach” S.I. Witkiewicza (reż. J. Bunsch, nowa wersja inscenizacyjna 1986), Sędzia w „Balkonie” Jeana Geneta (reż. T. Minc, 1987), Lipman w „Dzieciach Arbatu” wg Anatolija Rybakowa (reż. J. Bunsch, 1988), Matwiej Siemionowicz Szabelski w „Iwanowie” A. Czechowa (reż. J. Bunsch, 1989), Stary w „Brudnych czynach” wg Marka Hłaski (reż. Ewa Markowska, 1989), Baron de Apfelbaum w „Biesiadzie u hrabiny Kotłubaj” wg W. Gombrowicza (reż. J. Bunsch, 1990), Stary aktor w „Miazdze” wg Jerzego Andrzejewskiego (reż. Kazimierz Braun, 1991), Hrabia Franz Orsini-Rosenberg w „Amadeusie” P. Shaffera (reż. Wojciech Adamczyk, 1991), Dyndalski w „Zemście” A. Fredry (reż. Andrzej Makowiecki, 1991), Lokaj Władysław w „Operetce” W. Gombrowicza (reż. Krzysztof Zaleski, 1992), Fryzjer w „Pułapce” T. Różewicza (reż. Jerzy Jarocki, 1992), Król Walorozo w „Pierścieniu i róży” wg Williama M. Thackeraya (reż. Jan Szurmiej, 1993), Głagoliew w „Płatonowie” (1993) i „Płatonowie – Akcie pominiętym” wg A. Czechowa (1996, obu w reżyserii J. Jarockiego), Kierownik hotelu w „Oknie na parlament” Raya Cooneya (reż. Wojciech Pokora, 1994), Wenzel von Nachtheim w „Kasi z Heilbronnu” Heinricha von Kleista (reż. J. Jarocki, 1994), Generał w „Graczu” wg Fiodora Dostojewskiego (reż. J. Bunsch, 1995), De la Grange w „Improwizacji wersalskiej” Molière’a (reż. Andrzej Wajda, 1996), Logik w „Król umiera, czyli Ceremonie” Eugène’a Ionesco (reż. Jerzy Grzegorzewski, 1996), Sir Willoughby Drake we „Wszystko w rodzinie” R. Cooneya (reż. Marcin Sławiński, 1997), Ojciec w „Leworęcznej kobiecie” wg Petera Handkego (reż. Monika Pęcikiewicz, 2001), Pan Phelps w „Przygodach Hucka Finna, czyli O czym dziś napisałby Mark Twain” Romana Kołakowskiego wg Marka Twaina (reż. J. Szurmiej, 2001), Didier w „Mary Stuart” Wolfganga Hildesheimera (reż. Remigiusz Brzyk, 2003), Cycero w „Juliuszu Cezarze” W. Shakespeare’a (reż. R. Brzyk, 2007), Starzec w „Dziadach” Adama Mickiewicza – cz. I, II, IV i „Upiór” (reż. Michał Zadara, 2014) oraz Bóg i Stary Polak w „Dziadów części III” A. Mickiewicza (reż. M. Zadara, 2015). W spisie ról Bogusława Danielewskiego figuruje jeszcze premiera ostatnia, z roku 2017 – „Chory z urojenia” (słowami: Molière’a, Achmatowej, Audena, Strindberga, Eliota, Rilkego, Dickinson, Frosta, Księgi Hioba) w reżyserii Janusza Wiśniewskiego, w której nasz aktor miał zagrać postać nazwaną „Mężczyzna, którego znałam”, decyzją reżysera jednak ani razu Pan Bogusław nie wyszedł podczas tego przedstawienia na scenę.

