15 listopada w Teatrze Komuna Warszawa odbędzie się premiera spektaklu choreograficznego „M4G1C BL0W”, przygotowanego przez absolwentów wydziału tańca w Katowicach i dramaturżkę Teresę Fazan, z kostiumami Marty Szypulskiej, muzyką Julka Ploskiego i wizualizacjami Okime Emiko.
fot. mat. teatru
„Siała baba mak, nie wiedziała jak. A dziad wiedział nie powiedział, bo po dopach martwy siedział”. Polska, lata 201X. Epidemia Dopalaczy. Główny Inspektorat Sanitarny rapuje o ich szkodliwości a w szkołach w całej Polsce, w formie konkursów, szerzy się nowy nurt poezji antynarkotykowej.
„Na górze róże, na dole trup. Do ceny dopów wliczą ci grób” – cofamy się pamięcią do czasów, kiedy sklepy z dopami wyrastały jak grzyby po deszczu, a papierki po Łamignatach i Cherry Coccolino były stałym elementem krajobrazu ulicy Plebiscytowej w Katowicach. Zapraszamy na Plebi – naszego dawnego mieszkania obok Energy 2000, do sklepu Śmieszne Rzeczy. Historia ulicy i jej mieszkanek, wyłaniająca się z miejskich legend, tripraportów, reportaży, artykułów i tkanki miasta, przerobiona na sumę flashbacków i ruchowych obrazów. W jej centrum ogromny czerwony hasiok – symbol wojny między biernym aparatem władzy stolicy metropolii a handlarzami śmiercią. Postawiony przez prezydenta miasta przed wejściem do sklepu jako zapora mająca zastopować konsumpcję dopów przez głodnych wrażeń kolekcjonerów. W filmie GIS-u o dopalaczach widzimy wywiady z osobami uzależnionymi przeplatane z filmami z imprez klubowych. Nie wprost, ale rejw zostaje sprowadzony do ćpalni. Wchodzimy w polemikę z narracją polskiej polityki antynarkotykowej przekonani, że nocne imprezy w urbexach i czeluściach zatęchłych piwnic to przede wszystkim transowy taniec i muzyka. To wartości Peace Love Unity Respect. To nowy rytuał, który może ocalić ludzkość. Dopalacze rozumiemy jako error w spełnieniu ludzkiej potrzeby doznań transgresyjnych. Chcemy zaprosić widzki do doświadczenia psychodelicznego krajobrazu rejwu, mrocznej ekstazy, pulsujących ciał, komiksowej szarej strefy absurdu. Forma ruchowa czerpie ze stylów klubowych takich jak hakken, jumpstyle, hardstyle. Przepuszczona przez ciała osób szkolonych w technice tańca współczesnego, tworzy energiczną mieszankę skrajnych dynamik prowadzących do niepohamowanych uwolnień i wybuchów. Zapraszamy widzxx do zmysłowego odbierania świata, nie nastawionego na zrozumienie i wytworzenie opinii.
Proces twórczy traktujemy jako akt wspólnego myślenia, wymiany, improwizacji zarówno w chaosie jak i strukturze. Z naciskiem na inkluzywność i demokratyczność. Nie interesuje nas celebracja geniuszu, ale twórcza praca z ciałem, pamięcią i ich ograniczeniami. Chcemy stworzyć sobie warunki pracy, których potrzebujemy, a których nie doświadczyliśmy w systemowej edukacji.
PREMIERA!
M4G1C BL0W
15-17.11.2024, godz. 19.00
Teatr Komuna Warszawa, ul. Emilii Plater 31
Zespół M4G1C BL0W
Adrianna Kazimierz, Rafał Matusiak, sos k. osowska, Szymon Tur, ana szopa, Okime Emiko, Julek Ploski, Marta Szypulska
Uwaga, spektakl dla widzów od 16. roku życia.
W spektaklu wykorzystywana jest głośna muzyka i ostre światło, również stroboskopowe. Zawiera treści, które mogą być uznane za przemocowe, poruszany jest temat środków psychoaktywnych.
Podziękowania za wsparcie w tworzeniu spektaklu lecą do Kuli i Marcinka, mieszkanek i mieszkańców ul. Plebiscytowej, którzy podzielili się z nami swoimi wspomnieniami, do Kacpra i Kamila za warsztaty z gabbera/hakkena i jumpstyle’a, a także do Społecznej Inicjatywy Narkopolityki za matronat i podzielenie się wiedzą o polityce redukcji szkód i partyworkingu. W spektaklu pojawia się tekst inspirowany fragmentami z książki „Śnialnia. Śląski underground” Rafała Księżyka.
Transcription in English will be provided for non-Polish speaking audience.
