„Jak się starzeć bez godności” na podstawie książki i podcastu Magdaleny Grzebałkowskiej i Ewy Winnickiej w reżyserii Macieja Podstawnego w Teatrze Komedia w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski w „Przeglądzie”.

fot. Dawid Stube/ mat. teatru

Spektakl na podstawie książki i podcastu Magdaleny Grzebałkowskiej i Ewy Winnickiej okazał się słodko-kwaśnym pokazem starzenia się, które na każdą/każdego przychodzi. Autorki z lekką ironią, dystansem opisują czas przełomu, kiedy kończy się wiek górny i durny, a zaczyna poważny. Pojawia się pierwszy siwy włos, dają o sobie znać rozmaite dolegliwości, objawy menopauzy, rozdrażnienie. Maciej Łubieński, sięgając po doświadczenia z Pożaru w Burdelu i czerpiąc z poetyki Klubu Komediowego, nasycił przedstawienie przemianami i dziwnościami. Na scenie zjawiają się spersonifikowane uczucia i pojęcia abstrakcyjne niczym w moralitecie. W tych ucieleśnieniach idei celuje Eliza Borowska, ale cały zespół zasługuje na pochwały za utrzymanie tempa oraz wyrazistość rysunku rozmaitych postaci i sytuacji.

W głównie damskiej obsadzie sprawdza się Tomasz Dedek jako mężczyzna wieloczynnościowy - a to trener, a to kochanek, a to mąż... Świetnym dopełnieniem są dokrętki wideo z baru mlecznego, w którym dochodzi do zwierzeń bohaterek, a całość spaja profesjonalny głos z offu komentującej akcję Sandry Korzeniak. Tak powstał spektakl, który wpuszcza trochę świeżego powietrza do nieco już anachronicznej formy teatru farsowego, dając nadzieję na bardziej zróżnicowany repertuar komediowy.