Szczególne miejsce w poczcie kreacji teatralnych Bogusława Danielewskiego zajmuje Pan Kleks w „Niezwykłych przygodach Pana Kleksa” wg Jana Brzechwy (1975) i późniejszej o osiem lat kontynuacji tego spektaklu – „Tryumfie Pana Kleksa” (1983), obu w reżyserii M. Straszewskiej. Były to wielkie sukcesy frekwencyjne, a oba przedstawienia dały naszemu aktorowi gigantyczną popularność wśród najmłodszego pokolenia widzów.

Bogusław Danielewski występował także gościnnie we Wrocławskim Teatrze Rozrywki (Paravicini w „Pułapce na myszy” Agathy Christie, reż. Marek Piestrak, 1988; Doktor Ferenbach w „Witaj Max, czyli Renowacji” Pierre’a Chesnota, reż. Jerzy Zygmunt Nowak, 1988), w Teatrze im. W. Bogusławskiego w Kaliszu (Bohater w „Nocnej rozmowie z człowiekiem, którym się gardzi” wg Friedricha Dürrenmatta, reż. Wojciech Wójcik, 1991; Aleksander Sieriebriakow w „Wujaszku Wani” A. Czechowa, reż. J. Bratkowski, 1993), Centrum Sztuki Impart we Wrocławiu (Leon Rose w „Spróbujmy jeszcze raz” Murraya Schisgala, reż. Zygmunt Bielawski, 1997; Eugeniusz w „Tangu” S. Mrożka, reż. Stanisław Melski, 2003) oraz Wrocławskim Teatrze Komedia (Dyndalski w „Zemście” A. Fredry, reż. Edward Kalisz, 2008; Al w „Słonecznych chłopcach” Neila Simona, reż. Wojciech Dąbrowski i Paweł Okoński, 2009). Chętnie również grywał w przedstawieniach Operetki Dolnośląskiej we Wrocławiu (m.in. Porucznik Niki w „Czarze walca” Oscara Strausa, reż. A. Młodnicki, 1958; Markiz Arystyd de Faublas w „Balu w Savoyu” Paula Ábraháma, reż. Aleksander Olędzki, 1958; Lancelot w „Lalce” Edmonda Audrana, reż. Adolf Chronicki, 1959; Juan Domingo w „Clivii” Nica Dostala, reż. Aleksander Sawin, 1960; Raul w „Życiu paryskim” Jacques’a Offenbacha, reż. Lia Rotbaumówna, 1960; Paweł w „Rozkosznej dziewczynie” Ralpha Benatzky’ego, reż. Edmund Wayda, 1960; Paweł Aubier w „Balu w Operze” Richarda Heubergera, reż. Janina Orsza-Łukasiewicz, 1961; Bonifacy Kansianu w „Księżniczce czardasza” Imrego Kálmána, reż. I. Przegrodzki, 1962; Billy Barty w „No, no, Nanette” Vincenta Youmansa, reż. B. Danielewski, 1963; Marcelle w „Dobranoc Bettino” Gorniego Kramera, reż. B. Danielewski, 1964; Jan Kluczkowski w „Dziękuję ci, Ewo” Stanisława Renza, reż. Beata Artemska, 1964; Infernus w „Diabelskiej robocie” Jerzego Gaczka, reż. B. Artemska i B. Danielewski, 1965).