Osoby tworzące M4G1C BL0W
Adrianna Kazimierz – tancerka i choreografka. Absolwentka Zakładu Tańca na Akademii Muzycznej w Katowicach. Rezydentka artystyczna Lubelskiego Teatru Tańca w projekcie solowym ,,Macho”. Choreografka w spektaklu ,,Moja przyjemność leży na końcu języka”. Asystentka choreografa Jakuba Lewandowskiego przy produkcji „Czyż nie dobija się koni”. Od 2022 współpracuje z Instytutem Piramowicza jako choreografka w produkcjach „Moje Iluminacje” oraz tancerka w „Król-Duch czyli Słowacki w Metaversum” w ramach OFF POLSKA. Choreografka i inicjatorka projektu SZELEST 432Hz. Laureatka konkursu choreograficznego ZAIKS „Drgania”. W 2020-22 współpracowała z Przestrzeniami Sztuki Katowice i Katowice Miasto Ogrodów, angażując się w pracę choreograficzną oraz wykonawczą m.in. w spektaklu „Bright Future” chor. Anny Mikuły. Współpracowała w produkcji Clair Howells i Uwe Koehler, Novas Invasões Portugalia i innych. Członkini nieformalnego kolektywu PLUR.
Rafał Matusiak (on/jego) – performer; tancerz; miksolog; absolwent Akademii Muzycznej w Katowicach na kierunku Taniec. Ukończył profil innowacji tanecznej w XXX Liceum Ogólnokształcącym w Krakowie. Laureat dwóch nagród 12. konkursu choreograficznego 3… 2… 1… taniec, za duet stworzony z Joanną Kozubal. Współpracował z zespołem Art Color Ballet. Występował również na scenach Teatru Śląskiego oraz Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu. Członek nieformalnego kolektywu PLUR. Obecnie mieszka w Szwajcarii pracując przy Bühnen Bern Stadttheater.
ana szopa (ona/jej/they) – urodzona ’00 w Katowicach. Hosterka tańca, performerka, aspirująca choreografka, healerka II Reiki, specjalistka dobrej zabawy. Absolwentka Zakładu Tańca Akademii Muzycznej w Katowicach. Uczestniczka 3 edycji programu Kem school oraz SNDO Intensive Course of Choreography, stypendystka programu ATLAS ImpulsTanz’24. Kultywuje pracę kolektywną poszukując przyjemności w procesach twórczych. Wierzy w uzdrawiająca moc tańca obalająca tresurę i dyscyplinowanie ciał. Zwolenniczka holistycznego podejścia do ruchu. Jej zainteresowania lawirują pomiędzy techno-szamanizmem a teoriami queerowo-feministycznymi. Jara ją chałupnicze podejście do życia, hardcore, kamp, mity, seksualność, postgender, sny, harsh noise’y i trzęsienie pośladkami. Współtworzyła m.in. „Wolne Ciała” M. Ziółek, „Exit through the inside” K. Simon, „Bright Future” A. Mikuła, „Hair Story” KCC, „W.I.T.C.H” PPL, „ŁYS” Teatr Łaźnia Nowa. Członkini nieformalnych kolektywów: PLUR, jaktańczyć.pl, the one vivid orange wall.
https://anaszopa.wixsite.com/szopaana
Szymon Tur (on/jego) – urodzony w 1999 roku w Białymstoku. Artysta ruchu, aktor-tancerz specjalizujący się w tańcu współczesnym. Absolwent kierunku Taniec na Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Tuż po studiach współtworzył i grał spektakl „Everyminute Motherland” w choreografii Macieja Kuźmińskiego, będący aktem oporu wobec agresji Rosji na Ukrainę. Jako aktor stworzył rolę do m.in. spektaklu „Marta. Figura Serpentinata” w reżyserii Seba Majewskiego w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu i „Seks, praca i marzenia” w reżyserii Agnieszki Jakimiak w warszawskim teatrze „Potem-o-tem”. Współtworzył i performował spektakl “ŁYS” w choreografii Any Szopy. Stypendysta projektów rezydencyjnych w ramach Przestrzeni Sztuki w Białymstoku i Kielcach oraz programu „Teatr Polska” Instytutu Teatralnego. Pracę z ruchem zaczynał od stylów streetowych. Członek nieformalnego kolektywu PLUR.
sos k. osowska (ona/jej/ono/on/they) ’99. Neuroqueerowa osoba twórcza. Pisze, rysuje, tańczy, performuje. Uczestniczka Sztuki Otwartości 2021, Kem Szkoły 2023, Szkoły Solidarności 2023 i Katowickiej Rundy Teatralnej 2024. Survivor studiów licencjackich na kierunku taniec na Akademii Muzycznej w Katowicach. Współtworzyła perfomance „bodźce jakie zmysły które” (minus1.artspace), spektakl „ŁYS” (chor. ana szopa, Teatr Łaźnia Nowa) i M4G1C BL0W (Komuna Warszawa, premiera listopad 2024). Tancerka w filmie „No Beast. So Fierce” (reż Burhan Qurbani, chor. Przemek Kamiński) Członkini nieformalnych kolektywów PLUR i jaktańczyć.pl. W pracy i w życiu ważne jest dla niej dbanie o przyjemność, układ nerwowy i połączenie z naturą.
