12 i 13 września o godz. 19.00 w Teatrze WARSawy odbędą się pokazy musicalu "Nie piję, nie palę, chętnie zrobię z Pani mamę” w reż. Anny Gryszkówny. Spektakl powstał w ramach Społecznej Sceny Debiutów.
mat. teatru
A co, gdyby pewnego pięknego dnia nas odłączyło? Bierzesz telefon - Fejs nie działa, Tinder nie działa, WhatsApp nie działa. Nieźle spanikowany odpalasz laptop… to samo. Nie ma googla, nie ma nic. Pomijam światowy chaos i jego konsekwencje, ale co się dzieje z Tobą? Musisz wyjść z domu, zacząć gadać z ludźmi, zero lajków. Musisz pogadać z szefem, szefową, mężem, żoną, chłopakiem. Nie możesz sobie świecić 24h w twarz niebieskim ekranem, bo tam nic nie ma. Gier też nie ma. Są tylko ludzie i Ty w relacjach z nimi. Z matką, przyjacielem, obcym. Musisz stanąć oko w oko ze sobą i z innymi. Musisz wyjść ze swojej bezpiecznej miejscówki na świat, rozejrzeć się dokoła i… No właśnie. Co byś tam wtedy zobaczył? Jaki pejzaż zastałbyś wokół siebie, w swojej głowie?
Jakie wtedy byłyby Twoje marzenia? Myślałeś kiedyś o tym?
Zapraszamy Was do naszego świata – świata, w którym tkwimy, i na który z jakiegoś powodu się godzimy. Ale też zapraszamy do świata naszych marzeń i tęsknot. Spróbujcie razem z nami rozprawić się z cholerną samotnością, która dręczy większość z nas i poszukać konstruktywnej odpowiedzi jak żyć... Może się uda, choć trochę.
„Nie piję, nie palę, chętnie zrobię z pani mamę” to przekrój pokolenia ludzi, którzy powinni wejść w dojrzałe życie z wiarą, radością i energią, bo wydawałoby się, że żyją w świecie, w którym mają wszystko podane na tacy. Jednak kontakt ze światem, etat, mieszkanie z widokiem na centrum i wysokim czynszem... - wydawałoby się dostępne na wyciągnięcie ręki, nie dają satysfakcji, a nawet są kulą u nogi. Pokolenie, które ma świat za blisko. Pokolenie nie potrafiące sięgnąć po szczęście. Pokolenie bez ideałów, nie mające o co walczyć, stagnacyjne, głęboko nieszczęśliwe. Jednak w serduchu mnóstwo nadziei i pragnień, po które nie do końca wiadomo jak sięgnąć, o czym świadczą wtrącane co chwila piosenki rozdzierające młode gardła i serca. Bo w nich jest cała prawda o pokoleniu prekariuszy. Ludzi pełnych marzeń, tęsknot i wołania o pomoc, tylko zbyt cicho, żeby świat zauważył.