Występował ponadto w spektaklach teatru telewizji (poza przeniesieniami na szklany ekran niektórych przedstawień z teatru żywego planu m.in. Apolion w „Romulusie Wielkim” F. Dürrenmatta, reż. J. Krasowski, 1972; Adwokat w „Czy pan istnieje, Mr Johns?” wg Stanisława Lema, reż. Cezary Łagiewski, 1973; Dyrektor więzienia w „Kapitanie z Koepenick” Carla Zuckmayera, reż. Wiesław Wodecki, 1978; Daubmann w „Przygodzie z Vaterlandem” Leona Kruczkowskiego, reż. W. Wodecki, 1979; Staruszek w „Odejściu Głodomora” T. Różewicza, reż. Jan Różewicz, 1988; Tarasiewicz w „Boboku” wg F. Dostojewskiego, reż. J. Bunsch, 1990; Członek Wielkiej Rady w „Herkulesie i stajni Augiasza” F. Dürrenmatta, reż. Stanisław Lenartowicz, 1991; Robert Wilram w „Grze o brzasku” wg Arthura Schnitzlera, reż. Jan Buchwald, 1992; Ojciec Unguenty w „Gyubalu Wahazarze” S.I. Witkiewicza, reż. J. Bunsch, 1993; Melancholijny inspektor w „Roberto Zucco” Bernarda-Marie Koltèsa, reż. Maciej Dejczer, 1993; Portier w „Miłości na Madagaskarze” Petera Turriniego, reż. Waldemar Krzystek, 2000), słuchowiskach radiowych (m.in. Gux Gubernatis w „Obietnicy poranka” wg Romaina Gary’ego, reż. Zofia Pieńkiewicz-Malanowska, 1966; Genadij Pazdnikow w „Wiejskim Sherlocku Holmesie” wg Wila Lipatowa, reż. I. Przegrodzki, 1970; Pan Ellis w „Okrągłym tuzinie” wg Williama Somerseta Maughama, reż. Helena Małachowska, 1973; Reporter w „Audycji” E. Szumańskiej, reż. J. Pieńkiewicz, 1976; Dziennikarz Mike w „Życiu niegodnym życia” Wacława Dominika, reż. J. Pieńkiewicz, 1976), filmach (m.in. „Wspólny pokój”, reż. Wojciech Jerzy Has, 1959; „Jak być kochaną”, reż. W.J. Has, 1962; „Z tamtej strony tęczy”, reż. Andrzej Jerzy Piotrowski, 1972; „Rdza”, reż. Roman Załuski, 1981; „Baryton”, reż. Janusz Zaorski, 1984; „Konsul”, reż. Mirosław Bork, 1989) i serialach (m.in. „Na kłopoty... Bednarski”, 1986; „Życie jak poker”, 1998–1999; „Gorący temat”, 2002–2003; „Pierwsza miłość”, 2007; „Świat według Kiepskich”, 2010).