Teresa Fazan (ona/jej) – badaczka, autorka tekstów, dramaturżka, producentka. Absolwentka Gender Studies (Uniwersytet Środkowoeuropejski, Wiedeń) i Filozofii (Uniwersytet Warszawski). Dwukrotna stypendystka Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Autorka licznych tekstów o tańcu i teatrze. Mentorka w Akademii Międzynarodowego Instytutu Teatralnego w Berlinie. Doświadczenie w produkcji i marketingu zdobywała w pracy przy festiwalach m.in. Kino Dzieci (Stowarzyszenie Nowe Horyzonty), Animator (Estrada Poznańska) i w instytucie Teatralnym w Berlinie (program rezydencyjny „zwischen__räumen//między__miejscami”). Jako dramaturżka współpracowała m.in. z Martą Ziółek, Jäckie Rydz i aną szopą. Redaktorka „Machiny Myśli”.
Marta Szypulska – mieszka na trasie Poznań-Warszawa-Lublin, pracuje wszędzie. Krawcowa, kostiumografka i scenografka, absolwentka studiów magisterskich na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu na Wydziale Architektury Wnętrz i Scenografii ze specjalizacją Projektowania Ubioru. Swoje działania artystyczne kierunkuje w stronę projektowania ubioru unikatowego, przeznaczonego ludziom ulicy, niekonwencjonalnym indywidualistom oraz świadomym konsumentom mody. Inspiracje czerpie z futurystycznych wizji i świata natury. Obecnie realizuje się w projektowaniu kostiumów teatralnych, krawiectwie personalnym oraz w tworzeniu form na miarę performatywnych potrzeb. Pracowała w wielu teatrach w Polsce, z Weroniką Szczawińską zrealizowała takie tytuły jak: „Nigdy więcej wojny”, „Rozmowy o drzewach”, „Po prostu”, „Miejski Ptasiarz”, „Klub”, „Czas porzucenia”, „Grzyby”, „Trąbka do słuchania”. Pracowała z Wiktorem Rubinem nad kostiumami przy „Chaplin”, „Klątwa rodziny Kennedych”, Obywatelka Kane”, „Mrowisko”. Wraz z Wojtkiem Rodakiem zrealizowała spektakle: „Żeglarz”, „Tom na wsi”, „Kolorowe sny”. Współpracowała z Jasminą Metwaly dla Hammer Museum w Los Angeles i KW Institute for Contemporary Art w Berlinie. Robiła rzeczy dla Teraz Poliż, Gosi Wdowik, Hany Umedy i takich choreografów jak Alicja Czyczel, Marta Ziółek, Wojtek Grudziński i Magda Jędra.
Julek Ploski non stop robi Muzykę i ta Muzyka zawsze jest o jego uczuciach i zawsze jest (za bardzo) osobista. Jego aktualne ➝Brzmienie← to tzw. Epic Collage bombastycznych, hollywoodzkich trailerów; melodramatycznych fortepianów; hardkorowych rejwów; liminalnych, trapowych akcentów; incelskich, metalowych riffów i sound designerskiej, growej muzyki poważnej. Julek kocha swój Software —FL STUDIO—. W 2023 roku wydał swój trzeci album 〈 Hotel ***** 〉 w amerykańskim, prestiżowym wydawnictwie Orange Milk Records i 〈 Matcha latte, Contemplation EP 〉 w polskim labelu Dyspensa Records. W 2024 roku wyda swój czwarty album i może nawet piąty i może nawet epkę. będzie to brzmiało trochę jak sequel do 〈 Hotelu ***** 〉, ale z o wiele mniejszą pompą i o wiele większą liminalnością i delikatnością, i komponentem brzmienia MIDI. Gra Audio―Wizualne koncerty, które ilustruje animacjami. Julek robi je sam i one jakby tematycznie komplementują jego Hollywoodzko-Liminalne ➝Brzmienie← Julek ploski™ nie ma zdrowej relacji ze swoją instagramową auto-narracją (czyli tzw. Avatarem). Życie pędzi dla niego za szybko, ale i tak zasypia bezproblemowo – może nawet zbyt bezproblemowo.
Okime Emiko – artystka wizualna, vjka, twórczyni wideo, montażystka, fotografka. Współpracuje z galeriami i teatrami, prowadzi autorskie studio fotograficzno-filmowe. Realizacje Emiko łączą elementy scenografii, designu i mody. Były prezentowane na wielu wydarzeniach muzyczno-kulturalnych w Europie, Azji oraz Ameryce Południowej.
Partnerem spektaklu jest SIN – SPOŁECZNA INICJATYWA NARKOPOLITYKI, organizacja non profit działająca na rzecz polityki narkotykowej opartej na faktach i prawach człowieka.
Wydarzenie dofinansowane przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu Komuna Warszawa – Społeczna Instytucja Kultury.