Od 1 września w Galerii Jednego Przedmiotu w Instytucie Teatralnym będzie można oglądać wystawę „Kapitan Fredro”. Wystawa przygotowana została wspólnie przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego i Muzeum Teatralne w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej. Na ekspozycji zaprezentowano zdjęcia i pamiątki  pochodzące z kolekcji Instytutu Teatralnego, Muzeum Teatralnego, Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk i Centralnej Biblioteki Wojskowej.

fot. ze zbiorów Pracowni Dokumentacji Teatru

Teatr jeniecki był dość powszechnym zjawiskiem już w czasie I wojny światowej, jednak dopiero w czasie II, dzięki Konwencji Genewskiej gwarantującej jeńcom w artykule 17 prawo do rozrywek intelektualnych, działalność teatralna rozkwitła. Setki osób zaangażowanych w budowę sal teatralnych i ich obsługę techniczną oraz w artystyczne przygotowania spektakli znalazło dzięki temu siłę do przetrwania. W tym trudnym czasie wybierano często podnoszący na duchu, radosny repertuar, a jeńcom polskim najłatwiej było sięgnąć do dobrze wszystkim znanych sztuk Aleksandra Fredry.   

W latach 1940–1945 teatry jenieckie w obozach w Answalde, Dorsten, Fellingbostel, Grossborn, Lubece, Murnau, Neubrandemburgu, Sandbostel i Woldenbergu przygotowały siedemnaście Fredrowskich premier. Były to Damy i huzary, Dożywocie, Gwałtu co się dzieje, Nikt mnie nie zna, Pan Jowialski, Śluby panieńskie, Zemsta oraz Zrzędność i przekora. Teatr lalkowy w Woldenbergu wystawił Nowego Don Kichota. 

W realizację tych spektakli zaangażowanych było wielu wybitnych twórców teatralnych, ludzi kultury oraz plastyków i architektów, którzy zmobilizowani we wrześniu 1939 roku po przegranej kampanii wrześniowej, na pięć długich lat trafili za druty oflagów. Byli to między innymi: Sławomir Lindner, Jan Koecher, Bolesław Płotnicki, Stanisław Hiszpański, Czesław Szpakowicz, Leon Kruczkowski, Roman Owidzki, Jerzy Romański,  Kazimierz Rudzki, Józef Słotwiński, Juliusz Starzyński, Jan Zamoyski.