„Noc na Łysej Górze” w chor. Kamila Zdańkowskiego i „Ja i mój Cień” w chor. Małgorzaty Boruń i Marty Rolskiej w Kieleckim Teatrze Tańca. Pisze Krzysztof Krzak na blogu KTO - Kulturalne To i Owo.

Dwa spektakle zrealizowane w ramach Wieczoru Młodych Choreografów przedstawił online 29 kwietnia 2021 roku Kielecki Teatr Tańca włączając się tym samym w obchody Międzynarodowego Dnia Tańca.

Kielecki Teatr Tańca działa od 26 lat, początkowo jako prywatny zespół Elżbiety Szlufik-Pańtak, potem jako stowarzyszenie, a od 2004 roku jako placówka kultury miasta Kielce. Debiutanckie przedstawienie zatytułowane „Uczucia”(współautorem choreografii był Piotr Galiński) odbyło się w Teatrze im. Jaracza w… Olsztynie. Potem przyszło wiele innych widowisk o zróżnicowanej tematyce i formie (m.in. „Pasja”, „Zdarzyło się w Jerozolimie”, „Dziadek do orzechów”, „Święto wiosny”, „Niemen”) przygotowywanych głównie przez małżeństwo Elżbiety i Grzegorza Pańtaków, nagradzanych na festiwalach krajowych i zagranicznych.

„Wieczór młodych choreografów” jest imprezą organizowaną przez Kielecki Teatr Tańca cyklicznie, a jej głównym celem jest pokazanie zawodowych tancerzy KTT w roli autorów układów tanecznych. Tegoroczny „Wieczór” odbył się 21 lutego na Dużej Scenie Kieleckiego Teatru Tańca. Złożyło się nań sześć miniatur choreograficznych – dwie z nich zarejestrowane na taśmie uświetniły obchody Międzynarodowego Dnia Tańca.

Kamil Zdańkowski przygotował „Noc na Łysej Górze”, widowisko oparte na legendach związanych z regionem świętokrzyskim, ale nie tylko, bowiem wśród kojarzonych z Łysą Górą czarownic pojawiają się postaci Jasia i Małgosi kreowane przez Szymona Pacholca i Klaudię Tkaczyk znane z innej bajki. W towarzystwie Czarnego Kota (Małgorzata Kowalska) oraz innych bohaterów przeżywają oni niezwykłą, pełną magii Noc Kupały. Przedstawienie skrzy się barwnymi strojami zaprojektowanych przez reżysera i Annę Marię Klikowicz, porywającymi układami choreograficznymi znakomicie wykonanymi przez liczny zespół tancerzy (wyrazistą postacią jest Baba Jaga w interpretacji… Aleksandra Staniszewskiego). A nie mają oni łatwego zadania, zważywszy, że twórca spektaklu wykorzystał w nim muzykę Rimskiego – Korsakowa i Musorgskiego. Imponujące jest zgranie zespołu widoczne zwłaszcza w scenach zbiorowych. Przedstawienie ma porywające tempo, które wyhamowuje tylko na chwilę, gdy w tyle sceny pojawiają się wizualizacje pokazujące uroki Ziemi Świętokrzyskiej. Nawet jeśli spektakl ten został przygotowany z myślą głównie o młodych widzach, to jego urok sprawia ogromną przyjemność oglądania także osobom „wcześniej urodzonym”.

Krańcowo różne w wyrazie i charakterze przedstawienie przygotowały: Małgorzata Boruń i Marta Rolska. „Ja i mój Cień” jest widowiskiem dramatyczno - refleksyjnym, co z kolei powoduje, iż stricte baletowe popisy tancerzy zostały zastąpione (bynajmniej nie całkowicie) przez elementy tańca współczesnego, z którymi doskonale koresponduje muzyka(wykorzystano utwory takich twórców, jak Etienne Forget, Hania rani, Mikah-Jangal i Anders Trentemoller). Autorki pokazują współczesnego everymana (bardzo dobrą kreację taneczno – aktorską tworzy Dawid Pieróg), jakich wiele spotykamy na co dzień. Nie obce odbiorcy spektaklu są z całą pewnością traumatyczne przeżycia bohatera, spośród których najbardziej dojmująca wydaje się samotność, wywołana przez brak autentycznych, trwałych relacji z osobami znanymi z pracy czy też z pozornie szczerych kontaktów towarzyskich. Najbardziej jest to widoczne w pięknej kompozycyjnie scenie „w deszczu”.

Ogromne, równie przygnębiające, wrażenie robią też sceny w szpitalu (pewnie psychiatrycznym), w dużej mierze dzięki sugestywnej w roli „Cienia” Alicji Horwath – Maksymow. Pozostała ósemka tancerzy KTT równie udatnie odnalazła się w nastroju spektaklu, któremu klimatu dodają (podobnie jak i „Nocy na Łysej Górze”) światła wyreżyserowane przez Grzegorza Pańtaka.