Wyreżyserował kilkadziesiąt przedstawień dramatycznych i muzycznych. W naszym teatrze powstała „Czarowna noc” S. Mrożka (1963) – jednoaktówka, która stworzyła tryptyk wraz z innymi Mrożkowskimi miniaturami: „Kynologiem w rozterce” w reżyserii I. Przegrodzkiego oraz „Zabawą” w reżyserii Z. Maklakiewicza. W Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu Bogusław Danielewski wystawił „Dom Bernardy Alba” Federica Garcíi Lorki (1984), a we Wrocławskim Teatrze Rozrywki „Pepsie” Pierre’a Edmonda Victora (1991). Pokaźny zestaw spektakli muzycznych wyreżyserował na scenie Operetki Dolnośląskiej we Wrocławiu: „Fajerwerk” Paula Burkharda (1961), „No, no, Nanette” V. Youmansa (1963), „Dobranoc Bettino” G. Kramera (1964), „Oddajemy do lamusa” B. Artemskiej, Wojciecha Dzieduszyckiego i Jerzego Zabłockiego (1964), „Zajmujemy Śląsk” B. Artemskiej (1964) i „Diabelska robota” J. Gaczka (1965) – trzy ostatnie współreżyserował wraz z B. Artemską. W Operze Wrocławskiej wystawił „Barona cygańskiego” Johanna Straussa – syna (1970), „Traviatę” Giuseppe Verdiego (1975) i „Noc w Wenecji” Johanna Straussa (1983), a w Teatrze Wielkim w Łodzi „Kynologa w rozterce” Henryka Czyża na podstawie S. Mrożka (1989). Osobna kategoria reżyserska to kilkanaście przedstawień studentów Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu (do roku 1981 Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej): „Zemsta nietoperza” J. II Straussa (fragmenty)/„Lekkomyślna siostra” Włodzimierza Perzyńskiego (fragmenty) (1974), „Domek trzech dziewcząt” Franza Schuberta/„Zemsta nietoperza” J. II Straussa (1975) [dwa ostatnie współreżyserowane z I. Przegrodzkim], „Mały Książę” wg Antoine’a de Saint-Exupéry’ego (1975), „Moralność pani Dulskiej” G. Zapolskiej (1976), „Intryga i miłość” Friedricha Schillera (1976), „Dom Bernardy Alba” F.G. Lorki (1977), „Potajemne małżeństwo” Domenica Cimarosy (1979), „Fajerwerk” P. Burkharda (1981), „Zemsta nietoperza” J. II Straussa (1983), „Świat na Księżycu” Josepha Haydna (1984), „Nitouche” Henriego Meilhaca, Alberta Millauda i Hervé’ego [Florimonda Rongera] (1985), „Kserkses” Georga Friedricha Händla (1985), „Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna” Ivona Brešana (1986), „Cyrulik sewilski” Gioacchina Rossiniego (1986), „Tragedia Carmen” wg opery „Carmen” Georges’a Bizeta i filmu Petera Brooka (1987), „Orfeusz i Eurydyka” Christopha Willibalda Glucka (1988), „Kynolog w rozterce” H. Czyża (1989), „Rozkoszna dziewczyna” R. Benatzky’ego (1990), „Wesele Figara” Wolfganga Amadeusa Mozarta (1991), „Nędza uszczęśliwiona” Macieja Kamieńskiego (1992), „Zamek na Czorsztynie, czyli Bojomir i Wanda” Karola Kurpińskiego (1993), „Il barbiere di Seviglia” Giovanniego Paisielly (1995) oraz „Bastien i Bastienne” W.A. Mozarta (1995). Na zamówienie z Włoch wystawił na Wydziale Wokalno-Aktorskim Akademii Muzycznej we Wrocławiu „Zemstę nietoperza” J. II Straussa, która w roku 1990 została znakomicie przyjęta przez publiczność w czasie tournée po Italii. W roku 1994 z kolei zrealizował w Filharmonii Opolskiej na zamówienie kontrahenta niemieckiego spektakl „Czarodziejski flet” W.A. Mozarta, który spotkał się z aplauzem niemieckiej publiczności.

Wspomniane wyżej przedstawienie „Zabawa. Kynolog w rozterce. Czarowna noc” otrzymało honorową Nagrodę Krytyki podczas IV Wrocławskiego Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych (1963). Dwie kreacje Bogusława Danielewskiego doceniono na festiwalach: rola w „Inkarnie” przyniosła Mu nagrodę komitetu organizacyjnego „Dni Wrocławia” na IV Wrocławskim Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych (1963), a tytułowa rola w „Panu Jowialskim” – nagrodę na VI Opolskich Konfrontacjach Teatralnych (1980). Oprócz tego nasz aktor był laureatem Złotej Iglicy (1965, 1969, 1984), Srebrnej Iglicy (1981), Brązowej Iglicy (1982), Nagrody Miasta Wrocławia (1982, 2020), Nagrody Apollińskiej (2001), Nagrody dyrektora Teatru Polskiego we Wrocławiu (2010) oraz Nagrody WENA za szczególne osiągnięcia w dziedzinie kultury (2011).

Bogusław Danielewski otrzymał również Odznakę „Budowniczego Wrocławia” (1965), Srebrny Krzyż Zasługi (1976), Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” (1982), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1986), Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2006) oraz Odznakę Honorową Wrocławia – Wrocław z wdzięcznością „Wratislavia Grato Animo” (2018).

Zmarł we Wrocławiu 16 sierpnia 2024 roku.

Rodzinie i Bliskim składamy głębokie wyrazy współczucia.

Dyrekcja i Zespół Teatru Polskiego we Wrocławiu

opracował Jarosław Minałto