„Węgla nie ma” Przemysława Pilarskiego w reż. Jacka Jabrzyka w Teatrze Śląskim w Katowicach. Pisze Rafał Turowski na swojej stronie.

fot. Przemysław Jendroska/mat. teatru

Mamy oto katowicko-sosnowiecki projekt teatralny mający na celu – mówiąc w największym uproszczeniu – zasypanie dzielącej oba miasta niewielkiej rzeki Brynicy. Choć rzeczka mała, to podziały ogromne, teatr wydaje się być narzędziem do zszywania idealnym, mamy już za sobą Nikaj w Sosnowcu w reżyserii dyrektora Teatru Śląskiego – Roberta Talarczyka, teraz w Katowicach reżyseruje dyrektor z Sosnowca – Jacek Jabrzyk. I temu ciekawemu śląsko - zagłębiowskiemu przedsięwzięciu pokojowemu przygląda się widz spoza wspomnianego kosmosu, gorol, czyli - ja.
I niestety poczułem się trochę niedotulony, nie dlatego, żem godki nie zrozumiał, ale dlatego, że rzecz wydała mi się en bloc w pełni zrozumiała jednak tylko dla tutejszych. Uniwersalności tej opowieści  nie poczułem, a kilka razy reakcji widowni wręcz nie zrozumiałem. Ale...  ta hermetyczność była dla widzów  wyraźnym atutem, w foyer słyszałem wiele pochwał, że  jest spektakl  o nas i naszej ziemi.

Najkrócej - detektyw Edward (skojarzenia jak najbardziej pożądane, w tej roli Michał Majnicz) ma przeprowadzić śledztwo w sprawie zniknięcia Ślązaków. Momentami jest całkiem zabawnie, naszego bohatera sufluje,  prowadzi  przez spektakl fantastyczną rolą Mirosława Żak, to bardzo fajny pomysł,  a towarzyszką podróży naszego detektywa jest niema Pola, sosnowieckie skojarzenie związane z jej imieniem jest właściwe. W pewnym jednak momencie ich wędrówki zaczyna się robić dość onirycznie, (jestem dość uczulony na oniryzm w teatrze), rzeczy zaczną się dziać we śnie czy - w głowie naszego bohatera. I znów  zderzenie z vox populi - podsłuchani  widzowie  tę  część spektaklu oceniali bardzo wysoko.

Nie jestem pewien, co sądzić o finale, czy też o – finałach. „Kochajmy się” wyszło nieco naiwnie, raczej tak miało być, ale wyłapałem w tej scenie jakąś nutkę fałszu, a monolog nie tak jednak niemej jak się okazało Poli był zupełnie na serio, żeby nie powiedzieć mocniej, podczas gdy cała reszta – nie.
Nie byłem chyba gotowy na aż tak radykalną zmianę tonacji.