Ludmiła Murawska – malarka, aktorka, legendarna postać kultury niezależnej PRL-u lat 50. i 60. Zmarła 22 grudnia na Woli, gdzie mieszkała początkowo przy ul. Karolkowej, a następnie przy ul. Syreny. Dzieliła swoje życie pomiędzy Warszawę i Paryż - czytamy na profilu FB Muzeum Woli.

fot. Marek Cezary Langda

Urodzona 20.12.1935 roku w stolicy artystka już jako dwunastolatka zdobyła rozgłos swoim malarskim talentem. Na jej rozwój i wczesną dojrzałość ogromny wpływ miał wuj, brat matki, Ludwik Hering. To przede wszystkim pod jego artystyczną i intelektualną opieką dorastała młoda Ludmiła. Z czasem jako rodzaj artystycznego punktu odniesienia dołączył ze swoją sztuką Józef Czapski, wieloletni przyjaciel wuja. Ludwik Hering i Miłosz Białoszewski wciągnęli Ludmiłę do zespołu teatru na Tarczyńskiej. Później, już we trójkę, współtworzyli Teatr Osobny, sukcesora teatru na Tarczyńskiej. Ludmiła, ze swoim scenicznym talentem i wyjątkową, niebanalną urodą, stała się prawdziwą gwiazdą artystycznych elit tamtych czasów. Równolegle do działalności scenicznej umacniała swoją pozycję jako jedna z czołowych postaci polskiego malarstwa. W 1980 roku wyszła za mąż za Marcela Péju, francuskiego intelektualistę, redaktora „Les Temps Modernes”, wielkiego przyjaciela Polski, i przeniosła się do Paryża.*

Wybrane prace Ludmiły Murawskiej były pokazywane na wystawie: „Białoszewski nieosobny” – w tym m.in. wielkoformatowy portret Mirona Białoszewskiego, który znajduje się w zbiorach Muzeum Warszawy (sygnatura MHW 17234).

Przed śmiercią artystka odwiedziła Muzeum Woli na wernisażu wystawy.

*Notka biograficzna pochodzi z autobiografii artystki „Wolność w łupinie orzecha” wydanej przez Wydawnictwo Czarna Owca w 2020 roku